Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Η ΟΠΛΑ: Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα.

Η ΟΠΛΑ: Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα.
Έχει την Ιστορία της. Την έχουν κατασυκοφαντήσει:
«Οι φονιάδες».
Δεν είναι αλήθεια. Εμείς, οι Αθηναίοι ξέρουμε ότι μπορούσαμε να στηριχτούμε σ' αυτούς, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, και στα γραψίματα στους τοίχους. Βγαίναμε τη νύχτα, όταν απαγορευότανε η κυκλοφορία και μας κάνανε επιθέσεις ακόμη και οι «εδεσίτες ». Αυτούς, του ΕΔΕΣ της Αθήνας, που αναγκάστηκε να τους αποκηρύξει ο ίδιος ο Ζέρβας σα συνεργάτες των γερμανών. Τα μέλη της ΟΠΛΑ ήταν οπλισμένα. Μας προστάτευαν.
Γινόντουσαν μάχες κάθε βράδυ. Ύστερα άρχισαν να χτυπιούνται ανοιχτά με τον εχθρό, σε αντίποινα για την τρομοκρατία.
Ήταν παλικάρια και αποφασισμένοι. Δεν είναι εύκολο να μπαίνεις στο «Πικαντίλλυ» και να χτυπιέσαι με τους γκεσταπίτες. Δεν είναι εύκολο να χτυπιέσαι ανοιχτά με τους Έλληνες φασίστες που τρομοκρατούσαν τις συνοικίες. Το έκαναν και πέτυχαν.
Θα το σκεφτόντουσαν πολύ οι φασιστικές συμμορίες να μπούνε και να χτυπήσουν τις συνοικίες:
Η ΟΠΛΑ θα εκδικηθεί ! . . .


Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής: "Ημερολόγιο προσφυγιάς".

Ο σιδηροδρομικός Πασχάλης Πουσκουλέλης ήταν συνδικαλιστικό στέλεχος του Εργατικού ΕΑΜ Θεσσαλονίκης, με εντυπωσιακή αντιστασιακή δράση. Δράση η οποία τον έβαλε γρήγορα στο στόχαστρο της τρομοκρατικής γερμανοντυμένης συμμορίας του περίφημου δωσίλογου Δάγκουλα. Από τον Απρίλιο του 1944, ο Πουσκουλέλης, για να γλυτώσει κρυβόταν σε φιλικά του σπίτια, ενώ σκεφτόταν να αφήσει την συνδικαλιστική δουλειά και να ανεβεί στο βουνό.

Η ΟΠΛΑ, προκειμένου να τον προστατέψει, έστειλε ένα μόνο ανώνυμο γράμμα στον δωσίλογο πρόεδρο του σωματείου σιδηροδρομικών Θεσσαλονίκης. Αυτός τρομοκρατημένος ήρθε σε επαφή με τους συμμορίτες του Δάγκουλα για να σταματήσουν να κυνηγούν τον αντιστασιακό συνδικαλιστή. Στη συνέχεια πήγε ο ίδιος προσωπικά και βρήκε τον Πουσκουλέλη και τον διαβεβαίωσε ότι δεν πρέπει να φοβάται για τη ζωή του και να σταματήσει να κρύβεται ....


Ο αριστερός συνδικαλιστής Σταύρος Πιτιανούδης, μέλος του Εργατικού ΕΑΜ Θεσσαλονίκης, στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στο Εργατικό Κέντρο της πόλης το 1944, τολμά να μιλήσει ανοιχτά και απροκάλυπτα υπέρ του ΕΑΜ και του αγώνα του ΕΛΑΣ. Οι εργάτες τον καταχειροκροτούν.

Αμέσως τρεις άντρες της Ασφάλειας τον συλλαμβάνουν κατεβάζοντας τον από το βήμα. Τον σέρνουν στο γραφείο του προέδρου του Εργατικού Κέντρου Θεοδώρου, ενώ λίγο μετά τηλεφωνούν για να "έρθει αμάξι να τόνε πάρει".

Ο Πιτιανούδης δεν τα έχασε καθόλου. Πληροφορεί τον Θεοδώρου ότι η ΟΠΛΑ έχει πάρει ήδη τα μέτρα της, προβλέποντας την εξέλιξη των γεγονότων, οπότε αν πάθει τίποτα, την άλλη μέρα θα το πληρώσει με το κεφάλι του.

Ο Θεοδώρου, παράλυτος από τον φόβο επεμβαίνει στους ασφαλίτες και καταφέρνει να αφεθεί ελεύθερος ο αντιστασιακός συνδικαλιστής. Ο επικεφαλής ασφαλίτης περιορίζεται απλά να ψιθυρίσει στον Θεοδώρου:
"Τότε κύριε πρόεδρε γιατί μας φωνάζετε, για να μάς γιουχαΐζουν οι εργάτες;" και παίρνει τους άντρες του και φεύγει.




Οι ιστορίες είναι παρμένες από τις συνεντεύξεις του Άγγελου Αυγουστίδη και τις σημειώσεις που του έχουν δώσει οι ίδιοι οι συνδικαλιστές στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Οι ανακρίβειες των απομνημονευμάτων του Α.Στίνα

Τα τελευταία χρόνια με την διάδοση του διαδικτύου και τη παράλληλη απομάκρυνση από τα ιστορικά γεγονότα, έχουνε ανακαλυφθεί διάφορα ντοκουμέντα τα οποία αναπαράχθηκαν αστραπιαία στον εθνικιστικό ηλεκτρονικό τύπο όπως ο λόγος του Άρη στην Δεσφίνα.Ντοκουμέντα που συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο των chains letters στην μικρή ιστορία του Ελληνικού Διαδικτύου.

‘Όμως πέρα από την προσπάθεια για μια εθνικιστική αναθεώρηση της ιστορίας η οποία είναι απλοϊκή και αυτοαναιρούμενη,υπάρχει και η αναθεώρηση της ιστορίας από τα αριστερά*.Εκεί πρωτεύοντα ρόλο παίζουν τα απομνημονεύματα του Α.Στίνα.

Κυκλοφορούν εδώ και χρόνια στο διαδίκτυο,ενώ έχουν γίνει σημαία ενός μικρού μέρους ατόμων και ομάδων που θέτουν τον εαυτό τους στο ίδιο πολιτικό χώρο που ανήκε ο συγγραφέας τα τελευταία χρόνια της ζωής του,χωρίς να εξετάζουν την ιστορική ακρίβεια των κειμένων του.

