Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Ο Μπρεχτ και ο Δεκέμβρης του 1944 στην Αθήνα.





Ο Μπρεχτ από τον Ιούλιο του 1941 βρίσκεται στην Σάντα Μόνικα, μια συνοικία του Χόλιγουντ που φιλοξενούσε εκείνη την εποχή πολλούς Ευρωπαίους πολιτικούς εξόριστους που κατέφυγαν στις ΗΠΑ για να γλυτώσουν από τη ναζιστική λαίλαπα. Ανάμεσά τους και ένας αξιοσημείωτος αριθμός Γερμανών εμιγκρέδων. Ο Μπρεχτ, όπως και άλλοι συνάδελφοί του προσπαθούν να επιζήσουν στην ανελέητη αγορά της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας πουλώντας τα προϊόντα της σκέψης τους, τις περισσότερες φορές για ένα κομμάτι ψωμί. Δύσκολο και άχαρο έργο για τον Γερμανό συγγραφέα, γεγονός που αποτυπώνεται σε πολλά από τα ποιήματά του εκείνης της περιόδου:

«Αναρωτιέμαι: γιατί να συζητάω μαζί τους;
Ψωνίζουνε τη γνώση για να την πουλήσουν.
Θέλουν να μάθουν πού υπάρχει γνώση φτηνή
που να μπορούνε ακριβά να την πουλήσουν.
Γιατί να ενδιαφερθούνε να γνωρίσουν ότι
μιλάει ενάντια στην αγοραπωλησία;»
(ΑΥΤΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΩ 1942)


Παρά τον τραχύ αγώνα για την επιβίωσή του, ο Μπρεχτ δεν έπαψε να ενδιαφέρεται για τα γεγονότα στην Ευρώπη. Οι πηγές της ενημέρωσής του πολύ περιορισμένες: Το αμερικανικό ραδιόφωνο και οι εφημερίδες.

Τους τελευταίους μήνες του 1944, δουλεύει μαζί με τον Τσαρλς Λότον τον περίφημο "Γαλιλαίο" του, όσο αφορά την μετάφραση στα αγγλικά και την θεατρική του διασκευή. Ένα έργο, που μετά από πολλές δυσκολίες θα παρουσιαστεί τελικά στο αμερικανικό κοινό το 1947, με πρωταγωνιστή τον ίδιον τον Τσαρλς Λότον.

Τον Οκτώβριο του 1944 οι Ναζί φεύγουν από την Αθήνα, ενώ τα βρετανικά συμμαχικά στρατεύματα σε λίγες μόνο εβδομάδες ολοκληρώνουν αναίμακτα την κατάληψη της Ελλάδας. Η ηγεσία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, υποδέχονται τους Βρετανούς ως απελευθερωτές. Με ορατό τον κίνδυνο να βγούμε εκτός θέματος, αξίζει να δούμε την υποδοχή που επιφύλαξε στους Άγγλους η Αριστερά στην Ελλάδα, μέσα από τα επίσημα κείμενα που υπάρχουν στην διάθεσή μας:

«Ο λαός μας, κάτω από τις σημαίες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, με ενθουσιασμό χαιρέτισε και φιλοξενεί τμήματα ένοπλων δυνάμεων των συμμάχων, που ήρθαν εδώ για να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον του εχθρού που υποχωρεί. Τα γενναία τέκνα της φιλελεύθερης και συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας θα βρουν την πιο θερμή υποδοχή και υποστήριξη από τον σύμμαχο, φιλελεύθερο και φιλοπρόοδο ελληνικό λαό».
Πολιτικό Γραφείο τής Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, 15 Οκτωβρίου 1944.

«Το ΚΚΕ, πιστεύει ότι κανένας απ' τους συμμάχους όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες, δεν θα επέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις».
Πολιτικό Γραφείο τής Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, 8 Νοεμβρίου 1944.

Και με μια τραγική αφέλεια και πολιτική ανωριμότητα, στις 20 Νοεμβρίου, ο ίδιος ο γραμματέας του ΚΚΕ, ο Γιώργης Σιάντος θα διαδηλώσει την πίστη και προσήλωσή του στους Μεγάλους μας Συμμάχους, μεταξύ των οποίων και η Μεγάλη Βρετανία:

«Εμείς πιστεύουμε άτι οι σύμμαχοι μας Βρετανοί δεν είναι δυνατόν να παρασυρθούν από τέτοιες εισηγήσεις. Εμείς πιστεύουμε άτι στέκονται και θα σταθούν πιστοί στις αρχές του συμμαχικού αγώνα. Παραστάτες και βοηθοί του λαού μας».

Ο Μπρεχτ, δεν έχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι οι Έλληνες μπαίνουν σε μια νέα Κατοχή, ότι οι Βρετανοί αποικιοκράτες ετοιμάζονται με τη βοήθεια των ντόπιων βοηθών και υποτακτικών τους να αποκαταστήσουν την προπολεμική τάξη των πραγμάτων στην απελευθερωμένη χώρα και να παλιννοστήσουν έστω και ένοπλα τα προηγούμενα αντιδραστικά καθεστώτα.

Στο κλασικό πια «Ο Γέρος της Ντάουνινγκ Στριτ», ένα ποίημα που χωρίς περιστροφές αναφέρεται στον Τσώρτσιλ, ο Μπρεχτ είναι κατηγορηματικός:

«Σφίχτε τα πέτσινα ζωνάρια σας, της Φλάντρας εργάτες!
Ο Γέρος της Ντάουνινγκ Στριτ προγευματίζει σήμερα το πρωί
με τους 300 σας προδότες.
>
>
Κρατήστε τους γιους σας μέσα στο σπίτι, μανάδες της Αθήνας!
Ή ανάψτε γι' αυτούς ένα κερί: απόψε το βράδυ
Ο Γέρος της Ντάουνινγκ Στριτ σας φέρνει πίσω
το Βασιλιά σας

Μπρος, σηκωθείτε απ' τα κρεβάτια σας του Εργατικού Κόμματος λόρδοι!
Ελάτε να βουρτσίσετε του Γέρου της Ντάουνινγκ Στριτ
το αιματόβρεκτο σακάκι !».


Ένα ποίημα γραμμένο μόλις στις 18 Οκτώβρη του 1944, όπου ο Μπρεχτ στην άλλη άκρη της Γης, βλέπει αυτό που κανένας από την ηγεσία του ΚΚΕ δεν μπόρεσε να δει (το είδαν οι αρχειομαρξιστές και οι τεταρτοδιεθνιστές κομμουνιστές πολύ πιο πριν βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη τελείως διαφορετική και συνάμα εξίσου δραματική ιστορία).

Ο Μπρεχτ δεν όφειλε να ξέρει την εξίσου αντιδραστική στάση που θα κρατήσει λίγους μήνες μετά και το εργατικό κόμμα της Βρετανίας στο ελληνικό πρόβλημα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε με το πολιτικό του αισθητήριο να προβεί σε μια πρώιμη καταγγελία της:

"Σήκω από το κρεβάτι σου ΕΡΓΑΤΗ-ΛΟΡΔΕ κύριε (Sir) Σιτρίν και έλα εσπευσμένα να ξεσκονίσεις (ή να καθαρίσεις καλύτερα) το αιματοβαμμένο σακάκι του Γέροντα Τσώρτσιλ, συκοφαντώντας και δυσφημίζοντας το ελληνικό εργατικό κίνημα".


Στο όχι και τόσο προσωπικό του Ημερολόγιο που δημοσιεύτηκε στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του, ο ποιητής μέσα στις μάχες της Αθήνας μεταξύ του ΕΛΑΣ και της Αντίδρασης, θα γράψει συμπληρωματικά:

«Ο Tσώρτσιλ απειλεί πάραυτα, ότι αν ο Ρούζβελτ τον αφήσει στα κρύα του λουτρού στην Ελλάδα, θα αφήσει κι αυτός στα κρύα του λουτρού τους Πολωνούς φίλους του. Η αριστερά τα έχει χαμένα... Οι αριστεροί λένε τώρα ότι oι Ρώσοι φοβόντουσαν ότι θα αντιμετώπιζαν στην Πολωνία τις δυσκολίες που είχαν συναντήσει οι Άγγλοι στην Ελλάδα, κι ότι δεν έχει καμιά διαφορά, αν το μαχαίρι με το οποίο τρώει κανείς το ψάρι είναι στο δεξιό ή στο αριστερό χέρι».
(αφιερωμένο στους ...νεόκοπους μπρεχτολόγους, που κατηγορούν ασύστολα τον ποιητή για δογματισμό και ...σταλινισμό).

και ακόμα:

«Ή Ελλάδα περιμένει μένεα πνέουσα τον βασιλιά της».

Το ποίημα που ο Μπρεχτ αφιέρωσε στις ελληνοβρετανικές συγκρούσεις στην Αθήνα, πρέπει να γράφτηκε στις 22 Δεκεμβρίου του 1944 και να ολοκληρώθηκε το αργότερο στα τέλη του Γενάρη του 1945.



Auf die Nachricht von den Toryblutbädern in Griechenland

Ἄν δέν εἶχαν βραχνιάσει τά κανόνια,
θά λέγανε: ρίχνουμε γιά νά τηρήσουμε τήν τάξη.
Ἄν ὁ χασάπης πρόφταινε ν' ἀνασάνει,
θά 'λέγε: κέρδος κανένα ἐγώ δέν ἔχω.

Σάν οἱ συμπατριῶτες μου ἑλληνιστές
διωχτήκανε ἀπ’ τούς ὁμηρικούς τους κάμπους
ὅπου ἀναζητοῦσαν λιόλαδο καί κοπάδια,
οἱ ἐλευθερωτές γύρισαν ἀπ’ τή μάχη
καί βρήκανε καινούρια ἀφεντικά
νά κυβερνᾶν τίς πολιτεῖες τους.

Κι ἀπ’ τά κανόνια ἀνάμεσα, προβάλανε οἱ ἔμποροι.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης


Σπουδαίο ποίημα. Πραγματικά μεγάλο. Μακριά από την αυτοηδονιζόμενη ταξικά ουδέτερη τέχνη που πάντα σιχαινόταν ο Μπρεχτ, μακριά από έναν ψεύτικο αισθητισμό, είναι ένα ποίημα που μπορεί να το καταλάβει ο κάθε εργαζόμενος, η κάθε κουρασμένη από το γραφείο δακτυλογράφος. Και όπως σχεδόν όλο του το ποιητικό του έργο, ένα ποίημα αυτόχρημα ιστορικό, αλλά και σύγχρονο, που θα μπορούσε να φιγουράρει άνετα σε μια ρωμαϊκή επιγραφή του μέλλοντος.

Θα χαρακτηρίσει στον τίτλο του ποιήματος «το λουτρό αίματος του Δεκέμβρη» ως έργο βασικά των Τόρηδων, με άλλα λόγια της αγγλικής νεοαποικιοκρατίας, ενώ θα τοποθετήσει τα γεγονότα στο ιστορικό τους πλαίσιο, δηλαδή τις προσπάθειες των Δυτικών Συμμάχων για παλινόρθωση των αντιδραστικών καθεστώτων, Η «πιο μεγάλη βρώμα» αναφέρεται σε αυτές τις νεοφασιστικές τάσεις (ο Μπρεχτ χαρακτήριζε λ.χ. το Μουσολίνι με το επίθετο «βρωμιάρης»).

Τα λόγια που θα έλεγαν τα κανόνια αν δεν ήταν βραχνιασμένα, είναι τα λόγια των Δυτικών Συμμάχων για αποκατάσταση της «δημοκρατίας» στις ως τότε κατεχόμενες χώρες.

Και ο «σφάχτης-χασάπης» της δεύτερης στροφής είναι τα βρετανικά στρατεύματα. Και δεν πρόκειται ούτε σε αυτή την περίπτωση για μιαν αυθαίρετη ερμηνεία του Μπρεχτ. «Μη διστάσετε σε καμιά περίπτωση να πράξετε έτσι, σαν να βρισκόσαστε σε μια κατεχόμενη πόλη», διέταζε στην αρχή κιόλας των εχθροπραξιών ο Τσώρτσιλ τον «χασάπη» που 'χε στην Αθήνα, το στρατηγό Ρόναλντ Σκόμπυ.

Στην τελευταία στροφή του ποιήματος - ο Μπρεχτ παρασταίνει τα βρετανικά στρατεύματα ως αυτό που ήταν: ως διάδοχα των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, ως «νέα αφεντικά».

(Ο προσεχτικός αναγνώστης θ' απολαύσει επιπλέον την καθόλου λεπτή, αλλά τρομερά καυστική ειρωνεία, που πηγάζει από την εξίσωση «οι Γερμανοί συμπατριώτες μου, οι ελληνιστές και «ουμανιστές» = Γερμανοί κατακτητές και πλιατσικολόγοι»).

Τέλος, ο τελευταίος στίχος, η «ουρά» του ποιήματος, ίσως φανεί στα μάτια κανενός ευαίσθητου ερμηνευτή ως μια υπερβολικά μηχανιστική και οικονομίστικη άποψη του μαρξιστή Μπρεχτ, που επιμένει να βλέπει πίσω από τα αγγλικά κανόνια τα αγγλικά νεοαποικιοκρατικά οικονομικά συμφέροντα.

Μια θεώρηση του Μπρεχτ, βασισμένη στις αρχές του Ιστορικού Ματεριαλισμού και παράλληλα μια άρτια εικονογράφηση των γεγονότων. Δυστυχώς, αυτή η επιστημονική θεώρηση, θα γίνει πολύ αργά αντιληπτή από την ηγεσία του ΚΚΕ. Απελπιστικά καθυστερημένα και μόνο στο τελευταίο πια (νόμιμο ακόμα) τεύχος της ΚΟΜΕΠ, τον Νοέμβριο του 1947, ο αξέχαστος και αδικοχαμένος Κώστας Καραγιώργης, θα δώσει το πραγματικό νόημα του αλησμόνητου Δεκέμβρη: Ήταν η αρχή των αντιιμπεριαλιστικών αγώνων που θα οδηγήσουν στην οριστική εξαφάνιση του ιμπεριαλισμού και της νεαποικιοκρατίας.

Αυτός είναι και ο λόγος που επιβάλλεται η γνώση των γεγονότων του Δεκέμβρη να γίνει κτήμα όλων των εργαζομένων, στην πράξη βασικό συστατικό της σχολικής τους παιδείας. Αν αυτό δεν έγινε, οφείλεται στο ότι η νικήτρια του Εμφυλίου Πολέμου ελληνική άρχουσα τάξη (τάξη για τον εαυτό της), κατέκτησε τα υλικά μέσα για την επικράτηση, διάδοση και συνεχιζόμενη αναπαραγωγή της δικής της ιστορικής θεώρησης και ερμηνείας.

Κάποια συμπληρωματικά στοιχεία.

- Τα αποσπάσματα του ποιητικού έργου του Μπρεχτ στο παραπάνω αφιέρωμα, είναι μεταφρασμένα από την (εξαιρετική) γνώστρια του μπρεχτικού ποιητικού έργου Νάντια Βαλαβάνη. Εξαίρεση αποτέλεσε το ποίημα "Μαθαίνοντας για το λουτρό αίματος των Τόρηδων στην Αθήνα - Auf die Nachricht von den Toryblutbädern in Griechenland", όπου προτιμήθηκε η μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη. Δεν χρησιμοποιήθηκε η μετάφραση της Βαλαβάνη ή η επίσης (πολύ καλή) του Γιώργου Βελουδή, γιατί απλά. η μετάφραση του Πλωρίτη ήταν ήδη αναρτημένη στο νετ και ... εξοικονομήθηκε χρόνος για την πληκτρολόγηση.

- Αξίζει να διαβάσει κανείς την απολογία του Μπρεχτ στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών (εκδόσεις ΠΛΕΙΑΣ, μετάφραση Κώστα Παντελίδη).

- Επίσης εξαιρετικά είναι τα κριτικά αφιερώματα του Καθηγητή της Νεοελληνικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Γιώργου Βελουδή πάνω στον Μπρεχτ. Ο κύριος Βελουδής εργάστηκε επιστημονικά στο Μόναχο (1966-1988) και μέσα στα ποικίλα ενδιαφέροντά του (ιστορία, γλωσσολογία, φιλοσοφία, κλπ) το έργο του Μπρεχτ καταλαμβάνει σημαντική θέση. Ένα μεγάλο μέρος της παρούσας ανάρτησης, βασίζεται σε δικά του δημοσιεύματα.

- Ευεργετικά λουτρά αίματος : Στα γεγονότα και στην προπαγάνδα, συγγραφείς Ν.Τσόμσκι και Έντουαρντ Σ. Χέρμαν, (Counter-Revolutionary Violence - Bloodbaths in Fact & Propaganda (with Edward S. Herman)), μετάφραση Ελένη Γαρίδη. Από τις εκδόσεις "Ηριδανός"

- Ο Παράνομος Τύπος στις συλλογές των ΑΣΚΙ (1936-1974)
"Προλετάριος" φύλλο 2, Γενάρης 1943.



5 σχόλια:

  1. Καλο το μπρεχτικόν του πράγματος, αλλά την τροτσκιστική εφημερίδα γιατί τι βάλατε στο τέλος;; Οι τροτσκιστές σε γενικές γραμμές αρνούνταν το αντιφασιστικό μέτωπο σαν τέτοιο, οπότε δε λέει και τίποτα ότι έβλεπαν τον αγγλοαμερικάνικο κίνδυνο. Τον έβλεπαν σε λογική ότι "τι Γερμανοί, τι Αγγλοαμερικάνοι, όλοι ιμπεριαλιστές είναι", δηλαδή σε μια λογική που καταδίκαζε τη σταλινική σοσιαλιστική ΕΣΣΔ και τα εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα σαν "εθνικιστικά". Ακόμα και η ΕΟΚΔΕ και οι Αρχειομαρξιστές που δουλέψανε μες στο ΕΑΜ, μπήκαν για να κάνουν "ταξικό" εισοδισμό και να στρέψουν το Μέτωπο σε ταξικίστικες - σεχταριστικές θέσεις...

    (Ο "Προλετάριος" ήτανε όργανο της Κ.Ε. της ΕΟΚΔΕ του Π. Πουλιόπουλου, παλιού γραμματέα του ΚΚΕ, που πέρασε στον τροτσκισμό μέσω του λικβινταρισμού. Στην Κατοχή τον σκοτώσανε οι Ιταλοί, οπότε περνάει κι αυτός στο μαρτυρολόγιο του λαού μας, σαν "πατριώτης" ας πούμε, αλλά οι θέσεις ακόμα και της ΕΟΚΔΕ που δεν ήτανε τόσο λυσσασμένα αντιΕΑΜ όπως η ομάδα Στίνα, ήτανε αντικειμενικά υπονομευτικές του αντιφασιστικού και εθνικοαπελευθρωτικού αγώνα...)

    Φιλικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χρήσιμες και ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις. Αλλά όπως συμβαίνει (συνήθως) σε αυτές τις περιπτώσεις, η αλήθεια είναι κάπου στη ...μέση.

    Μέσα στο 1943 ο κύριος εχθρός του λαού μας ήταν ο ξένος φασίστας κατακτητής και όχι φυσικά οι Αγγλοαμερικανοί ιμπεριαλιστές. Οπότε είναι λογικό ότι οποιαδήποτε διάσπαση στο εσωτερικό του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, θα ωφελούσε την δεδομένη ιστορική στιγμή τον κατακτητή και μόνο.

    Από την άλλη όμως δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε ότι:

    Η ηγεσία του ΚΚΕ, δεν κατάφερε να χαράξει λίγους μήνες πριν την Απελευθέρωση μια πολιτική γραμμή που θα μπορούσε με πειστικό τρόπο να απαντήσει στο πολυσύνθετο μεταπολεμικό σκηνικό, αλλά αντίθετα έμεινε πιστή στον συμμαχικό αγώνα μέχρι το τέλος (ακόμα και μέσα στον Δεκέμβρη ή και τους πρώτους μήνες του 1945).

    Επίσης, είναι σήμερα ολοφάνερο, ότι οι αμφιβολίες των τροτσκιστών μέσα στην Κατοχή για τον ρόλο της Βρετανίας, σίγουρα έβρισκαν και άλλους αποδέκτες πλην των μελών των ολιγάριθμων τροτσκιστικών ομάδων. Πολλά μέλη, κατώτερα και μεσαία στελέχη του ΚΚΕ, μοιράζονταν παρόμοιες αμφισβητήσεις με τους τροτσκιστές για τους "Μεγάλους" μας Συμμάχους.

    Τέλος θεωρώ θετική την διάκριση που έγινε μεταξύ της ομάδας του Στίνα και της ομάδας του πρώην γραμματέα του ΚΚΕ Παντελή Πουλιόπουλου, σαν δύο διαφορετικά πολιτικά ρεύματα του ελληνικού τροτσκιστικού κινήματος, όσο αφορά τις
    θέσεις τους απέναντι στην ΕΣΣΔ και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. (Ήδη από την περίοδο της Ακροναυπλίας οι δύο τάσεις
    είχαν έρθει σε δραματική σύγκρουση).

    Από την άλλη όμως, το σχήμα ότι ο Πουλιόπουλος πέρασε στον τροτσκισμό μέσω του λικβινταρισμού, μάλλον είναι εξαιρετικά απλοϊκό. Όπως παρόμοια απλοϊκή ήταν η ακατάσχετη χαφιεδολογία που εκτοξευόταν από το ΚΚΕ το 1943 ενάντια στον Πουλιόπουλο, όταν αυτός (τι ειρωνεία) ετοιμαζόταν να πάρει τον δρόμο της υπέρτατης θυσίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βλέπω πως αναζωπυρώνεται συνεχώς το θέμα του τροτσκισμού, στο εργατικό κίνημα της χώρας μας. Ως νέος επισκέπτης-που έχει κάνει σε όλους τους φίλους του γνωστή την ιστοσελίδα σας- θα ήθελα απο σας μια πιό ολοκληρωμένη ιστορική έρευνα για το θέμα. Ο λόγος;..αν δείτε, που σίγουρα έχετε δεί, έχει σχηματιστεί στην πέρα του ΚΚΕ αριστερά μιά ανόητη μυθολογία αγιοποίησης του τροτσκιστικού χώρου και ειδικά του Α.Στίνα, με σκοπό την αναθεώρηση της ιστορικής αφήγησης εις βάρος του ιστορικού ΚΚΕ. Θεωρώ πως ο αγώνας της συλλογικής μνήμης είναι σκληρός, με πολλά χτυπήματα κάτω απο την ζώνη. Δεν έχω κανέναν λόγο να υποστηρίξω την θέση του μαρξισμού-λενινισμού, ούτε των αρχών γενικά του ιστορικού υλισμού, τον οποίο δεν υιοθετώ. Παρ'ολα αυτά η προσπάθεια του αριστερισμού και των ''ανανεωτικών '' αριστερών για την διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, εις βάρος του κομμουνιστικού κινήματος, με βρίσκει απο λόγους αρχής αντίθετο. Γιά την ακρίβεια, η αντίθεση αυτή έχει να κάνει όχι μόνον με κάποια προσωπική ιδεολογική συμπάθεια, αλλά με την άποψή μου για την ''επιχείρηση'' νέα αριστερά, ως χώρου της πιό ύπουλης ιδεολογικής φατρίας του αστικού κόσμου. Με βρίσκει σύμφωνο, η ψύχραιμη αντιμετώπιση του τροτσκιστικού χώρου, και η άρνηση ισοπεδωτικών θεωρήσεων(παράδειγμα η απάντησή σας για τον Πουλιόπουλο), τα ιδεολογικά και πολκιτικά φαινόμενα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ''αστυνομικά''. Απο την άλλη είναι αναγκαία η κριτική στους αφελείς μύθους της ''αντισταλινικής'' αριστεράς,που έχουν κατακλύσει την νεολαία και την διανόηση. Ο ρόλος των εξ αριστερών κριτικών του σταλινισμού, δεν έχει διερευνηθεί επαρκώς στην χώρα μας..έχω υπόψιν μου την ιστορία του Μπέρναμ στις ΗΠΑ, αλλά και άλλους εξωμότες της αριστεράς, και πόσο συνεισφέραν στην ανάπτυξη της σοβιετολογικής ψευδο-επιστήμης, και μέσω αυτού στην ανάπτυξη της ακροδεξιάς γεωπολιτικής θεωρίας. Αυτά είναι γνωστά..χρειαζόμαστε όμως στοιχεία και δεδομένα, και υπο μιάν έννοια δεν κάνουμε μεν αστυνομική θεωριά, αλλά ξεμασκαρεύουμε και την πραγματική ιστορία και τον ρόλο διαφόρων φωστήρων της άκρας αριστεράς.....εγώ το έχω ήδη κάνει με την βοήθεια και της δικής σας σελίδας σε άλλες σελίδες!...με εκτίμηση Γ.Τζανάκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε γεια σου, ευχαριστώ γι'αυτή την ανάρτηση, όμως δεν καταλαβαίνω/βλέπω ποιος το έγραψε, που και πότε...(το ημειλ μου είναι fotis.zervos@yahoo.gr)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν καταλαβαίνω τι δεν κατάλαβες. Ας είναι. Το ποίημα «Ο Γέρος της Ντάουνινγκ Στριτ», γράφτηκε από τον Μπρεχτ τον Δεκέμβριο του 1944 και σχολιάζει με καυστικό τρόπο την καταστολή του εαμικού κινήματος από τη βρετανική αποικιοκρατία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή