Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Άλλος Μελιγαλάς

Ο Άλλος Μελιγαλάς

Τον Μάρτιο του 1944, στον Μελιγαλά, εγκαθίσταται μια ισχυρή βάση των Ταγμάτων Ασφαλείας, το λεγόμενο "Τάγμα Στούπα". Πολύ γρήγορα, η κωμόπολη της Μεσσηνίας, θα μετατραπεί σε μια ιδιόρρυθμη πρωτεύουσα μιας σατραπείας, με καθαρά ανατολικού-ασιατικού τύπου χαρακτηριστικά και θα αποκτήσει μια σκοτεινή και άσχημη φήμη οποία θα διαδοθεί σχεδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η κωμόπολη κατάντησε σε φυλακή, κέντρο βασανισμών, τόπος εκτελέσεων, μα πάνω από όλα πηγή απίστευτων αυθαιρεσιών σε βάρος των κατοίκων της Πελοποννήσου.

Τα βασικά γνωρίσματα αυτής της "διακυβέρνησης" από τις αρχές των Ταγμάτων Ασφαλείας, δεν είναι πολύ δύσκολο να τα συμπεράνει κανείς. Συνοψίζονται στις λέξεις, βία, αυθαιρεσία, λεηλασίες - εν γένει ένα ανεπανάληπτο όργιο εγκληματικών πράξεων. Πάντα στο όνομα της εθνικοφροσύνης και με ιδεολογική σημαία τα επιχειρήματα του χυδαίου αντικομμουνισμού του εγχώριου δοσιλογισμού και μειοδοσίας.

Η βία, στρεφόταν όχι μόνο ενάντια στα μέλη των οικογενειών των Εαμιτών. Στην κυριολεξία ήταν τυφλή, ενάντια "δικαίων και αδίκων". Τις πιο πολλές φορές, τα κίνητρα ήταν εντελώς ταπεινά. Ιδιοποίηση περιουσιών, λεηλασίες οικιών και αγαθών, είσπραξη λύτρων, εκβιασμοί. Μιλάμε για μια άνευ προηγούμενου επίθεση των πιο λούμπεν και καθυστερημένων στοιχείων της Μεσσηνίας ενάντια στους συμπολίτες τους, επίθεση η οποία ξεπέρασε σε έκταση και ένταση ακόμα και αυτήν των Γερμανών.

 Από τις εκδοσεις Παπαζήση, κυκλοφόρησε το 1977 το αρχείο του Σουηδού αρχαιολόγου και απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού - βάσει διεθνών συμφωνιών - στην Ελλάδα Άλεξ Πέρσον. Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τον Κωστή Παπακόγκο. Από το αρχείο του Σουηδού, επιλέχθηκαν ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία που αποδεικνύουν τα παραπάνω.


 
Το «ΑΡΧΕΙΟ ΠΕΡΣΟΝ» περιέχει τα σημαντικότερα ντοκουμέντα του Διεθνή Ερυθρού Σταυρού Πελοποννήσου κατά την κατοχική περίοδο. Όπως είναι γνωστό τα ερυθροσταυρίτικα έγγραφα είναι ΑΠΟΡΡΗΤΑ. Χάρη όμως στον αντιπρόσωπο του ΔΕΣ, καθηγητή Αρχαιολογίας Άξελ Πέρσον, και στη γυναίκα του Ελσα Σέγκερνταλ, τούτο το ανεκτίμητο ιστορικό υλικό βλέπει το φως της δημοσιότητας σήμερα. Το «ΑΡΧΕΙΟ ΠΕΡΣΟΝ» είναι ή καταματωμένη βίβλος τής σκοτεινότερης εποχής πού γνώρισε η νεώτερη ελληνική Ιστορία. Είναι η αδιάψευστη μαρτυρία του λαού μας γραμμένη απ' το ίδιο του το χέρι.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). 

ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΡΙΤΗ Απ' τον Ιούλη ως το Δεκέμβρη του 1944 (Αρχείο Πέρσον, Παπαζήσης, Αθήνα 1977, σ. 85-86).

Τους τελευταίους μήνες τής γερμανικής κατοχής θα πρέπει να τους δει κανείς μέσα στο ίδιο πολιτικό κλίμα, που σκιαγραφήσαμε παλιότερα: Τους Γερμανούς και τους Ταγματασφαλίτες απ' τη μιά μεριά, να εξακολουθούν να ρημάζουν τον τόπο, και τους αντάρτες απ' την άλλη, να πυκνώνουν όλο και περισσότερο τα σαμποταρίσματα και τις επιθέσεις τους.

Φυλάκισαν πολλούς υπάλληλους του Γραφείου μας και τους φοβέριζαν, ιδιαίτερα οι Ταγματασφαλίτες, ότι θα τους έπαιρναν τα κεφάλια. Μ' ευγνωμοσύνη σημειώνουμε τη βοήθεια που μας έδωσαν οι Γερμανοί, σε πολλές περιπτώσεις που είχαν σχέση με την αποφυλάκιση του προσωπικού μας. Στο μεταξύ οι Γερμανοί σ' αυτή την περίοδο μας παραχώρησαν, σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό από παλιότερα, βαγόνια για τις ανάγκες μας. Μέσα στο δεύτερο δεκαπεντάμηνο του Ιούνη και μέσα στον Ιούλη, κουβαλήθηκαν πάνω από χίλιοι τόνοι τρόφιμα απ' την Αθήνα στην Τρίπολη, που ήταν κι ο τελευταίος σιδηροδρομικός σταθμός.
Τα μεταφορικά μέσα όμως πού είχαμε στη διάθεση μας, δε φτάναν για τις παραπέρα μεταφορές, και το αποθήκεμα τόσο μεγάλων όγκων μας δημιούργησε αναπάντεχες δυσκολίες. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε γι' αποθήκη ακόμα και μία εκκλησία, και παραλίγο να βρούμε το διάολο μας απ' τους Ταγματασφαλίτες. Μας είπαν κομμουνιστές, που κάναμε τις εκκλησιές αχυρώνες, και μας πρόσταξαν στο άψε σβήσε να τις αδειάσουμε. Τα καταφέραμε όμως να τους βάλουμε στη θέση τους και πήραμε το λεύτερο ν' αφήσουμε τα τρόφιμα στην εκκλησιά.

Πάνω στα δικαιώματα της τροφοδότησης έπεσε φοβερό ψαλίδι, και τις μόνες περιοχές που μας επιτρέπουν να συντηρούμε, ήταν εκείνες πού κατείχαν οι ίδιοι οι Γερμανοί ή οι Ταγματασφαλίτες. Δηλαδή οί Γερμανοί προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τα τρόφιμα του Ερυθρού Σταυρού, σα ρουσφέτι, στους τόπους που φανέρωσαν καλή διαγωγή απέναντι τους. [...]




ΑΙΤΗΣΙΣ - Οχτώ κατοίκων του Μελιγαλά ΠΡΟΣ τον ΔΕΣ, Αξιότιμον κ. Πέρσον

Λαμβάνομεν την τιμήν να καταστήσωμεν υμίν γνωστόν ότι μετά την εγκατάστασιν του Τάγματος Ασφαλείας του Στούπα και των Γερμανών εις το Μελιγαλά, όπου κατοικούσαμε, ηναγκάσθημεν μαζί με ορισμένα μέλη των οικογενειών μας, όσα δεν κατόρθωσαν να συλλάβουν οι Γερμανοί και Ταγματασφαλίτες, να
εγκαταλείψωμεν τας οικίας μας και να γυρίζωμεν σήμερον από τότε - 22 Μαρτίου 1944 - τήδε, κακείσε, επαφιέμενοι εις τα φιλανθρωπικά αισθήματα του ελληνικού πληθυσμού της υπαίθρου, ο οποίος μας φιλοξενεί και στον οποίον έχομεν γίνει πραγματικό «βάρος» κατά την λαϊκήν έκφρασιν.

Εκτός απ' αυτό τα σπίτια μας στο Μελιγαλά, είναι αλήθεια πως δεν επυρπολήθησαν, όπως έγινε αλλού, αλλά ελεηλατήθησαν από ότι είχαν και μάλιστα έτσι που να έχουν απομείνει μόνον οι τέσσερες τοίχοι μόνοι και κενοί. Δηλαδή η κατάστασίς μας ομοία πέρα για πέρα με την των πυροπαθών και χειρότερα μάλλον διότι ημών είναι εγκαταλελειμμένη και η περιουσία είναι αρκετά θλιβερά και κρίσιμη. Διατρέχουμε τον κίνδυνον του εκ της πείνας και της εξαντλήσεως θανάτου.

Παρακαλούμεν υμάς όπως ευαρεστούμενοι επιτρέψητε την παραχώρησιν και εις ημάς τροφίμων ως εις πυροπαθείς, αφού άλλωστε είμεθα περισσότερον απ' αυτούς θύματα της καταστάσεως αυτής και αφού μόνον - δέκα πέντε - 15 άτομα είμεθα και μάλιστα τα τρία έξ αυτών μικρά παιδιά όπως διαφαίνεται και από την συνημμένην κατάστασιν.

Εκτός απ' αυτό σας παρακαλούμεν επιπροσθέτως τα τρόφιμα αυτά να τα προωθήτε όχι στον Μελιγαλά αλλα ή εις την Μερόπην, ή εις την Οίχαλίαν της επαρχίας Μεσσήνης, ή κάπου αλλού, όπου σεις νομίζετε, της αυτής επαρχίας.
Συνυποβάλλομεν σχετικήν κατάστασιν όπως επίσης και βεβαίωσιν υπογεγραμμένην από την Οργάνωσιν του ΕΑΜ της περιφερείας όπως επίσης και από έναν πρόεδρον Κοινότητος δια την γνησιότητα και την ακρίβειαν των ανωτέρω που και αυτοπροσώπως δύνασθε να επιβεβαιώσητε.

Ευπειθέστατοι, οι Αιτούντες
- οχτώ υπογραφές - 



Αξιότιμε κ. Πέρσον,
Φυλακές Σφαγείων Τριπόλεως


Κάμνω έκκλησιν εις τα φιλανθρωπικά σας αισθήματα και σας παρακαλώ όπως ενδιαφερθήτε για έναν δυστυχή, κατούμενον αδίκως στας φυλακάς.
Είμαι υπάλληλος ΤΤΤ, υπηρετών εις το Γραφείον Μελιγαλά. Προ 5 ημερών μου εκοινοποίησε η VII Περιφερειακή ΤΤΤ Διεύθυνσις Τριπόλεως διαταγήν του προϊσταμένου μου Υπουργείου ΤΤΤ, δι' ης διετασσόμην ν' αναχωρήσω δι' Αθήνας, προς παρακολούθησιν μαθημάτων εις την εκεί ΤΤΤ Σχολήν.

Εκτελώντας λοιπόν την διαταγήν του Υπουργείου, την 5ην τρέχοντος μηνός, ενώ όλως ήσυχος και με την συνείδησιν αναπαυμένην εταξίδευον, εις τον σταθμόν Τριπόλεως με διέταξαν Έλληνες Εθνικισταί να κατέλθω του οτομοτρίς, χωρίς να μάθω μέχρι σήμερα την αιτίαν. Εσχάτως η Ασφάλεια Αθηνών μου εξέδωκε πιστοποιητικά περί των υγιών μου Κοινωνικών Φρονημάτων, άτινα υπέβαλον στην Σχολήν ΤΤΤ.

Είμαι ένας πτωχός υπάλληλος, οικογενειάρχης, που εκτός της υπηρεσίας μου εις ουδεμίαν άλλην τοιαύτην ασχολούμαι. Έχω περιέλθει εν εσχάτη απογνώσει και προκειμένου να παρατείνουν την έδώ παραμονήν μου έστω και επί πενθημέρου, ευχαρίστως θα προτιμούσα να με ετυφέκιζον. Εκτός αυτού, εκτελών διαταγήν του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, περνώ απ' την Ανωτ. Υγειον. Στρατ. Υπηρεσίαν. Κρατώ όλα τα σχετικά Αποδεικτικά, τόσον της Υπηρεσίας ΤΤΤ όσον και του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης.

Εκτός του μισθού μου ουδένα άλλον πόρον ζωής έχω. Τα μαθήματα της Σχολής ήρχισαν. Αι φωναί των πεινώντων παιδιών μου και οι ένεκα της απογνώσεως κλαυθμοί της γυναίκας μου αντηχούν στ' αφτιά μου. Είμαι άρρωστος πάσχων εκ νευρώδους άγχους και από κρυοπαγήματα β' κατηγορίας. Κοιμούμαι στο τσιμέντο χωρίς ρούχα με κρύο τροπολιτσιώτικο. Χρημάτων στερούμαι παντελώς, τόσον εγώ όσον και η οικογένεια μου. Τα σχετικά χαρτιά που έχω ουδείς απ' αυτούς που με συνέλαβον έχει την διάθεσιν να τα εξετάση. Μισθόν η ΤΤΤ Υπηρεσία Μελιγαλά, ως δύνασθε να πληροφορηθήτε από την προϊστάμενόν μου Υπηρεσίαν ΤΤΤ Τριπόλεως, δεν μου χορηγεί πλέον.

Να λοιπόν οι λόγοι, γι' αυτό θα σας παρακαλέσω όπως ενεργήσητε ίνα συνοδεία με αποστείλουν αι Σεβασταί Γερμανικαι Αρχαί εις την εν Αθήναις Ασφάλειαν, για ν' αποδείξω την αθωότητα μου, αν δεν ήθελον πεισθή απ' τα εις χείρας μου σχετικά δικαιολογητικά.

Μετά πλείστης τιμής
Δημήτριος Γ. Αραποστάθης
(+ 17.4.44, δι' απαγχονισμού).
 Κύριε Πέρσον, 15.5.44

Την 10.5.44 απελύθην των ενταύθα κεντρικών φυλακών και την 20ήν ιδίου συνελήφθην δια την ιδίαν αιτίαν, δι' ην είχον αμνηστευθή, υπό προσωπικών μου εχθρών και κρατούμαι έκτοτε εις τα κρατητήρια του Αρχηγείου Ταγμάτων.

Υποφέρω εκ πείνης τρομερά. 50 δράμια άρτου κατά 24ωρον είναι αδύνατον να επαρκέση προς διατροφήν μου. Φαγητόν σπανίως να λάβω καθόσον είναι
ανεπαρκέστατον. Κατάγομαι από τας Καλάμας και ουδένα έχω να μου φέρη έστω και ψιχία, στερούμαι δε παντελώς χρημάτων και υποφέρω πολύ. Πάντες οι συγκρατούμενοί μου, εκτός ολίγων, λαμβάνουν τρόφιμα.

Σας παρακαλώ, ως άνθρωπος και ως επιστήμων, ενισχύσατε με επισιτιστικώς δια να μην αποθάνω εκ πείνης. Διατάξατε να αυξηθή η μερίς μου ή ότι άλλο θέλετε.
Με άπειρον έκτίμησιν

Άγγελος Παπαβασιλόπουλος, καθηγητής της Φιλολογίας.


ΑΙΤΗΣΙΣ οικογενειών κρατουμένων ΠΡΟΣ ΔΕΣ, Αξιότιμον κ. Πέρσον.
13.6.44

Λαμβάνομεν την τιμήν να καταστήσωμεν πρωτίστως γνωστήν προς Υμάς την κατάστασιν των κρατουμένων μας απ' τους Ταγματασφαλίτες Τάγματος ΣΤΟΥΠΑ και Γερμανούς Μελιγαλά.

Από αρκετό χρονικόν διάστημα - μετά την 22.3.44-παρά των Ταγματασφαλιτών και Γερμανών Μελιγαλά συνελήφθησαν και κρατούνται ακόμη διάφοροι και αρκετοί ιδικοί μας, χωρίς καμμίαν αιτίαν και κανένα λόγον συγκεκριμένον εκτός απ' ότι ήσαν συγγενείς ανθρώπων οργανωμένων εις την Εθνικοαπελευθερωτικήν και πατριωτικήν οργάνωσιν του ΕΑΜ.

Οι άνθρωποι αυτοί σήμερον κινδυνεύουν όλοι να αποθάνουν, χωρίς να ευρεθούν προ του εκτελεστικού αποσπάσματος, από την πείναν πρώτα-πρώτα, διότι δεν τους παραχωρούν ουδόλως τρόφιμα, παρόλο που είναι υποχρεωμένοι απ' τους Κανόνες τοι Διεθνούς Δικαίου, αλλά κι αν δεν αποθάνουν από την πείναν κινδυνεύουν από διάφορα μολυσματικά νοσήματα και μαζί τους βέβαια και η άλλη Κοινωνία μας, διότι κρατούνται εις - όλως διόλου ακατάλληλο και αναχρονιστικό οίκημα - εις μίαν άποθήκην όπου έβαζαν σανό και ζώα οι Ιταλοί, όταν ήσαν εκεί, χωρίς κανένα φεγγίτη με 4X6 μέτρα διάστημα, 60 άτομα.
Επιπροσθέτως όχι μόνον δεν τους παραχωρούν τρόφιμα τα ανθρωπόμορφα αυτά τέρατα, αλλά και τα ολίγα τρόφιμα πού τους στέλλομε απ' ό,τι μας έχει απομείνει από τις λεηλασίες και τους εμπρησμούς των σπιτιών μας, δεν τα παραδίνουν κατακρατούντές τα και τοιουτοτρόπως παρουσιάζεται το λυπηρόν φαινόμενον να τρώγωσι κάθε 4η ημέραν.

Εκτός των άλλων κάνομεν γνωστόν εις Υμάς και το βαρβαρώτερον και αισχρότερον όλων, την κατακράτησιν γυναικών εγκύων και ετοίμων να τεκνοποιήσωσι, ως της Σταθούλας συζ. Γεωργ. Κουφοπούλου, κατοίκου Καλυβιών Άνω Μεσσήνης, συγκεκριμένως και άλλων.

Ομοίως κάμνομεν γνωστόν και τον ξυλοδαρμόν, αρκετά άγριον και αναχρονιστικόν, ανθρώπων γερόντων άνω τών 70 ετών, παρηλίκων - ως του γέροντος
Καποπούλου 73 ετών, από την Πολίχνην Ανδανίας - ως και ανθρώπων ασθενών και γυναικών, όπως συγκεκριμένως του Αναστασίου Δορκοφύκη Δ/τού του ΤΤΤ, ο οποίος είναι κουτσός, έχων εις τον αριστερόν πόδα πληγήν ανοιχτήν και αιμάσσουσαν από 40ετίας, της Ουρανίας συζ. Ιωάννου Δημητροπούλου, ηλικίας 72 ετών, πασχούσης από επιληψίαν, της γραίας Δημ. Γεωργιλέ, ηλικίας 75 ετών, πασχούσης από ρευματισμούς, οξεία νεφρίτιδα κλπ., χωρίς να θέλωμεν να
αναφέρωμεν καταλεπτώς κι άλλα συγκεκριμένα παραδείγματα, που είναι αρκετά.

Αφαιρούμεν τώρα τας απάνθρωπους και βαρβάρους εκτελέσεις ανθρώπων αθώων και ανυπεράσπιστων και μεταξύ αυτών και γυναικών αι οποίαι ανά διάφορα χρονικά διαστήματα έλαβον χώραν.
Δια ταύτα:

Διαμαρτυρόμεθα εντόνως εις τον Διεθνή Ερυθρόν Σταυρόν και μέσω αυτού εις την Διεθνήν Κοινήν Γνώμην, διότι είναι όλως διόλου αναχρονιστικά, βάρβαρα, ποταπά και έξω από κάθε Κανόνα Δικαίου και παρακαλούμεν μάλιστα τη δημοσίευση τους.
Παρακαλούμεν Υμάς όπως ευαρεστούμενοι, το συντομώτερον επιληφθήτε, είτε αποστέλλοντες αντιπρόσωπόν Σας να διαπιστώση την κατάστασιν και αλήθειαν ανωτέρω, και θέσητε τέρμα εις την θλιβέραν δι' ημάς και την Κοινωνίαν μας κατάστασιν αυτών που εδημιούργησαν τα προδοτικά Τάγματα του Στούπα, μαζί με τους Γερμανούς του Μελιγαλά.

Πεποίθαμεν ότι η ανωτερότης Υμών θα προσφέρη δι' άλλην μίαν φοράν τας ευγενικάς υπηρεσίας της.

Ευπειθέστατοι, οι αιτούντες - 27 υπογραφές -
ΑΙΤΗΣΙΣ κατοίκων Άνω Μεσσήνης ή Μερόπης ΠΡΟΣ τον ΔΕΣ, Αξιότιμον κ. Πέρσον
13.6.44


Λαμβάνομεν την τιμήν να αναφέρωμεν υμίν ότι η θλιβερά κατάστασις των κρατουμένων παρά των Ταγματασφαλιτών και Γερμανών Μελιγαλά μας ποιεί
αλγεινήν εντύπωσιν και μας τάσει αλληλέγγυους των οικογενειών των κρατουμένων.
Πιστεύουμε πως η διαμαρτυρία μας αυτή θα εύρη απήχησιν εις τα ευγενή αισθήματα σας και εις ολόκληρον τον πολιτισμένον κόσμον ο οποίος φρικιά προ του αίσχους αυτού και πως ακόμη θα επιληφθήτε το συντομώτερον προκειμένου να βάλετε τέρμα εις αυτήν την κατάστασιν.
Ευπειθέστατοι, οι αιτούντες

- 83 υπογραφές -.

ΑΙΤΗΣΙΣ
Χρήστου Παυλέα κατοίκου Γαργαλιάνων


ΠΡΟΣ την Κεντρικήν Επιτροπήν του ΔΕΣ Πελοποννήσου ΔΙΑ του ενταύθα ΕΣ.

Κύριε Πρόεδρε,

Έχω την τιμήν να γνωρίσω Υμίν τα κάτωθι: Κατά το διάστημα των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων υπό των Γερμανών και Ταγματασφαλιτών εις την Επαρχίαν Τρυφιλίας, συνελήφθη παρ' αυτών ο υιός μου Γεώργιος Παυλέας, όστις και μεταφερθη εις Μελιγαλάν.
Κατά την 1ην Μαΐου εξετελέσθησαν εις Μελιγαλάν 8-10 κρατούμενοι και ήλθε εις εμέ η πληροφορία ότι μεταξύ αυτών ήτο και ο υιός μου. Άλλαι πάλι,
ανεξακρίβωτοι πληροφορίαι, φέρουν τον υιόν μου μη εκτελεσθέντα αλλά μεταφερθέντα εις Τρίπολιν ή Αθήνας, μάλλον Τρίπολιν. Έτσι διάφοροι φήμαι αλληλοσυγκρουόμενοι μ' έχουν φέρει εις εξωφρενικήν κατάστασιν.


Πιστεύω να νοιώθετε ενός πατέρα τον πόνο που προσπαθεί να μάθη αν ζη ή αν πέθανε ο υιός του. Υποβάλλω θερμότατη την παράκληση με τον πόνο ενός πατέρα που έχασε το παιδί του και Σας παρακαλώ, μέσω του υφ' Υμάς Ιδρύματος, το οποίον τόσα και τόσα προσέφερε στην ανθρωπότητα στις σημερινές στιγμές, να καταβληθή κάθε δυνατή στοργική προσπάθεια, για να εξακριβωθή αν ο υιός μου εξετελέσθη στον Μελιγαλά ή βρίσκεται στην Τρίπολη κρατούμενος, ή αν μετεφέρθη εις Αθήνας ή όπου αλλού.

Με τον πόνο του πατέρα που χάνει το παιδί του.
Ευπειθέστατος, ο αιτών - Χ. Παυλέας


ΑΙΤΗΣΙΣ Γεωργίου Κουφοπούλου ΠΡΟΣ τον ΔΕΣ, κ. Πέρσον

Καλύβια 3.7.1944

Λαμβάνω την τιμήν να εκθέσω εις υμάς όπως έχουν τα πράγματα:

Από τας 20 Απριλίου 1944 συνελήφθη από Γερμανούς και Ταγματασφαλίτες, Τάγματος Στούπα, η σύζυγος μου Σταθούλα Κουφοπούλου, η οποία είναι έγκυος. Έκτοτε αφού κατεκρατήθη στο Μελιγαλά, μέσα σε μία ανήλιαγη αποθήκη που την έλεγαν φυλακή, μέχρι σήμερα 3.7.44, παρ' ότι ήταν έγκυος και παρ' ότι αυτό ήταν πασιφανέστατο και γνωστό στους Γερμανούς και Ταγματασφαλίτες, μετεφέρθη σήμερον με Γερμανικήν φάλαγγα εις την Τρίπολιν δια εκτέλεσιν.

Επειδή η κατακράτησίς της ήτο πέρα για πέρα άδικος, επειδή και όχι άδικος νά μην ήταν, δεν έπρεπε να γίνη και αύτη να είναι κλεισμένη μέσα σε φυλακή, επειδή η εκτέλεσις γυναικών και μάλιστα εγκύων πουθενά δεν έχει ακουσθή, επειδή όλη αυτή η Ιστορία και το Δράμα από την αρχή μέχρι το τέλος δεν είναι παρά ολωσδιόλου απάνθρωπον και βάρβαρον, και έξω από κάθε Κανόνα Διεθνούς Δικαίου, δια όλα αυτά διαμαρτύρομαι εις τον Διεθνή Ερυθρόν Σταυρόν και μέσω αυτού εις την Διεθνή Κοινήν Γνώμην δια τας ωμότητας των τυράννων μας.

Παρακαλώ δε τον ΔΕΣ όπως ευαρεστούμενος επιληφθή ο ίδιος δι' αντιπροσώπου μήπως προληφθή η εις θάνατον εκτέλεσίς της. Σήμερον θα κρατήται εις τας φύλακας της Τριπόλεως.

Πιστεύουμε εις τα ανώτερα αισθήματα σας και εις τας ενεργείας σας.
Ευπειθέστατος, ο αιτών Γ. Κουφόπουλος

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Βαγγέλης Κτιστάκης

Είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο να παρουσιάσει κανείς, μέσα σε λίγες σειρές τη ζωή και το έργο του Χανιώτη κομμουνιστή και ήρωα του αντιστασιακού αγώνα Βαγγέλη Κτιστάκη. Για τους Κρήτες κομμουνιστές και αριστερούς γενικότερα, ο Βαγγέλης Κτιστάκης, ήταν και θα παραμένει ένας αετός, ένα σύμβολο ηρωισμού και αυτοθυσίας, που θα παραδειγματίζει για πάντα τις παλιές και νέες γενιές αγωνιστών.

Εικόνα

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1908. Η οικογένειά του ήταν πολύ πλούσια, αφού ο πατέρας του – παλαίμαχος αγωνιστής και αυτός των πολέμων των Κρητών για την Ένωση – Ιωάννης Κτιστάκης, είχε επιχείρηση ξυλείας και οικοδομικών έργων, μια από τις μεγαλύτερες στην Κρήτη.
Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο με άριστα, στα μέσα της δεκαετίας του 1920, ο Βαγγέλης Κτιστάκης, θα μεταβεί στη Γερμανία, για να σπουδάσει στο Βερολίνο Νομική και Οικονομικές Επιστήμες.

Στο Βερολίνο, θα γνωρίσει το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα της γερμανικής πρωτεύουσας και παράλληλα με τις σπουδές του θα μελετήσει βαθιά τη μαρξιστική θεωρία. Ταυτόχρονα όμως, θα δει από κοντά την ανάδυση και γιγάντωση του φασιστικού φαινομένου, γεγονός που θα τον σημαδέψει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Στη Γερμανία, ο Βαγγέλης, θα ολοκληρωθεί σε πρότυπο διανοούμενου κομμουνιστή, σε οργανικό διανοούμενο της εργατικής τάξης. Θα συνδυάζει με την απαράμιλλη ευφυΐα του, την βαθιά μαρξιστική του παιδεία και την καλή, στερεή επιστημονική του κατάρτιση, την ικανότητα της επεξεργασίας και ανάλυσης των θεωρητικών προβλημάτων που αναδείχνονται από την καθημερινή πρακτική πάλη και την δυνατότητα εξεύρεσης σωστών λύσεων για αυτά. Με άλλα λόγια, πιο απλά, συνδύαζε με μοναδικό τρόπο την θεωρία με την πρακτική δράση.

Το 1930, θα υποστηρίξει την διδακτορική του θέση στο Πανεπιστήμιο Friedrich Wilhelm (Friedrich-Wilhelms-Universität) προκειμένου να αποκτήσει τον τίτλο του διδάκτορος. Η διδακτορική του διατριβή, που είχε ως τίτλο «Η Ευθύνη των Εφοπλιστών: Συγκριτική μελέτη υπό τη σκοπιά των ιστορικών πηγών» (Die Reederhaftung : Diss), θα υποστηριχθεί με επιτυχία μπροστά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου και ο Κτιστάκης, στις 20 Δεκεμβρίου του 1930 θα αναγορευθεί σε διδάκτορα.

Το 1931, ο Κτιστάκης θα επιστρέψει στα Χανιά. Η εργατική τάξη στην Ελλάδα, ήδη δοκιμάζεται σκληρά από την οικονομική κρίση της εποχής, αλλά και τους αντεργατικούς νόμους του βενιζελικού κράτους, με πρώτο και καλύτερο το περίφημο «Ιδιώνυμο». Το ΚΚΕ, μετά τη γνωστή παρέμβαση της Διεθνούς στα οργανωτικά του ζητήματα, θα ανασυνταχθεί και θα αρχίσει πια να παίρνει τις λεωφόρους των μαζών. Πέρα από την εξαγγελία της Επανάστασης (που ήταν αδύνατη, όπως όλοι, ακόμα και οι ίδιοι κομμουνιστές υποψιάζονταν), θα θέσει ως προγραμματικούς στόχους την οικονομική ανάπτυξη μέσω της βαριάς βιομηχανίας, την λύση του αγροτικού και γλωσσικού προβλήματος, τον αστικό εκδημοκρατισμό της χώρας, την εκκοσμίκευση του Κράτους, την απαλλαγή από την ξένη εξάρτηση, κλπ. Στόχοι που συγκίνησαν τόσο τις λαϊκές μάζες, αλλά και πολλούς που προέρχονταν από τον αστικό χώρο, ειδικά από την βενιζελική παράταξη που είχε φτάσει στα όρια των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων στις οποίες μπορούσε να προβεί.

Ο Βαγγέλης Κτιστάκης, όπως και τόσοι άλλοι διανοούμενοι της εποχής, θα ενταχθεί στις γραμμές του ΚΚΕ. Θα μείνει για πάντα πιστός στο λαϊκό κίνημα, στον αγώνα των εργαζομένων για καλύτερη ζωή. Η Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στα Χανιά, θα έχει την τύχη εκείνη την εποχή να έχει άξια, γερά καταρτισμένα στελέχη. Οι περισσότεροι από αυτούς, θα γίνουν αργότερα μάρτυρες του εθνικού και αντιστασιακού αγώνα. Ενδεικτικά, αξίζει να αναφέρει κανείς τους Γιώργο Τσιτήλο, Πάνο Κορνάρο, φοιτητές που διώχθηκαν από το Πανεπιστήμιο μετά τις σπουδαστικές κινητοποιήσεις του 1929 και φυσικά τον αξέχαστο γεωπόνο Νίκο Μαριακάκη. Ο Τσιτήλος θα εκτελεστεί στον Εμφύλιο, ενώ οι δύο άλλοι, φυλακισμένοι από την 4η Αυγούστου θα βρουν τον θάνατο με τους Διακόσιους της Καισαριανής, την Πρωτομαγιά του 1944.

Η ομάδα αυτή των κομμουνιστών, θα αναπτύξει πολυποίκιλη και σημαντική δραστηριότητα στην περιοχή. Συνδικαλιστικοί αγώνες, μορφωτικοί όμιλοι, παρεμβάσεις για τοπικά ζητήματα στον επαρχιακό τύπο, ανάπτυξη λαϊκών πρωτοβουλιών για επίλυση των καθημερινών προβλημάτων. Και από το 1933, στην πόλη, θα αναπτυχθεί ένα υπέροχο κίνημα, με στόχο την ανακοπή της προβλεπόμενης φασιστικής εκτροπής.

Τα γεγονότα της εποχής που οδήγησαν τη χώρα στη μοναρχοφασιστική δικτατορία είναι λίγο πολύ γνωστά. Εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις. Αγώνας ενάντια στις συνέπειες του Ιδιωνύμου και στις διώξεις εργατικών στελεχών. Άνοδος του Ναζισμού. Παγκόσμια συμπαράσταση στον αγώνα της Δημοκρατικής Ισπανίας. Βενιζελικό Κίνημα του 1935. Παλινόρθωση, εκλογές του Γενάρη του 1936. Δικτατορία του Γεωργίου-Μεταξά.
Ο Κτιστάκης, θα μείνει από τα λίγα στελέχη που δεν θα πιαστούν από το μοναρχοφασισμό. Από το 1936, ως το 1944 που θα συλληφθεί, θα βρίσκεται στην παρανομία.

Στην διάρκεια της δικτατορίας, θα είναι από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης των αντιφασιστικών οργανώσεων στην Κρήτη και από τα στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος. Έχοντας εξαιρετικές αστικές δυνατότητες θα προσπαθήσει να έρθει σε επαφή με στελέχη του βενιζελικού κυρίως χώρου, προκειμένου να οργανωθεί μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στον Μεταξά. Στη αντιδικτατορική εξέγερση των Χανίων το 1938, πρόχειρα προετοιμασμένη και ανοργάνωτη, θα είναι απών, αφού θα βρίσκεται εκτός της πόλης για κομματική δουλειά. Θα ασκήσει κριτική αργότερα στα στελέχη του κόμματος για την κακή πορεία της.

Το 1939, μετά την εσωκομματική διάλυση που επέφεραν τα χτυπήματα της Ασφάλειας, ο Κτιστάκης, θα απομονωθεί από το Κόμμα, ως μέλος της «χαφιεδικής» Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής. Πρόκειται για μια απομόνωση η οποία θα του στοιχίσει ακριβά, αλλά δεν θα τον αποθαρρύνει από τον αγώνα του. Η απομόνωση αυτή, θα συνεχιστεί τα πρώτα χρόνια της Κατοχής, όπου ο Κτιστάκης βρίσκεται στην Αθήνα. Θα κινδυνέψει να πεθάνει στην κυριολεξία από την πείνα. Απευθύνει δραματικές εκκλήσεις στο Κόμμα. Συνεχίζει να δρα, πρακτικά μόνος και στιγματισμένος ως «ύποπτος».

Τελικά, το 1943, θα γίνει ξανά δεκτός από το ΚΚΕ, όπου θα συμμετέχει στις θεωρητικές επεξεργασίες της Κεντρικής Επιτροπής για τα οικονομικά ζητήματα και θα συμβάλλει στη σύνταξη της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, μαζί με τον αξέχαστο Γιώργο Ζιούτο-Ζωιτόπουλο.
Την Άνοιξη του 1944, θα κατεβεί στην Κρήτη ως αντιπρόσωπος της ΠΕΕΑ, αλλά και ως γραμματέας του Γραφείου Περιοχής του ΚΚΕ. Η δράση του την περίοδο εκείνη, αν και βραχυχρόνια θα μείνει για πάντα στην Ιστορία του κινήματος στο νησί.

Στις 13 Ιουνίου του 1944, ο αγωνιστής θα συλληφθεί σε μεικτό μπλόκο χωροφυλάκων και Γερμανών στην εβραϊκή συνοικία των Χανίων. Υπεύθυνος για την σύλληψή του ήταν ο Ενωματάρχης του Τμήματος Ασφαλείας Χωροφυλακής Χανίων, Τζεϊράνης. Ο Τζεϊράνης γνώριζε τον Βαγγέλη Κτιστάκη από την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας και τον αναγνώρισε αμέσως. Αναφέρεται, ότι σε νεύμα απλού χωροφύλακα να αφήσει τον αντιστασιακό αγωνιστή να φύγει, ο Τζεϊράνης είπε:

«Οχτώ χρόνια τον κυνηγάω και τώρα μου λες να τον αφήσω; ».

Θα παραδοθεί στους Γερμανούς και θα οδηγηθεί στο κολαστήριο της Αγιάς, όπου θα δολοφονηθεί με βάρβαρο τρόπο από τους Ναζί, στις 16 Ιουνίου.
Zoom in (real dimensions: 640 x 368)Εικόνα
Ο Κατοχικός Ριζοσπάστης της 21 Ιουλίου του 1944, αναγγέλλει την δολοφονία του αγωνιστή.

Ένα χρόνο μετά, στις 16 Ιουνίου του 1945, ο Νίκος Ζαχαριάδης θα γράψει στον Ριζοσπάστη:

«Ένα σεμνό παλικάρι. Τόνε γνώρισα σε δύσκολες στιγμές του Κινήματός μας, όταν το Κόμμα μας προσπαθούσε ν' ανοίξει το δρόμο προς μια μαζική δράση και δημιουργία. Στην προσπάθεια αυτή ο Κτιστάκης πρόσφερε όσα μπορούσε άγνωστος στους πολλούς, χωρίς επίδειξη, με μια θέληση επίμονη και με μια μετριοφροσύνη που ξεχωρίζουν τον πραγματικό αγωνιστή. Μα δίπλα σ' αυτά ο Βαγγέλης είχε και μυαλό και έβλεπε καθαρά και μακρυά. Και είχε μια πίστη βουνό. Δεν τον τράνταζε τίποτε. Στρατιώτης στο μεγάλο στρατό των αγωνιστών δεν γνώριζε επιφύλαξη και δινότανε ολόκληρος, δίχως κανένα δισταγμό στον αγώνα μας. Αναλάμβανε τομείς στη δουλειά μας που και στα χρόνια ακόμα εκείνα της μισονομιμότητας πριν από το 1936 ήθελαν καρδιά γερή, ψυχραιμία, πραγματικό θάρρος, ωριμότητα. Μα δίπλα στον πραχτικό αγωνιστή ο διανοητής μελετούσε τα βασικά προβλήματα της χώρας και του αγώνα. Ξεχωριστά τον απασχολούσε το αγροτικό μας πρόβλημα, τα οικονομικά και πριν απόλα τα ζητήματα της ιδιαίτερης πατρίδας του που τόσο αγαπούσε. Στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» συνεργαζότανε και βοηθούσε σοβαρά.
Έτσι ο Κτιστάκης συνδυάζει αυτά που χρειάζεται ο λαϊκός αγωνιστής. Θεωρία και πράξη. Έβλεπε καθαρά το δρόμο και το σκοπό μα την ίδια στιγμή καταχτούσε με τον αγώνα το δρόμο αυτόν, που τον έφερνε στο σκοπό.
Μα ο Βαγγέλης είχε και κάτι άλλο ακόμα : Ήταν και ένα μεγάλο παιδί, αγνό και με φλογερό ενθουσιασμό που τον έκαιγε μα που δεν ήθελε να τόνε δείχνει. Η παραμικρή επιτυχία μας τόνε συνάρπαζε και τον ενθουσίαζε. Μα και την πιο μεγάλη καταδρομή την τοποθετούσε σωστά, την αντιμετώπιζε ψύχραιμα και αποφασιστικά.
Μα τόνε πήραν η προδοσία και ο χιτλερισμός. Μα δεν τον έσβησαν. Αντίθετα, η θυσία του τον ξεσήκωσε ακόμα πολύ. Και τη στιγμή που οι προδότες δωσίλογοι γυρνάν λεύτεροι και γλεντούν την προδοσία τους, ο Λαός της χώρας μας και ιδιαίτερα οι συμπατριώτες και συναγωνιστές του .......... σήμερα τη σκέψη στον αγωνιστή Κτιστάκη που δίπλα σε όσους άλλους μας έχουν γίνει σύμβολο και παράδειγμα.
Η Κρήτη και τα Χανιά, το ηρωικό νησί και η Δημοκρατική Ακρόπολή του πρόσφεραν μια ακόμα θυσία, πρόσθεσαν ένα ακόμα κρίκο στη μακρυά αλυσίδα των προσφορών για τη Λευτεριά που ξεκίνησε παλεύοντας τον καταχτητή και που την ολοκλήρωσή της θα τήνε βρει στο λεύτερο λαϊκό δημιούργημα της Λαϊκής Δημοκρατίας. Σαν ένα απ' τα διαμάντια της θάναι και η Ελληνική Κρήτη. Το αγνό της παιδί της Ιδέας, το Βαγγέλη Κτιστάκη δε θα τόνε ξεχάσουμε ποτέ».


Διαβάστε:



«Η αντίσταση στον Ν. Χανίων», του Λευτέρη Ηλιάκη, Αυτοέκδοση. Χανιά, 2003. Εξαιρετικά πλούσιο σε ντοκουμέντα βιβλίο.

«Ανατολική Κρήτη. Κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος», του αξέχαστου κομμουνιστή γιατρού Μιχάλη Κοκολάκη. Εκδόσεις «Αλφειός» Αθήνα 1989. Νοκουμέντα για την σύλληψη του Βαγγέλη Κτιστάκη και την εκτέλεση του Ρούσσου Κούνδουρου στα Χανιά.

«Το αντιδικτατορικό κίνημα της Κρήτης: Χρονικό», Χανιά 1965. Του Βαγγέλη Χατζηαγγελή.

«Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ» από τη Μάρω Δούκα και τις εκδόσεις Πατάκη. Αθήνα 2010. Ιστορικό μυθιστόρημα, με φόντο τα Χανιά του τελευταίου χρόνου της γερμανικής κατοχής. Η μορφή του Βαγγέλη Κτιστάκη, πανταχού παρούσα στις σελίδες του ενδιαφέροντος αυτού βιβλίου.

«Σχέσεις ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου: Β Παγκόσμιος Πόλεμος», του Γρηγόρη Φαράκου, από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», Αθήνα 2004. Περιλαμβάνονται οι δραματικές επιστολές του Κτιστάκη στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, για την αποκατάστασή του, στα πρώτα χρόνια της Κατοχής.

Συνέντευξη του αντιστασιακού αγωνιστή Γιώργου Χριστοδουλάκη, για τα γεγονότα της σύλληψης του Βαγγέλη Κτιστάκη τον Ιούνιο του 1944. Στο «Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα»

«Ο τύπος στη Λαϊκή Δημοκρατία», του Γεωργίου Ζιούτου, Αθήνα 1945, από τις κομματικές εκδόσεις «Νέα Βιβλία, Α.Ε.». Επανέκδοση από τις εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2003. Το βιβλίο γράφτηκε στα χρόνια της Κατοχής, με την συμβολή του Βαγγέλη Κτιστάκη, στον οποίο αφιερώθηκε από τον συγγραφέα.

«Βαγγέλης Κτιστάκης: Ο αντιφασίστας λαϊκός αγωνιστής και η εποχή του».
Ιστορική μελέτη, του Βαγγέλη Χατζηαγγελή. Χανιά 1964. Ολοκληρωμένη βιογραφία του Κτιστάκη, με πολλά ντοκουμέντα και στοιχεία άγνωστα στο ευρύ κοινό. Ολόκληρο στο scribd.

«Ντοκουμέντα μιας εποχής» της Αλίκης Παλίδου. Ηράκλειο 2009. Αυτοέκδοση. Σπάνια ντοκουμέντα από τα τέλη του 19ου αιώνα και μέχρι τα τέλη του πρώτου μισού του 20ου αιώνα περιλαμβάνονται στο συγκεκριμένο βιβλίο που είναι αφιερωμένο στον εξάδελφό της κας Παλίδου, Βαγγέλη Κτιστάκη.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Τα περιστέρια του Ντυκλό

 Μάρτιος του 1952. Η Ελλάδα, συγκλονίζεται από την δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, αυτή τη φορά, με την κατηγορία της κατασκοπίας υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης και κατά των χωρών του "Ελεύθερου Δυτικού Κόσμου".

Η "Φωνή της Αμερικής", μετέδωσε: 

«Η δίκη Μπελογιάννη αποδεικνύει στον Ελεύθερο Κόσμο πως τα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπου κι αν βρίσκονται, δεν είναι πολιτικά κόμματα, όπως τα υπόλοιπα, αλλά κατασκοπευτικές οργανώσεις».

Αυτή είναι και η ουσία της υπόθεσης. Το project κατασκοπεία, ήταν αμερικανικής και όχι ελληνικής έμπνευσης. Εφαρμόστηκε σχεδόν σε όλες τις δυτικές χώρες και στις ίδιες τις ΕΠΑ, με διαφορετική κάθε φορά επιτυχία. Στη Γαλλία, σε μια προσπάθεια επανάληψης της υπόθεσης Μπελογιάννη με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά, το ιστορικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, Ζακ Ντυκλό, είχε τραγελαφική κατάληξη.

Ο Ζακ Ντυκλό, την περίοδο 1950-1953, εκτελούσε χρέη γραμματέα του κόμματος, λόγω της απουσίας του Μωρίς Τορέζ στη Μόσχα για λόγους υγείας (είχε υποστεί εγκεφαλικό). Οι βασικοί στόχοι του κόμματος ήταν αγώνας για την παγκόσμια ειρήνη (σταμάτημα του πολέμου στην Κορέα), απεμπλοκή της Γαλλίας από την Ινδοκίνα (Βιετνάμ), μαζικοί πολιτικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και των μισθών των εργαζομένων.

Στις 28 Μάη του 1952, το κόμμα οργάνωσε μια γιγάντια διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στην επίσκεψη στη Γαλλία του αμερικανού στρατηγού Matthew Ridgway (μην πάρετε τοις μετρητοίς και 100%, το υμνολόγιο του συντάκτη του λήμματος), διότι τον θεωρούσε υπεύθυνο για χρήση βακτηριολογικού και χημικού πολέμου στην Κορέα και στο Βιετνάμ. Η Ουμανιτέ μάλιστα, δεν τον ανέφερε με το όνομά του, αλλά με παρατσούκλια του τύπου, ο "στρατηγός πανούκλα", "ο μικροβιακός στρατηγός", κλπ. Η διαδήλωση χτυπήθηκε βίαια από την αστυνομία και υπήρχαν πολλοί τραυματίες.

Η καταστολή του αστικού κράτους ξεκίνησε. Κομμουνιστές συνδικαλιστές, οδηγούνται στη φυλακή. Ακόμα πιάνονται τέσσερις κομμουνιστές βουλευτές, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος  ο Ντυκλό, που συλλαμβάνεται από αστυνομικούς το ίδιο απόγευμα μέσα στο αυτοκίνητό του.

Ανακοινώνεται, ότι στο αυτοκίνητο του γραμματέα, βρέθηκαν ένας ραδιοπομπός !, ένα πιστόλι, ένα μπαστούνι (γκλομπ) και δύο ... περιστέρια. Ειδικά για τα περιστέρια, θεωρήθηκε ότι προορίζονταν για μεταφορά μηνυμάτων κατασκοπευτικού περιεχομένου, αφού - δυστυχώς για την αστυνομία - γρήγορα φάνηκε ότι ο ραδιοπομπός ήταν απλά ένα πολύ καλό car radio της εποχής, που έπαιζε σε διάφορες μπάντες !

Εικόνα


Ο Ντυκλό οδηγήθηκε στη φυλακή με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ, ωρυόμενος συνέχεια ότι τα δύο περιστέρια ήταν σκοτωμένα και προορίζονταν για την κατσαρόλα.
O εξευτελισμός της γαλλικής αστυνομίας ήταν απόλυτος.

Παρ' όλα αυτά, έμεινε στη φυλακή μέχρι τον Ιούλιο. Δεν ήταν βέβαια δυνατό, παρά τις προσπάθειες να στοιχειοθετηθεί κατηγορία για κατασκοπία. Παρ' όλα αυτά θέλησαν να τον δικάσουν, με βάση ένα διάταγμα του 1939, που απαγόρευε την διάδοση συνθημάτων της Κομιντέρν και ένα διάταγμα του 1940 που προέβλεπε την ποινή του θανάτου για δολιοφθορά στον στρατό. Στην έννοια δολιοφθορά, υπαγόταν, όχι μόνο η υλική, αλλά και η ηθική δολιοφθορά, δηλαδή η όλη αντιπολεμική εκστρατεία του PCF. Τελικά, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αρνήθηκε να του αφαιρέσει τη βουλευτική ασυλία.

 Ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε στην δεύτερη δίκη του, με βάση τον Αναγκαστικό Νόμο 375 (1936) της μεταξικής δικατορίας, που προέβλεπε την ποινή του θανάτου για αδικήματα κατασκοπίας ακόμα και σε ειρηνική περίοδο. Στη Γαλλια, ο Ντυκλό και οι φυλακισμένοι αγωνιστές, θα δικάζονταν με νόμους της ανυπόληπτης και υπεύθυνης για την παράδοση της χώρας στους Ναζί, Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας.

Η υπόθεση, πέρασε στη γαλλική ιστορία, σαν "le complot des pigeons".