Ο ίδιος ο Στίνας ποτέ του δεν ισχυρίστηκε ότι γράφει ιστορία,αντίθετα τα κείμενα του αναπαράγονται ως πραγματική ιστορία και ο αντίλογος είναι εκ των προτέρων ύποπτος(σταλινικός).Είναι αρκετή και μόνο η κατηγορία του σταλινισμού π.χ για να αποδείξει ότι η ΟΠΛΑ σκότωνε αδιακρίτως το 1943-ενώ δεν υπήρχε- λόγω διαφωνιών με αγωνιστές πριν 20 και 25 χρόνια.

Έτσι για την όποια καταστολή(δίκαιη ή άδικη)της ΟΠΛΑ ή του ΕΛΑΣ,δεν ψάχνονται οι αιτίες της στα γεγονότα της εποχής,αλλά υπάρχει το αυτονόητο της σταλινικής προσήλωσης καθώς και η εγκληματική/εξουσιαστική φύση του ΚΚΕ που εξηγεί τα πάντα.

Η τελευταία αφορμή για αυτό το αφιέρωμα ήταν ένα κείμενο για τα Δεκεμβριανά που γράφτηκε από την Συσπείρωση Αναρχικών και δημοσιεύτηκε στο anarchypress.gr όπου αναπαράγεται η πτωματολογία της Ακροδεξιάς με αριστερή επιβεβαίωση τι άλλο; Τα απομνημονεύματα του Στίνα.

Σκότωσαν εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που άνοιξαν στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία των αγγλικών εργατικών συνδικάτων όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών. Τα αγγλικά συνδικάτα και το αγγλικό εργατικό κόμμα είχαν τότε ζωηρά διαμαρτυρηθεί για την επέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα, εναντίον μιας δημοκρατικής αντιστασιακής οργάνωσης. Ο Τσώρτσιλ τους πρότεινε να εκλέξουν μια επιτροπή και να την στείλουν στην Ελλάδα για να γνωρίσει από κοντά αυτήν τη «δημοκρατική αντιστασιακή οργάνωση». Αυτοί ήρθαν και είδαν.**

Ο Στίνας αναφέρεται στην περιβόητη «έκθεση Σίτριν» .Είναι η μεγαλύτερη ανακρίβεια των απομνημονευμάτων του.Ένα ψέμα στο οποίο βασίστηκε η κονσερβολογία των ακροδεξιών και αναπαράγεται μέχρι σήμερα.

Η απελευθέρωση τον Μάη, λίγες μέρες δηλαδή μετά την κατοχή, με υπόδειξη της βουλγαρικής μυστικής υπηρεσίας, των σλαυομακεδόνων κομμουνιστών, τους έκανε να είναι εντελώς πλέον βέβαιοι για την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων κομμουνιστών και για τη σταθερότητα και ισχύ του συμφώνου φιλίας Χίτλερ - Στάλιν.

Η απελευθέρωση των Σλαβομακεδόνων κομμουνιστών έγινε στις 30 Ιουνίου 1941 ,όταν η επίθεση των Ναζι ενάντια στην ΕΣΣΔ ξεκίνησε στις 22 Ιουνίου.Οπότε δεν ήταν -καθόλου- βέβαιοι για την σταθερότητα του συμφώνου.Το ψέμα αυτό,έχει αναπαραχθεί σε ακροδεξιά βιβλία.Πιθανότατα το αντέγραψε από εκεί ο Στίνας.

Όταν μετά τη συνθηκολόγηση του Μπαντόλιο, οι Γερμανοί έδιωξαν τους Ιταλούς και κατέλαβαν την Κέρκυρα, είπαν στον πληθυσμό: Μπορείτε να κάνετε ότι νομίζετε για την επιβίωση σας, αλλά μην πειράξετε το στρατό μας και τις εγκαταστάσεις του. Δεν τις πείραξαν και δεν πείραξαν και αυτοί κανέναν.


“Στις 10 Ιουλίου 1944, τα Γερμανικά Ες Ες και η αστυνομία με τη βοήθεια των μονάδων της Βερμάχτ, απέλασαν Εβραίους από την Κέρκυρα. Διακόσιοι από τους 2.000 Εβραίους κατοίκους του νησιού βρήκαν άσυλο σε Χριστιανικές οικογένειες, αλλά 1.800 απελάθηκαν στο Άουσβιτζ-Μπιρκενάου.”

Η κριτική έγινε σε καθαρά ιστορικά γεγονότα.Τα κείμενα του Στίνα βρίθουν ψευδών στοιχείων.΄Οσοι τα επικαλούνται πρέπει να νιώθουν υποχρεωμένοι να τα διασταυρώνουν(εφόσον τα αποδέχονται)και με άλλα στοιχεία.Η κριτική θα συνεχιστεί και σε δεύτερο μέρος

*Μάλιστα η προσπάθεια αναθεώρησης συμπίπτει ετεροχρονισμένα με τις από δεξιά μελέτες του Ν.Μαρατζίδη και Στ.Καλύβα περί «κόκκινης βίας»

**Τα κείμενα του Α.Στίνα έχουν παρθεί από το βιβλίο "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ"

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Η εκτέλεση του Ν. Καλύβα από την ΟΠΛΑ

Η ΟΠΛΑ, όσες αντιρρήσεις και να έχει κανείς για το σύνολο της δράσης της, (ειδικά για την περίοδο μετά τον Αύγουστο του 1944), είναι γεγονός ότι περιόρισε την προδοσία στην Αθήνα. Πάρα πολλοί συνδικαλιστές του ΕΕΑΜ σώθηκαν την τελευταία στιγμή από την εκτέλεση μόνο και μόνο από τον φόβο που προκαλούσαν οι τρομοκρατικές μέθοδοι της ΟΠΛΑ στους αντιπάλους του εργατικού κινήματος και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Στις 24 Ιανουαρίου του 1944, ημέρα Πέμπτη και ώρα 7.15 πρωινή, εκτελείται ο σοσιαλφασίστας υφυπουργός Εργασίας και ταυτόχρονα γραμματέας της Εθνικής (διάβαζε προδοτικής) Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, Νικόλαος Καλύβας. Γνωστός συνδικαλιστής του Μεσοπολέμου, στη συνέχεια στέλεχος του μεταξικού συνδικαλισμού και από τον Μάιο του 1941 ένας από τους Κουίσλινγκς της εργατικής τάξης της χώρας μας. Η εκτέλεση έγινε υποδειγματικά από κομάντο της ΟΠΛΑ.



Δύο ημέρες πριν, ο συνδικαλιστής του Εργατικού ΕΑΜ Σταμάτης Μαστρογιαννάκος, είχε μπει με "τσαμπουκά" στα γραφεία του Υφυπουργείου Εργασίας και είχε ανοιχτά απειλήσει τον Καλύβα (με τον οποίο είχε ανοιχτούς λογαριασμούς από την δεκαετία του 1930), για έναν νόμο που προωθούσε η κυβέρνηση Ράλλη, νόμο που καταργούσε την απαγόρευση των απολύσεων εργατών από τις επιχειρήσεις που απασχολούνταν. Η απαγόρευση είχε διαταχθεί από τον Τσολάκογλου, μέσα στον τραγικό για τη φτωχολογιά χειμώνα του 1941, στην προσπάθειά της κυβέρνησης του να περισώσει ότι μπορούσε από το ήδη εξανεμισμένο εισόδημα των εργατών.

Εννοείται ότι μετά την εκτέλεση του Καλύβα - η οποία μάλιστα χαιρετίστηκε από το Λονδίνο, για να τα λέμε και όλα, χωρίς να αφήνουμε την προπαγάνδα της μπουρζουαζίας να συσκοτίζει την κρίση μας - ένας από τους πρώτους που πιάστηκαν ως ύποπτοι ήταν ο Σταμάτης Μαστρογιαννάκος.

Η κατηγορία ενάντια στον Μαστρογιαννάκο στηρίχθηκε στη βασική μαρτυρία ενός συνδικαλιστή της παράταξης του Καλύβα που ήταν παρών, όταν ο τελευταίος απειλήθηκε.

Λίγες ημέρες μετά, ο σύντροφος Μαστρογιαννάκος, μέσω του Φώτη Μακρή (αργότερα ηγέτη του καραμανλικού εργατοπατερισμού, μόνιμος γραμματέας της ΓΣΕΕ για είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τον Εμφύλιο, αλλά το 1944 μέλος του ΕΕΑΜ), που τού πήγε στο κελί φαΐ και τσιγάρα, απείλησε τον μάρτυρα ότι αν δεν ανακαλέσει την αρχική του κατάθεση, τόσο αυτός όσο και τα παιδιά του θα μπουν στη "μαύρη λίστα" της ΟΠΛΑ. Ο βασικός μάρτυρας, όπως έλεγε αργότερα ο Μακρής, παρέλυσε ολόκληρος από την απειλή. Αμέσως ανακάλεσε τα πάντα και ο Μαστρογιαννάκος ελλείψει αποδείξεων αφέθηκε ελεύθερος ...


Όταν η ΟΠΛΑ συνέφερε τους Άγγλους, αποτελείτο από πατριώτες που εκτελούσε προδότες. Και το Λονδίνο και όλες οι αγγλοαμερικανικές εφημερίδες πανηγύριζαν για τα κατορθώματά της. Όταν δεν συνέφερε πια, αποτελείτο από εγκληματικά κομμουνιστικά στοιχεία.

Οι New York Times, θριαμβολογούν για την εκτέλεση του υφυπουργού Εργασίας της κυβέρνησης Ράλλη, από τρεις νέους ...πατριώτες (της ΟΠΛΑ δηλαδή, αλλά μετά τον Δεκέμβριο, το ξέχασαν).



και σε OCR:

DESPISED GREEK SLAIN
Labor Minister Nicholas Kalyvas Shot by Three Youths
By Wireless to
THE NEW YORK TIMES.

CAIRO, Egypt,

Jan. 28 — Greek Quisling Labor Minister Nicholas Kalyvas, reported by the Germans to have been shot yesterday by three youths, is described in patriotic Greek circles here as possibly the most despised man in the entire country.
Mr. Kalyvas, formerly of left wing tendencies, became a turncoat under the Metaxas regime, acting as chief of the labor center organization set up to replace the outlawed trades unions. Several times accused of treachery during the war, he expressed willingness to collaborate with the Germans as soon as they entered Athens.
Later as secretary of the labor union under German domination, Mr. Kalyvas came out in favor of the compulsory sending of Greek workers to Germany and agreed to the entrance of Bulgarians into Macedonia and Thrace.


Published: January 29, 1944 Copyright © The New York Times


Σε ελεύθερη μετάφραση:

Ένας σιχαμερός Έλληνας εξολοθρεύτηκε.
Ο Υπουργός Εργασίας Νικόλαος Καλύβας πυροβολήθηκε από τρεις νέους.
Από τον ανταποκριτή των
New York Times.

Κάιρο, Αίγυπτος,

28 Ιανουαρίου - Ο Έλληνας Κουίσλινγκ Υπουργός Εργασίας, σύμφωνα με τις χθεσινές γερμανικές ανταποκρίσεις, φέρεται εκτελεσμένος, από τρεις νέους. Ο δολοφονημένος, περιγράφεται από ελληνικούς πατριωτικούς κύκλους, ίσως ο πιο απεχθής άνθρωπος σε ολόκληρη τη χώρα.
Ο Καλύβας, πρώην μέλος ενός αριστερού κόμματος, αποστάτησε κατά την διάρκεια της μεταξικής περιόδου και έγινε ένας από τους ηγέτες των κυβερνητικών εργατικών οργανώσεων που αντικατάστησαν τα εκτός νόμου συνδικάτα. Κατά την διάρκεια ακόμα του πολέμου πολλές φορές κατηγορήθηκε για προδοτικές ενέργειες, ενώ ήδη από την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα εξέφρασε την επιθυμία της πλήρους συνεργασίας μαζί τους.
Αργότερα ως γραμματέας εργατικών σωματείων, τάχθηκε υπέρ της υποχρεωτικής μεταφοράς Ελλήνων εργατών στη Γερμανία, ενώ συμφώνησε και για την είσοδο των Βουλγάρων στην Ελληνική Μακεδονία και Θράκη.


Ο Γιώργος Μαυρίκος έχει λοιπόν απόλυτο δίκιο όταν γράφει σχετικά:

Χωρίς την δράση της ΟΠΛΑ στις πόλεις και τα αστικά κέντρα οι φασίστες και τα εγχώρια όργανά τους θα δρούσαν ανενόχλητοι, ατιμώρητοι και ασύδοτοι.
Ο φόβος όμως ότι η ίσως ΟΠΛΑ "τους γράψει στα τεφτέρια της" και έτσι θα λογοδοτήσουν, κράτησε στη ζωή εκατοντάδες συνδικαλιστικά στελέχη και χιλιάδες άλλους αγωνιστές. Και είναι τουλάχιστον παράλειψη ότι μέχρι και σήμερα ο ρόλος των παλικαριών της ΟΠΛΑ δεν έχει ακόμα αναδειχθεί κάτω από τη συκοφαντία και την πίεση της φαιάς προπαγάνδας που πενήντα χρόνια τώρα ξεδιπλώνουν οι αστοί.


οι συνεντεύξεις από τον παλαίμαχο συνδικαλιστή της Αριστεράς Σταμάτη Μαστρογιαννάκο, πάρθηκαν από τον ιστορικό Άγγελο Αυγουστίδη

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Η έκθεση Σίτριν

Εισαγωγικά .

Η υπόθεση του συνδικαλιστή ηγέτη των αγγλικών TUC (Trade Union Congress) , Walter Citrine δεν είναι πρωτότυπη στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος . Δεν ήταν η πρώτη , αλλά δυστυχώς ούτε και η τελευταία φορά που ένας συνδικαλιστής ηγέτης με την αυταπάτη της ίσης συμμετοχής στην εξουσία , με την ελπίδα της κοινωνικής ανόδου , τυφλώνεται στην κυριολεξία και αφήνεται να παρασυρθεί από το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο της χώρας του και να γίνει τυφλό εκτελεστικό όργανό του .
Είναι άκρως διδακτική όμως , γιατί επιβεβαιώνει την λενινιστική άποψη για τα όρια του συνδικαλιστικού αγώνα , όταν αυτός δεν συνδυάζεται με την αντίστοιχη πολιτική και ιδεολογική κατάρτιση . Και την επιβεβαιώνει με πολύ σκληρό τρόπο .

Βιογραφικά στοιχεία .



Ο Walter Mc Lennan Citrine , γεννήθηκε στο Liverpool της Αγγλίας στις 22 Αυγούστου 1887 . Η οικογένεια του ήταν εργατική . Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ηλεκτρολόγος και σε πολύ νεαρή ηλικία ενεργοποιήθηκε στο εργατικό συνδικάτο των ηλεκτρολόγων . Το 1920 έγινε αναπληρωτής γραμματέας του συνδικάτου του (Electrical Trades Union) , ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα έγινε βοηθός του γενικού γραμματέα της Συνομοσπονδίας Εργατικών Ενώσεων της Αγγλίας (TUC) . To 1926 έγινε γραμματέας των TUC, θέση, που κράτησε για 20 ολόκληρα χρόνια, ως το 1946. Το 1945 έγινε πρώτος γραμματέας της World Federation of Trade Unions (WFTU), θέση που κράτησε για ένα ακριβώς χρόνο .
Οι πολιτικές του θέσεις ήταν βαθύτατα αντικομμουνιστικές ,
Από το 1947 ως το 1957 ανέλαβε διοικητής της αντίστοιχης ΔΕΗ της Αγγλίας (Central Electricity Authority) .
Έγραψε πολλά βιβλία , όπως «Η Ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος της Μεγάλης Βρετανίας» (The Trade Union Movement of Great Britain 1926) .
Ονομάσθηκε ιππότης το 1935 και λόρδος το 1946 .
Πέθανε σε ηλικία 96 ετών , το 1983 .
Θα ασχοληθούμε με την εμπλοκή του Citrine στην υπόθεση των Δεκεμβριανών .


Το πρόβλημα .

Αν και ο βρετανικός τύπος την περίοδο του Δεκεμβρίου του 1944 βρισκόταν για λόγους Εθνικής Ασφαλείας σε καθεστώς αυστηρής λογοκρισίας (ας μην ξεχνούμε ότι ο πόλεμος με τη Γερμανία συνεχιζόταν) , καθεστώς το οποίο συνεχίστηκε μέχρι και το Φεβρουάριο του 1945 , ο Τσώρτσιλ και ο Ήντεν βρέθηκαν σε εξαιρετικά δεινή θέση λόγω της κατάστασης η οποία είχε δημιουργηθεί στην Αθήνα .
Τόσο το Εργατικό Κόμμα που βρισκόταν τότε στην Αντιπολίτευση , όσο και η βρετανική κοινή γνώμη ήταν εναντίον της αγγλικής επέμβασης σε μία μικρή συμμαχική χώρα που τόσα είχε προσφέρει στον κοινό αγώνα . Ο αμερικανικός τύπος ο οποίος κυκλοφορούσε ελεύθερα στις μεγάλες αγγλικές πόλεις ήταν στην πλειοψηφία του φιλοεαμικός , γεγονός το οποίο δημιουργούσε επιπρόσθετα προβλήματα στον Βρετανό πρωθυπουργό .

Από τις αρχές του Ιανουαρίου του 1945 , ο στόχος της βρετανικής κυβέρνησης ήταν να πείσει τον αγγλικό λαό , αλλά και την αντιπολίτευση , πως οι χιλιάδες Βρετανοί στρατιώτες που εν μέσω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μάχονταν ενάντια σε ένα πρότινος συμμαχικό παρτιζάνικο στρατό , τον ΕΛΑΣ , στην πράξη πολεμούσαν για την επικράτηση των αξιών του πολιτισμού και της ελευθερίας , για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας που κινδύνευε από μία σπείρα κακοποιών .

Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ , έπρεπε να αμαυρωθούν μπροστά στην αγγλική και γενικότερα στην διεθνή κοινή γνώμη . Έπρεπε να φανεί πως το ΕΑΜ ήταν μία συμμορία σαδιστών δολοφόνων , μία σπείρα εξτρεμιστικών κομουνιστικών στοιχείων που σκότωναν αθώους και έπιαναν ομήρους .

Άρχισε η διαδικασία συκοφάντησης του ΕΛΑΣ και μέσα από αυτόν ολόκληρης της αντίστασης του Ελληνικού λαού . Η Ελληνική Δεξιά , ήταν πρόθυμη να δώσει κάθε βοήθεια στην προσπάθεια αυτή .

Ο Λήπερ έστελνε συνεχώς εκθέσεις που αναφέρονταν στις φρικαλεότητες του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ . Το ίδιο και η AGIS (Anglo-Greek Information Service) , η Αγγλοελληνική Υπηρεσία Πληροφοριών που ήταν παράρτημα της Υπηρεσίας Ψυχολογικού Πολέμου (Political Warfare Executive) .

Ο Τσώρτσιλ έλπιζε ότι θα τα καταφέρει .
19 Ιανουαρίου τηλεγραφεί στον Λήπερ :

«Μην ανησυχείς πολύ για την κοινή γνώμη εδώ ή για τον αντιπολιτευόμενο Τύπο. Ποτέ δεν θα ικανοποιήσεις τους εκ πεποιθήσεως ΕΛΑΣΙΤΕΣ. Όμως νομίζω ότι τους απομονώσαμε και τους καταστήσαμε αναξιόπιστους ... Τα τηλεγραφήματά σου σχετικά με διάφορα εγκλήματα τα διάβασα σήμερα στη Βουλή και προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση. Ο υπουργός Εξωτερικών θα προσθέσει και άλλα αύριο. Ο κύριος Μπέβην ισχυρίσθηκε ότι, αφού διαβάσαμε αποσπάσματα από τα έγγραφα αυτά, πρέπει να τα δημοσιεύσουμε σε μία Λευκή Βίβλο. Και βέβαια θα το κάνουμε μετά χαράς και θα προσθέσουμε όποιες άλλες εκθέσεις καταφθάσουν εν τώ μεταξύ. Είναι όμως απολύτως ζωτικό να είναι βάσιμες και να δοθούν τα ονόματα αυτών που είναι υπεύθυνοι γι' αυτές ... ούτε μία φωνή δεν υπερασπίσθηκε σήμερα τη συνεχιζόμενη κράτηση των όμηρων και ο κύριος Greenwood, που μίλησε εξ ονόματος των μη υπουργών μελών του Εργατικού Κόμματος. εξέφρασε έντονα τον αποτροπιασμό του γι' αυτήν τη μορφή ωμότητας ».

Παρά την αισιοδοξία του Τσώρτσιλ , οι αναφορές αυτές είχαν λίγο πολύ, μικρή προπαγανδιστική αξία . Στην ουσία δεν είχαν κάποιο σημαντικό περιεχόμενο και το σπουδαιότερο τα ντοκουμέντα που παρατέθηκαν δεν περιελάμβαναν τα γεγονότα από το Νοέμβριο και μετά , κάτι που επιδίωκαν έντονα οι βουλευτές της Αντιπολίτευσης . Η προσπάθεια του κυρίου Τσώρτσιλ κινδύνευε να πέσει στο κενό .

Έπρεπε να βρεθεί ένας μάρτυρας , ένα πρόσωπο υπεράνω πάσης υποψίας που να διαβεβαιώσει τον αγγλικό λαό πως οι βαρβαρότητες της Αριστεράς ήταν γεγονός . Και το πρόσωπο αυτό δεν άργησε να φανεί στο προσκήνιο . Ήταν ο συνδικαλιστής ηγέτης sir Walter Citrine που ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Αθήνα επικεφαλής μιας αντιπροσωπείας Βρετανών συνδικαλιστών , για να ερευνήσει τις καταστροφές που άφησε ο πόλεμος και η κατοχή και οπωσδήποτε να δει τις δυνατότητες αναδιοργάνωσης του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος και τις πιθανότητες σύνδεσής του με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά .

Ο Citrine είχε προσκληθεί από τη ΓΣΕΕ , στις αρχές του Νοεμβρίου του 1944 , μία πρόσκληση η οποία διαβιβάστηκε στο TUC επίσημα μέσω του Φορεί Όφις και ήταν υπογεγραμμένη από τους Έλληνες συνδικαλιστές Καλομοίρη και Θέο . Λόγω των γνωστών γεγονότων του Δεκεμβρίου την αντιπροσωπεία του TUC θα αναγκασθεί να πάει στην Ελλάδα στις 22 Ιανουαρίου του 1945 .

Η επίσκεψη .

O Citrine έπεσε στην παγίδα των Τσώρτσιλ και Λήπερ. Ο τελευταίος απέδειξε μάλιστα ότι διέθετε εξαιρετικές οργανωτικές ικανότητες, αφού σχεδίασε με άψογο και αριστοτεχνικό τρόπο το πρόγραμμα της επίσκεψης του συνδικαλιστή ηγέτη. Διερμηνέας του Citrine διορίσθηκε κάποια κυρία Ρωξάνη Σέντγουικ , γόνος μιας αριστοκρατικής αλλά εξαιρετικά συντηρητικής οικογένειας Ελλήνων τραπεζιτικών . Ο σύζυγος της κυρίας Ρωξάνη ήταν ένας άκρως αντιδραστικός ανταποκριτής στους New York Times και λόγω της καταφανούς μεροληψίας του ενάντια στην Αριστερά , είχαν διατυπωθεί πολλές φορές παράπονα στην διεύθυνση της εφημερίδας .

23 Ιανουαρίου . Ο Citrine επισκέπτεται τον Δαμασκηνό . Με αυστηρό ύφος τον ρωτά αν οι ελληνικές αρχές , κρατούν αιχμαλώτους υπό τον θεσμό της ομηρείας . Ο πανέξυπνος ιεράρχης στην κυριολεξία διαρρηγνύει τα ιμάτιά του . Όχι , όχι . Ουδέποτε η ελληνική κυβέρνηση θα έπραττε κάτι ενάντια στους διεθνείς νόμους . Λίγο αργότερα επισκέπτεται τον υπουργό της Δικαιοσύνης , όπου ακούει τα ίδια. Επισκέπτεται στη συνέχεια τις φυλακές . Υπάρχουν προβλήματα στην διαβίωση των κρατουμένων , κυρίως επισιτιστικά , αλλά γενικά οι συνθήκες κράτησης είναι αποδεκτές και σχετικά αξιοπρεπείς . Μένει ευχαριστημένος .

24 Ιανουαρίου . Ο Citrine έρχεται σε συνάντηση με μία ομάδα πρώην ομήρων , που μόλις είχαν ελευθερωθεί από τον ΕΛΑΣ . Ακούει τις τραγικές διηγήσεις τους , σημειώνει την άθλια ενδυμασία τους . Στην κυριολεξία συντρίβεται . Στη συνέχεια πριν προλάβει να συνέλθει από τα τρομερά που άκουσε , μεταφέρεται στο Περιστέρι και βρίσκεται μπροστά στο τρομερό θέαμα των πτωμάτων που βρίσκονται σε αποσύνθεση . Τού μιλάνε για 10000 δολοφονημένους από τον ΕΛΑΣ , ως επί το πλείστον με «κονσερβοκούτια» και «μαχαίρια» . Πείθεται . Συναντιέται με συγγενείς νεκρών . Δεν έχει πια αμφιβολίες . «Είναι γεγονός . Ο ΕΛΑΣ είχε διαπράξει μαζικές , φρικτές δολοφονίες».

Δεν είναι έμπειρος . Δεν έχει καμία σχέση με τους σκληροτράχηλους πολεμικούς ανταποκριτές των ξένων εφημερίδων . Γράφει ο ψύχραιμος και φλεγματικός Collin Wright :

«Το ΕΑΜ έρευνα το θέμα των ωμοτητών και νομίζω ότι θα ανακαλύψουμε πώς οι πιο πολλές είναι αέρας φρέσκος. Λέγεται ότι η Δεξιά έπαιξε κάποιο βρόμικο παιχνίδι σε βάρος της Αριστεράς. Άνθρωποι που πέθαναν από φυσικά αίτια εξετάφησαν, οι μύτες και τ' αυτιά τους αποκόπηκαν, τα μάτια τους βγήκαν και τα γεννητικά τους όργανα κακοποιήθηκαν. Τα ακρωτηριασμένα αυτά πτώματα επιδείχθηκαν ως ακρότητες του ΕΛΑΣ. Παρουσιάστηκαν μερικοί και δήλωσαν με όρκο ότι τάφοι συγγενών τους είχαν παραβιαστεί .. »


O Citrine δεν είναι όμως Wright .
Δε γνωρίζει από τις ελληνικές ραδιουργίες . Είναι ευκολόπιστος . Το μόνο που νιώθει πια είναι αηδία και αποτροπιασμό για την ελληνική αριστερά . Υιοθετεί τις απόψεις του Λήπερ και γίνεται υπέρμαχος της πολιτικής του Τσώρτσιλ .

26 Ιανουαρίου . Συναντιέται με τον Σκόμπυ και σε μια συγκέντρωση αλεξιπτωτιστών του βρετανικού στρατού , επιτίθεται με έντονη φρασεολογία τόσο στην ελληνική αριστερά , όσο και στο φιλοεαμικό τύπο και στους συμπαθούντες του Εργατικού Κόμματος .

Ο Τσώρτσιλ έχει πια πετύχει στο στόχο του .
Ο Citrine επικρίνει το Σκόμπυ γιατί δεν επιτέθηκε ενάντια στον ΕΛΑΣ νωρίτερα ! Στην έκθεση που θα υποβάλει θα δεχθεί όλη τη φιλολογία της Δεξιάς . Ο ΕΛΑΣ δεν πολέμησε τους Γερμανούς . Ο ΕΛΑΣ τρομοκρατούσε την ύπαιθρο , εξόντωσε όλες τις μη κομουνιστικές αντιστασιακές ομάδες , είχε σκοπό να αιματοκυλίσει την Αθήνα κλπ .

Θλιβερός κατήφορος . Τις επόμενες ημέρες θα βρει λίγο χρόνο για να ασχοληθεί με το αρχικό αντικείμενο της επίσκεψης του .


Κηδεία των θυμάτων των Δεκεμβριανών, μετά τη Βάρκιζα .

Για την πτωματολογία και τους ομήρους .

Από την αρχή των Δεκεμβριανών συγκρούσεων , ο στόχος των βρετανικών και κυβερνητικών δυνάμεων ήταν η εξάρθρωση των πολιτικών οργανώσεων του ΕΑΜ , οι οποίες αποτελούσαν και πηγή των εφεδρειών του ΕΛΑΣ , εφεδρείες που τις πρώτες ημέρες του πολέμου φαίνονταν αστείρευτες . Έγιναν πάνω από 12000 συλλήψεις πολιτών και παρτιζάνων . 8000 από αυτούς μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα στην Αφρική . Οι φήμες ωστόσο μέσα στους κύκλους της Αριστεράς για δολοφονίες και βασανισμούς των κρατουμένων είχαν φουντώσει . Η χειρότερη των διαδόσεων ήταν πως το ανθρώπινο φορτίο των αρματαγωγών που «δήθεν» πήγαιναν στην Αίγυπτο πεταγόταν στην κυριολεξία στην θάλασσα .


Συλλήψεις αριστερών από Άγγλους .

Από τις 18 Δεκεμβρίου , τόσο ο ΕΛΑΣ , όσο και η Εθνική Πολιτοφυλακή και η ΟΠΛΑ άρχισαν για αντιπερισπασμό να συλλαμβάνουν δεξιούς ή αμφιβόλου προς την αριστερά και το ΕΑΜ φρονήματος πολίτες . Έγιναν υπερβασίες εκατέρωθεν .Εκτός από γνωστούς και σεσημασμένους δωσίλογους (Μπάκος , Πειρουνάκης) , εκτελέσθηκαν και αθώοι από την ΟΠΛΑ (βλέπε υπόθεση Παπαδάκη) . Γράφει ο Heinz Richter καθηγητής Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Mannheim :

Η θέση για μαζικές εκτελέσεις δεν είναι πλέον δυνατόν να υποστηρίζεται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΟΠΛΑ (Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκών Αγώνων), η μυστική αστυνομία του ΚΚΕ, προέβη στην εξόντωση αντίπαλων του κατά την δεύτερη φάση των Δεκεμβριανών. Όμως δεν είναι βέβαιο αν υπήρχε εξουσιοδότηση του Πολιτικού Γραφείου για τις ενέργειες αυτές.

Παράλληλα αναπτυσσόταν ή δραστηριότητα των καλούμενων Λαϊκών Δικαστηρίων, τα οποία καταδίκαζαν διαβόητους συνεργάτες των κατακτητών. Ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων τους δεν είναι γνωστός. Ο αριθμός που δόθηκε από τον Δαμασκηνό ήταν υπερβολικά μεγάλος, αφού οι βρετανικές υπηρεσίες μιλούσαν για 1.500 πτώματα.

Εκτός αυτού, μεγάλο μέρος από τους νεκρούς που είχαν βρεθεί στο Περιστέρι και αλλού δεν είχαν δολοφονηθεί άλλά είχαν πεθάνει από φυσικό θάνατο ή είχαν σκοτωθεί στην διάρκεια των εχθροπραξιών, και μόνον μετά θάνατον είχαν ακρωτηριασθεί κατάλληλα και μεταφερθεί εκεί από συμμορίες της Δεξιάς.

Ακόμη και σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει κανείς αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά μ' αυτές τις «δολοφονίες». Όταν ο γράφων προσπάθησε να ερευνήσει το θέμα στη διάρκεια της χούντας, κανείς εκτός από το πρώην ηγετικό στέλεχος του ΕΔΕΣ και αριστεροφιλελεύθερο πολιτικό Κομνηνό Πυρομάγλου, δεν προσεφέρθη να παράσχει πληροφορίες. Κι ο ίδιος ο Πυρομάγλου ζήτησε από τον συγγραφέα να μη χρησιμοποιήσει τ' όνομά του. Όχι από φόβο γι' αυτόν, αλλά για τον πληροφοριοδότη του, που τότε ήταν αξιωματικός της αστυνομίας και μπορούσαν εύκολα να τον ανακαλύψουν. Ο Πυρομάγλου μου είπε ότι το 1958, όταν εξελέγη βουλευτής κάτω από τη σημαία της ΕΔΑ, τον επισκέφθηκε ο παραπάνω αξιωματικός ο οποίος, με άκρα μυστικότητα, του πιστοποίησε ότι κατά την Κατοχή είχε υπηρετήσει στα Τάγματα Ασφαλείας ως αξιωματικός. Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1944 τού πρότειναν να τον αποκαταστήσουν στην αστυνομία, αν, τις επόμενες νύχτες, ξέθαβε τους νεκρούς, που είτε είχαν βρει φυσικό θάνατο είτε είχαν πέσει θύματα των μαχών της Αθήνας και είχαν ταφεί στον Εθνικό Κήπο πίσω από τή Βουλή, και τους μετέφερε με καμιόνια στο Περιστέρι. Κι αuτό έκανε, με τη βοήθεια μερικών πρώην ταγματασφαλιτών. Στο Περιστέρι τα πτώματα ακρωτηριάσθηκαν και ρίχτηκαν στους κοινούς τάφους όπου τα είδε ό Citrine. Από τότε είχε τύψεις και, για να ξαλαφρώσει, αποκάλυψε το μυστικό στον Πυρομάγλου .

Ο γράφων δεν έχει λόγο να αμφιβάλλει γι' αυτό, διότι ο ίδιος συνάντησε, μετά την πτώση. της χούντας, δυο αυτόπτες μάρτυρες που εξαναγκάστηκαν τότε ν' αναγνωρίσουν τα πτώματα συγγενών, που είχαν αποβιώσει από φυσικό θάνατο κατά τα Δεκεμβριανά και είχαν ταφεί με τους δολοφονημένους στο Περιστέρι .

Η Μάριον Σαράφη γνωρίζει επίσης δυο παρόμοιες περιπτώσεις στις όποίες αναφέρεται στην εισαγωγή της στην αγγλική έκδοση του βιβλίου (του Στέφανου Σαράφη) Ο ΕΛΑΣ.


« Η επέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα .Από τη Βάρκιζα στον Εμφύλιο Πόλεμο»

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Καταδίκη δοσιλόγων για το αδίκημα της προπαγάνδας

Με βάση τη Συντακτική Πράξη 1/1944, "Περί επιβολής κυρώσεων κατά των συνεργασθέντων μετά του εχθρού" (Εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος. Τεύχος Πρώτον, Α.Φ. 12, 6 Νοεμβρίου 1944) και την τροπολογία της με τη Συντακτική Πράξη 6, του 1945 (κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα, υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Κολυβάς), καταδικάστηκαν κάποιοι δοσίλογοι, ακραιφνείς γερμανόφιλοι (πολύ λίγοι δυστυχώς), επειδή διέπραξαν το αδίκημα της προπαγάνδας υπέρ του εχθρού, επειδή ο καθένας από αυτούς:

"ἐν ἐπιγνώσει τῆς προσπαθείας τοῦ ἐχθροῦ, ὅπως δί' ὠρισμένων διαδόσεων καταπείση τόν λαόν περί τοῦ δῆθεν ἠθικοῦ τῆς ἐπιθέσεώς του καί ἐπωφελῶς δί' ὅλα τά Εὐρωπαϊκά κράτη τοῦ διεξαγομένου παρ' αὐτοῦ ἀγῶνος τοῦ ἀσφαλοῦς τῆς τελικῆς νίκης του καί τοῦ δῆθεν ἀντιλαϊκοῦ τοῦ ἀγῶνος τῶν Συμμάχων Κρατῶν, διαδίδων κάθ΄ὁποιονδήποτε τρόπον τάς αὐτᾶς ἐξυπηρετοῦσας τήν ἐχθρικήν προπαγάνδαν ἀντιλήψεις".

Δύο καταδικάστηκαν σε θάνατο ερήμην (Σ. Γκοτζαμάνης και Σίτσα Καραϊσκάκη), ενώ τρεις σε ισόβια δεσμά (Τσολάκογλου, Ιωάννης Πασσαδάκης, Έκτωρ Τσιρονίκος).

Στην απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων, κηρύσσονται ένοχοι οι παρακάτω για το συγκεκριμένο αδίκημα:


«1) Γ. Τσολάκογλου, 2) Κ. Λογοθετόπουλον, 3) Ι. Ράλλην, 4) Π. Δεμέστιχαν, 5) Δ. Πολύζον, 6) Σ. Γκοτζαμάνην, 7) Ἕκτορα Τσιρονίκον, καί 8) Ι. Πασσαδακήν τοῦ ὅτι ἐν Ἀθήναις καί κατά τάς κατωτέρω ἀναφερόμενας χρονολογίας, καθ’ ἄς οἱ μέν τρεῖς πρῶτοι ἤσαν Πρωθυπουργοί, οἱ δέ λοιποί Ὑπουργοί καί διακεκριμένως ἕκαστος τούτων ἐγένετο συνειδητόν ὄργανον τοῦ ἐχθροῦ πρός διάδοσιν τῆς προπαγάνδας του, ἐξαίρων τό ἔργον τοῦ κατακτητοῦ καί προκαλῶν τήν ἠττοπάθειαν παρά τῷ Ἑλληνικῶ Λαῶ καί τήν περιφρόνησιν τοῦ Ἐθνικοῦ καί συμμαχικοῦ ἀγῶνος.

»Α) Ὁ μέν Γ. Τσολάκογλου ἅ) διά τῆς ἀπό 29 Ἀπριλίου 1941 προκηρύξεώς του πρός τόν Ἑλληνικόν λαόν δημοσιευθείσης εἰς τήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως τεύχ. Ἅ φύλλ. 146, β) δί’ ἡμερησίας διαταγῆς πρός τόν Στρατόν δημοσιευθείσης εἰς τό ἀπό 5/5/41 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Ἑστία», γ) εἰς δηλώσεις τοῦ δημοσιευθείσας εἰς τό ἀπό 8/10/41 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Καθημερινή», δ) δί’ ἄρθρου του δημοσιευθέντος εἰς τήν ἐφημερίδα «Ἐλεύθερον Βῆμα» τῆς 7/12/41, ε) διά διαγγέλματός του πρός τόν Ἑλληνικόν λαόν τῆς 25/3/42 δημοσιευθέντος εἰς φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Καθημερινή», στ) διά ραδιοφωνικοῦ λόγου του δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 26/3/42 φύλλον τῆς αὐτῆς ἐφημερίδος, ζ) διά λόγου ἐκφωνηθέντος ἐν Λεβαδεία καί δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 7/7/42 φύλλον τῆς ἰδίας ἐφημερίδος, η) δί’ ἑτέρου λόγου του ἐκφωνηθέντος εἰς Λάρισσαν καί δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 8/7/42 φύλλον τῆς αὐτῆς ἐφημερίδος, δ) δί’ ἄλλου λόγου του δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 10/7/42 φύλλον τῆς ἰδίας ἐφημερίδος καί ἐκφωνηθέντος εἰς Βόλον, ι) διά λόγου του ἐκφωνηθέντος ἐν Τρικκάλοις καί δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 12/7/42 φύλλον τῆς αὐτῆς ἐφημερίδος, ἴα) δί' ἑτέρου λόγου του ἐκφωνηθέντος ἐν Καρδίτση καί Φαρσάλοις καί δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 14/7/42 φύλλον τῆς αὐτῆς ἐφημερίδος, ἴβ) διά ραδιοφωνικοῦ λόγου του δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 4/9/42 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Ἐλεύθερον Βῆμα», ἴγ) διά ἀνακοινώσεως του λαβούσης χώραν τήν 5 Μαΐου 1941 πρός τάς πνευματικᾶς ἀρχάς τοῦ Κράτους καί πρός διαφόρους ἐκπροσώπους τοῦ λαοῦ.

»Β. Ο Π. Δεμέστιχας διά δύο ἄρθρων του δημοσιευθέντων εἰς τά ἀπό 7/5/41 καί 14/6/41 φύλλα τῆς ἐφημερίδος «Καθημερινή».

»Γ. Ο Δ. Πολύζος δί’ ἄρθρου του δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 15/6/41 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Ἐλεύθερον Βῆμα».

»Δ. Ο Σ. Γκοτζαμάνης δί’ ἄρθρου του δημοσιευθέντος κατά τήν Ὑπουργίαν του ἀπό 26/5/41-7/4/43 χρονικόν διάστημα, εἰς τήν Ἰταλικήν ἐφημερίδα «Κουαδρίβιο», β) δί’ ἄρθρου του δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 25/9/41 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Ἐλεύθερον Βῆμα», γ) δί’ ἑτέρου ἄρθρου του δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 9/11/41 φύλλον τῆς αὐτῆς ἐφημερίδος, δ) δί’ ἄλλου ἄρθρου του δημοσιευθέντος κατά τήν Ὑπουργίαν του εἰς τήν αὐτήν ἐφημερίδα, ε) δί’ ἑτέρου ἄρθρου του ὑπό τήν ἐπικεφαλίδα «τῶν οἰκιῶν ἠμῶν ἐμπιπραμένων» δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 24/12/41 φύλλον τῆς ἰδίας ἐφημερίδος «Ἐλεύθερον Βῆμα», στ) δί’ ἄρθρου του δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 2/2/43 φύλλον τῆς αὐτῆς ἐφημερίδος, ζ) δί’ ἑτέρου ἄρθρου του ὑπό τόν τίτλον «Ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Μεσογείου» δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 2/7/42 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Καθημερινή».

»Ε. Ο Κ. Λογοθετόπουλος ἅ) δί’ ἐκφωνηθέντος ἐπικήδειου λόγου του πρός τά ἐκ βομβαρδισμῶν θύματα τοῦ Πειραιῶς, δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 16/6/42 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Ἐλεύθερον Βῆμα», β) διά λόγου του ἐκφωνηθέντος πρός συγκέντρωσιν ἐργατῶν καί δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 22/1/43 φύλλον τῆς ἰδίας ἐφημερίδος καί γ) διά ραδιοφωνικοῦ λόγου του δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 25/2/43 φύλλον τῆς αὐτῆς ἐφημερίδος.

»ΣΤ. Ὁ Ἕκτωρ Τσιρονίκος ἅ) διά δηλώσεων του δημοσιευθεισῶν εἰς τήν ἐφημερίδα «Γερμανικά Νέα» καί ἀναδημοσιευθεισῶν εἰς τό ἀπό 18/4/44 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Καθημερινή», β) διά δηλώσεών του πρός ἀντιπρόσωπον τοῦ Γερμανικοῦ Πρακτορείου δημοσιευθεισῶν εἰς τό ἀπό 11/6/44 φύλλον τῆς ἰδίας ἐφημερίδος, γ) δί’ ἀποστολῆς συγχαρητηρίου τηλεγραφήματος κατά τό πρῶτον δεκαήμερον Αὐγούστου 1944 πρός τόν Ἀδόλφον Χίτλερ ἐπί τῆ διασώσει τοῦ ἐκ τῆς κατ' αὐτοῦ ἀπόπειρας καί δ) διά τῆς ὑπογραφῆς του ἀπό 20/5/44 κανονιστικοῦ διατάγματος «περί ἐπισημάνσεως γραμματοσήμων ὑπέρ τῶν βομβοπλήκτων Πειραιῶς».

»Ζ. Ο Ι. Πασσαδάκης ἅ) διά διαγγέλματός του πρός τόν Κρητικόν λαόν δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 10/2/43 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Ἐλεύθερον Βῆμα», β) δί’ ἄρθρου τοῦ δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 13/5/44 φύλλον τῆς ἰδίας ἐφημερίδος, γ) διά λόγου τοῦ δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 29/8/44 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Καθημερινή» καί δ) δί’ ἑτέρου λόγου του ἐκφωνηθέντος ἐν Ἀθήναις καί δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 18/6/44 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Ἐλεύθερον Βῆμα»

και

»Η. Ὁ Ἰωάννης Ράλλης ἅ) διά διαγγέλματός του πρός τόν Ἑλληνικόν λαόν δημοσιευθέντος εἰς τό ἀπό 5/5/43 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Καθημερινή», β) διά δηλώσεώς του πρός τούς δημοσιογράφους, δημοσιευθείσης εἰς τό ἀπό 12/1/44 φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Ἐλεύθερον Βῆμα» γ) διά τῆς ὑπογραφῆς του ἀπό 20/5/44 κανονιστικοῦ διατάγματος «περί ἐπισημάνσεως γραμματοσήμων ὑπέρ τῶν βομβοπλήκτων Πειραιῶς»...».