Μάρτιος του 1952. Η Ελλάδα, συγκλονίζεται από την δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, αυτή τη φορά, με την κατηγορία της κατασκοπίας υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης και κατά των χωρών του "Ελεύθερου Δυτικού Κόσμου".
Η "Φωνή της Αμερικής", μετέδωσε:
«Η δίκη Μπελογιάννη αποδεικνύει στον Ελεύθερο Κόσμο πως τα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπου κι αν βρίσκονται, δεν είναι πολιτικά κόμματα, όπως τα υπόλοιπα, αλλά κατασκοπευτικές οργανώσεις».
Αυτή είναι και η ουσία της υπόθεσης. Το project κατασκοπεία, ήταν αμερικανικής και όχι ελληνικής έμπνευσης. Εφαρμόστηκε σχεδόν σε όλες τις δυτικές χώρες και στις ίδιες τις ΕΠΑ, με διαφορετική κάθε φορά επιτυχία. Στη Γαλλία, σε μια προσπάθεια επανάληψης της υπόθεσης Μπελογιάννη με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά, το ιστορικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, Ζακ Ντυκλό, είχε τραγελαφική κατάληξη.
Ο Ζακ Ντυκλό, την περίοδο 1950-1953, εκτελούσε χρέη γραμματέα του κόμματος, λόγω της απουσίας του Μωρίς Τορέζ στη Μόσχα για λόγους υγείας (είχε υποστεί εγκεφαλικό). Οι βασικοί στόχοι του κόμματος ήταν αγώνας για την παγκόσμια ειρήνη (σταμάτημα του πολέμου στην Κορέα), απεμπλοκή της Γαλλίας από την Ινδοκίνα (Βιετνάμ), μαζικοί πολιτικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και των μισθών των εργαζομένων.
Στις 28 Μάη του 1952, το κόμμα οργάνωσε μια γιγάντια διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στην επίσκεψη στη Γαλλία του αμερικανού στρατηγού Matthew Ridgway (μην πάρετε τοις μετρητοίς και 100%, το υμνολόγιο του συντάκτη του λήμματος), διότι τον θεωρούσε υπεύθυνο για χρήση βακτηριολογικού και χημικού πολέμου στην Κορέα και στο Βιετνάμ. Η Ουμανιτέ μάλιστα, δεν τον ανέφερε με το όνομά του, αλλά με παρατσούκλια του τύπου, ο "στρατηγός πανούκλα", "ο μικροβιακός στρατηγός", κλπ. Η διαδήλωση χτυπήθηκε βίαια από την αστυνομία και υπήρχαν πολλοί τραυματίες.
Η καταστολή του αστικού κράτους ξεκίνησε. Κομμουνιστές συνδικαλιστές, οδηγούνται στη φυλακή. Ακόμα πιάνονται τέσσερις κομμουνιστές βουλευτές, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Ντυκλό, που συλλαμβάνεται από αστυνομικούς το ίδιο απόγευμα μέσα στο αυτοκίνητό του.
Ανακοινώνεται, ότι στο αυτοκίνητο του γραμματέα, βρέθηκαν ένας ραδιοπομπός !, ένα πιστόλι, ένα μπαστούνι (γκλομπ) και δύο ... περιστέρια. Ειδικά για τα περιστέρια, θεωρήθηκε ότι προορίζονταν για μεταφορά μηνυμάτων κατασκοπευτικού περιεχομένου, αφού - δυστυχώς για την αστυνομία - γρήγορα φάνηκε ότι ο ραδιοπομπός ήταν απλά ένα πολύ καλό car radio της εποχής, που έπαιζε σε διάφορες μπάντες !
Ο Ντυκλό οδηγήθηκε στη φυλακή με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ, ωρυόμενος συνέχεια ότι τα δύο περιστέρια ήταν σκοτωμένα και προορίζονταν για την κατσαρόλα.
O εξευτελισμός της γαλλικής αστυνομίας ήταν απόλυτος.
Παρ' όλα αυτά, έμεινε στη φυλακή μέχρι τον Ιούλιο. Δεν ήταν βέβαια δυνατό, παρά τις προσπάθειες να στοιχειοθετηθεί κατηγορία για κατασκοπία. Παρ' όλα αυτά θέλησαν να τον δικάσουν, με βάση ένα διάταγμα του 1939, που απαγόρευε την διάδοση συνθημάτων της Κομιντέρν και ένα διάταγμα του 1940 που προέβλεπε την ποινή του θανάτου για δολιοφθορά στον στρατό. Στην έννοια δολιοφθορά, υπαγόταν, όχι μόνο η υλική, αλλά και η ηθική δολιοφθορά, δηλαδή η όλη αντιπολεμική εκστρατεία του PCF. Τελικά, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αρνήθηκε να του αφαιρέσει τη βουλευτική ασυλία.
Ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε στην δεύτερη δίκη του, με βάση τον Αναγκαστικό Νόμο 375 (1936) της μεταξικής δικατορίας, που προέβλεπε την ποινή του θανάτου για αδικήματα κατασκοπίας ακόμα και σε ειρηνική περίοδο. Στη Γαλλια, ο Ντυκλό και οι φυλακισμένοι αγωνιστές, θα δικάζονταν με νόμους της ανυπόληπτης και υπεύθυνης για την παράδοση της χώρας στους Ναζί, Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Η υπόθεση, πέρασε στη γαλλική ιστορία, σαν "le complot des pigeons".
Η "Φωνή της Αμερικής", μετέδωσε:
«Η δίκη Μπελογιάννη αποδεικνύει στον Ελεύθερο Κόσμο πως τα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπου κι αν βρίσκονται, δεν είναι πολιτικά κόμματα, όπως τα υπόλοιπα, αλλά κατασκοπευτικές οργανώσεις».
Αυτή είναι και η ουσία της υπόθεσης. Το project κατασκοπεία, ήταν αμερικανικής και όχι ελληνικής έμπνευσης. Εφαρμόστηκε σχεδόν σε όλες τις δυτικές χώρες και στις ίδιες τις ΕΠΑ, με διαφορετική κάθε φορά επιτυχία. Στη Γαλλία, σε μια προσπάθεια επανάληψης της υπόθεσης Μπελογιάννη με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά, το ιστορικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, Ζακ Ντυκλό, είχε τραγελαφική κατάληξη.
Ο Ζακ Ντυκλό, την περίοδο 1950-1953, εκτελούσε χρέη γραμματέα του κόμματος, λόγω της απουσίας του Μωρίς Τορέζ στη Μόσχα για λόγους υγείας (είχε υποστεί εγκεφαλικό). Οι βασικοί στόχοι του κόμματος ήταν αγώνας για την παγκόσμια ειρήνη (σταμάτημα του πολέμου στην Κορέα), απεμπλοκή της Γαλλίας από την Ινδοκίνα (Βιετνάμ), μαζικοί πολιτικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και των μισθών των εργαζομένων.
Στις 28 Μάη του 1952, το κόμμα οργάνωσε μια γιγάντια διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στην επίσκεψη στη Γαλλία του αμερικανού στρατηγού Matthew Ridgway (μην πάρετε τοις μετρητοίς και 100%, το υμνολόγιο του συντάκτη του λήμματος), διότι τον θεωρούσε υπεύθυνο για χρήση βακτηριολογικού και χημικού πολέμου στην Κορέα και στο Βιετνάμ. Η Ουμανιτέ μάλιστα, δεν τον ανέφερε με το όνομά του, αλλά με παρατσούκλια του τύπου, ο "στρατηγός πανούκλα", "ο μικροβιακός στρατηγός", κλπ. Η διαδήλωση χτυπήθηκε βίαια από την αστυνομία και υπήρχαν πολλοί τραυματίες.
Η καταστολή του αστικού κράτους ξεκίνησε. Κομμουνιστές συνδικαλιστές, οδηγούνται στη φυλακή. Ακόμα πιάνονται τέσσερις κομμουνιστές βουλευτές, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Ντυκλό, που συλλαμβάνεται από αστυνομικούς το ίδιο απόγευμα μέσα στο αυτοκίνητό του.
Ανακοινώνεται, ότι στο αυτοκίνητο του γραμματέα, βρέθηκαν ένας ραδιοπομπός !, ένα πιστόλι, ένα μπαστούνι (γκλομπ) και δύο ... περιστέρια. Ειδικά για τα περιστέρια, θεωρήθηκε ότι προορίζονταν για μεταφορά μηνυμάτων κατασκοπευτικού περιεχομένου, αφού - δυστυχώς για την αστυνομία - γρήγορα φάνηκε ότι ο ραδιοπομπός ήταν απλά ένα πολύ καλό car radio της εποχής, που έπαιζε σε διάφορες μπάντες !
Ο Ντυκλό οδηγήθηκε στη φυλακή με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ, ωρυόμενος συνέχεια ότι τα δύο περιστέρια ήταν σκοτωμένα και προορίζονταν για την κατσαρόλα.
O εξευτελισμός της γαλλικής αστυνομίας ήταν απόλυτος.
Παρ' όλα αυτά, έμεινε στη φυλακή μέχρι τον Ιούλιο. Δεν ήταν βέβαια δυνατό, παρά τις προσπάθειες να στοιχειοθετηθεί κατηγορία για κατασκοπία. Παρ' όλα αυτά θέλησαν να τον δικάσουν, με βάση ένα διάταγμα του 1939, που απαγόρευε την διάδοση συνθημάτων της Κομιντέρν και ένα διάταγμα του 1940 που προέβλεπε την ποινή του θανάτου για δολιοφθορά στον στρατό. Στην έννοια δολιοφθορά, υπαγόταν, όχι μόνο η υλική, αλλά και η ηθική δολιοφθορά, δηλαδή η όλη αντιπολεμική εκστρατεία του PCF. Τελικά, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αρνήθηκε να του αφαιρέσει τη βουλευτική ασυλία.
Ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε στην δεύτερη δίκη του, με βάση τον Αναγκαστικό Νόμο 375 (1936) της μεταξικής δικατορίας, που προέβλεπε την ποινή του θανάτου για αδικήματα κατασκοπίας ακόμα και σε ειρηνική περίοδο. Στη Γαλλια, ο Ντυκλό και οι φυλακισμένοι αγωνιστές, θα δικάζονταν με νόμους της ανυπόληπτης και υπεύθυνης για την παράδοση της χώρας στους Ναζί, Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Η υπόθεση, πέρασε στη γαλλική ιστορία, σαν "le complot des pigeons".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου