Γεννήθηκε στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης το 1916, από ελληνοαμερικανούς γονείς. Ο πατέρας της, εργάτης σε γουναράδικο, έμεινε άνεργος στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης και η οικογένειά της, για κάποια χρόνια θα στερηθεί τα στοιχειώδη. Παρά ταύτα, η νεαρή Άντζελα, με λεσβιακό σεξουαλικό προσανατολισμό και έκδηλη αρρενωπότητα, θα δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά ως φωτορεπόρτερ, ενώ θα ασχοληθεί και με την καλλιτεχνική φωτογραφία, με μέντορα τον μεγάλο φωτογράφο Sid Grossman. Ήδη, από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, θα ενταχθεί σε μια φωτογραφική συλλογικότητα, με ριζοσπαστικό κοινωνικό και αριστερό προσανατολισμό, την περίφημη και ιστορική πια, Photo League, της οποία ιδρυτές ήταν ο Sid Grossman και ο επίσης σπουδαίος Sol Libsohn.
«Πατέρα και γιος», φωτογραφία της Angela Calomiris, κάπου μεταξύ 1938-1942. Η φωτογραφία παρουσιάστηκε στην έκθεση «The Women of the Photo League at Higher Pictures Gallery», Νέα Υόρκη 2009.
Το 1942, η Calomiris, θα προσεγγιστεί από δύο πράκτορες του FBI. Θα της προτείνουν να ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ, προκειμένου να συγκεντρώσει όσα περισσότερα στοιχεία μπορεί για τα μέλη του και τις οικονομικές δραστηριότητές του. Η Calomiris, θα δεχθεί την πρόταση των πρακτόρων και σε λίγο, μέσω των διασυνδέσεων που είχε με την αριστερή συλλογικότητα στην οποία ανήκε, θα στρατολογηθεί στο Κόμμα.
Με το ζήλο του νεοφώτιστου, θα αρχίσει να εργάζεται στην αρχή ως κατώτερο και στη συνέχεια ως μεσαίο στέλεχος, σκληρά για το ΚΚ. Η δουλειά της, καθαρά γραφειοκρατική, στα πλαίσια του οικονομικού τμήματος, γεγονός που θα της δώσει την μοναδική ευκαιρία να συγκεντρώσει ένα τεράστιο αριθμό δεδομένων για τις ταυτότητες των μελών του κόμματος, για τις οικονομικές του δραστηριότητες, για τις σχέσεις του με συνδικαλιστικές και πολιτιστικές οργανώσεις που λειτουργούσαν ως προμετωπίδες, κλπ. Όλα αυτά τα στοιχεία, θα τα παραδίδει σε τακτικά χρονικά διαστήματα στο FBI, έναντι εννοείται αδρής χρηματικής αμοιβής· παράλληλα θα συνεχίσει να πληρώνεται για την δουλειά της στη φωτογραφία.
Τον Απρίλιο του 1949, αρχίζει μια σειρά δικών ενάντια στα ηγετικά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Η βασική κατηγορία είναι ότι αποτελούν πράκτορες ξένης δύναμης και ως στόχο έχουν τη βίαιη ανατροπή μέσω επανάστασης, της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Οι δίκες θα κρατήσουν σχεδόν μέχρι το 1958 και θα οδηγήσουν πολλούς Αμερικανούς κομμουνιστές στις ομοσπονδιακές φυλακές, για πολλά χρόνια.
Στιγμιότυπο από την δίκη του Απριλίου 1949. Ο Benjamin Davis, εκδότης της εφημερίδας του ΚΚ Daily Worker, υπεύθυνος για την πολιτική του κόμματος στους έγχρωμους και ο βετεράνος του ισπανικού εμφυλίου και του Β´ Παγκόσμιου Πολέμου Robert G. Thompson, μαζί με υποστηρικτές τους.
Η βασική υπερασπιστική γραμμή των κομμουνιστών ήταν ότι επιδίωκαν την κατάληψη της εξουσίας με νόμιμα κοινοβουλευτικά μέσα και ότι η δίωξή τους, ήταν ενάντια στις αρχές του αμερικανικού συντάγματος που προστάτευαν την ελευθερία της οργάνωσης και την ελευθερία του λόγου. Από την πρώτη δίκη όμως, έγινε άμεσα αντιληπτό από τους κατηγορούμενους, ότι οι διωκτικές αρχές, γνώριζαν πολλά και είχαν συσσωρεύσει έναν τεράστιο αριθμό στοιχείων, που μόνο από εσωτερική πληροφόρηση θα μπορούσε να προέρχεται.
Πράγματι, η Angela Calomiris, από την πρώτη δίκη, θα αποκαλυφθεί δημόσια και θα καταθέσει επίσημα ενάντια στους κατηγορούμενους, αφήνοντας άναυδους τους παλιούς φίλους και συντρόφους της. Η συνεισφορά της στην καταδίκη των ηγετών του Κ.Κ. ήταν καταλυτική, όπως και στο κλείσιμο, δύο χρόνια μετά, από τις δικαστικές αρχές, της Photo League.
Η κυρία Calomiris, λίγο μετά τα γεγονότα, θα κερδίσει μια σύντομη και εντελώς επιφανειακή δημοσιότητα. Θα δώσει συνεντεύξεις σε εφημερίδες, περιοδικά, θα πρωταγωνιστήσει σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Θα γράψει μάλιστα και τα απομνημονεύματά της, όπου και θα τα εκδώσει το 1951, θέλοντας να εμφανίσει τον εαυτό της ως μια νέα Μάτα Χάρι, που εργάστηκε για την πατρίδα της. Στο βιβλίο της θα δείξει ένα εντυπωσιακά κενό και ταυτόχρονα κυνικό χαρακτήρα, λοιδορώντας και σαρκάζοντας συνεχώς τους πρώην κομμουνιστές συντρόφους και συνεργάτες της, μεταξύ άλλων και τον Sid Grossman. Περιγράφει τα μέλη του Κόμματος ως άτομα «πληκτικά μέχρι θανάτου», τους κατηγορεί για ρατσισμό, ενώ θεωρεί ως κίνητρο ένταξης για τους πιο πολλούς, την έλλειψη ικανοποιητικής κοινωνικής ζωής. Το βιβλίο της δεν θα έχει κάποια εμπορική επιτυχία, ενώ ο ισχυρισμός της ότι τα έκανε όλα για «την δόξα» δεν θα γίνει πιστευτός από κανέναν, αφού όλοι γνώριζαν ότι το κίνητρο ήταν τα χρήματα και μόνο αυτά.
Για το Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ όμως, θα αρχίσει μια μακριά περίοδος «ενδοσκόπησης», οργανωτικής παρακμής· η πρακτορολογία και οι διαδικασίες συνεχούς «επαγρύπνησης», που θα χαρακτηρίζουν την δράση του στα επόμενα χρόνια, θα είναι ισοδύναμα με μία «γενική και μη αναστρέψιμη μιζέρια», γεγονός που θα το οδηγήσει σχεδόν στην εξαφάνιση στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Το ΚΚ ΗΠΑ, μετά την άνοδό του κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και την οργανωτική του ακμή στην περίοδο του «αντιφασιστικού αγώνα» με τα γνωστά λαϊκομετωπικά σχήματα, θα αποτελέσει τον μεγάλο ηττημένο του «Ψυχρού Πολέμου».
Η πράκτορας θα ξεχαστεί σύντομα και εννοείται, δεν θα μπορέσει ποτέ πια να δουλέψει ως φωτογράφος, ακόμα και σε mainstream συντηρητικά media. Θα αναγκαστεί να μετακομίσει στη Μασαχουσέτη, όπου θα ανοίξει ένα πανδοχείο. Πέθανε στις 30 Ιανουαρίου 1995 στο San Miguel de Allende του Μεξικού.
«Πατέρα και γιος», φωτογραφία της Angela Calomiris, κάπου μεταξύ 1938-1942. Η φωτογραφία παρουσιάστηκε στην έκθεση «The Women of the Photo League at Higher Pictures Gallery», Νέα Υόρκη 2009.
Το 1942, η Calomiris, θα προσεγγιστεί από δύο πράκτορες του FBI. Θα της προτείνουν να ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ, προκειμένου να συγκεντρώσει όσα περισσότερα στοιχεία μπορεί για τα μέλη του και τις οικονομικές δραστηριότητές του. Η Calomiris, θα δεχθεί την πρόταση των πρακτόρων και σε λίγο, μέσω των διασυνδέσεων που είχε με την αριστερή συλλογικότητα στην οποία ανήκε, θα στρατολογηθεί στο Κόμμα.
Με το ζήλο του νεοφώτιστου, θα αρχίσει να εργάζεται στην αρχή ως κατώτερο και στη συνέχεια ως μεσαίο στέλεχος, σκληρά για το ΚΚ. Η δουλειά της, καθαρά γραφειοκρατική, στα πλαίσια του οικονομικού τμήματος, γεγονός που θα της δώσει την μοναδική ευκαιρία να συγκεντρώσει ένα τεράστιο αριθμό δεδομένων για τις ταυτότητες των μελών του κόμματος, για τις οικονομικές του δραστηριότητες, για τις σχέσεις του με συνδικαλιστικές και πολιτιστικές οργανώσεις που λειτουργούσαν ως προμετωπίδες, κλπ. Όλα αυτά τα στοιχεία, θα τα παραδίδει σε τακτικά χρονικά διαστήματα στο FBI, έναντι εννοείται αδρής χρηματικής αμοιβής· παράλληλα θα συνεχίσει να πληρώνεται για την δουλειά της στη φωτογραφία.
Τον Απρίλιο του 1949, αρχίζει μια σειρά δικών ενάντια στα ηγετικά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Η βασική κατηγορία είναι ότι αποτελούν πράκτορες ξένης δύναμης και ως στόχο έχουν τη βίαιη ανατροπή μέσω επανάστασης, της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Οι δίκες θα κρατήσουν σχεδόν μέχρι το 1958 και θα οδηγήσουν πολλούς Αμερικανούς κομμουνιστές στις ομοσπονδιακές φυλακές, για πολλά χρόνια.
Στιγμιότυπο από την δίκη του Απριλίου 1949. Ο Benjamin Davis, εκδότης της εφημερίδας του ΚΚ Daily Worker, υπεύθυνος για την πολιτική του κόμματος στους έγχρωμους και ο βετεράνος του ισπανικού εμφυλίου και του Β´ Παγκόσμιου Πολέμου Robert G. Thompson, μαζί με υποστηρικτές τους.
Η βασική υπερασπιστική γραμμή των κομμουνιστών ήταν ότι επιδίωκαν την κατάληψη της εξουσίας με νόμιμα κοινοβουλευτικά μέσα και ότι η δίωξή τους, ήταν ενάντια στις αρχές του αμερικανικού συντάγματος που προστάτευαν την ελευθερία της οργάνωσης και την ελευθερία του λόγου. Από την πρώτη δίκη όμως, έγινε άμεσα αντιληπτό από τους κατηγορούμενους, ότι οι διωκτικές αρχές, γνώριζαν πολλά και είχαν συσσωρεύσει έναν τεράστιο αριθμό στοιχείων, που μόνο από εσωτερική πληροφόρηση θα μπορούσε να προέρχεται.
Πράγματι, η Angela Calomiris, από την πρώτη δίκη, θα αποκαλυφθεί δημόσια και θα καταθέσει επίσημα ενάντια στους κατηγορούμενους, αφήνοντας άναυδους τους παλιούς φίλους και συντρόφους της. Η συνεισφορά της στην καταδίκη των ηγετών του Κ.Κ. ήταν καταλυτική, όπως και στο κλείσιμο, δύο χρόνια μετά, από τις δικαστικές αρχές, της Photo League.
Η κυρία Calomiris, λίγο μετά τα γεγονότα, θα κερδίσει μια σύντομη και εντελώς επιφανειακή δημοσιότητα. Θα δώσει συνεντεύξεις σε εφημερίδες, περιοδικά, θα πρωταγωνιστήσει σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Θα γράψει μάλιστα και τα απομνημονεύματά της, όπου και θα τα εκδώσει το 1951, θέλοντας να εμφανίσει τον εαυτό της ως μια νέα Μάτα Χάρι, που εργάστηκε για την πατρίδα της. Στο βιβλίο της θα δείξει ένα εντυπωσιακά κενό και ταυτόχρονα κυνικό χαρακτήρα, λοιδορώντας και σαρκάζοντας συνεχώς τους πρώην κομμουνιστές συντρόφους και συνεργάτες της, μεταξύ άλλων και τον Sid Grossman. Περιγράφει τα μέλη του Κόμματος ως άτομα «πληκτικά μέχρι θανάτου», τους κατηγορεί για ρατσισμό, ενώ θεωρεί ως κίνητρο ένταξης για τους πιο πολλούς, την έλλειψη ικανοποιητικής κοινωνικής ζωής. Το βιβλίο της δεν θα έχει κάποια εμπορική επιτυχία, ενώ ο ισχυρισμός της ότι τα έκανε όλα για «την δόξα» δεν θα γίνει πιστευτός από κανέναν, αφού όλοι γνώριζαν ότι το κίνητρο ήταν τα χρήματα και μόνο αυτά.
Για το Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ όμως, θα αρχίσει μια μακριά περίοδος «ενδοσκόπησης», οργανωτικής παρακμής· η πρακτορολογία και οι διαδικασίες συνεχούς «επαγρύπνησης», που θα χαρακτηρίζουν την δράση του στα επόμενα χρόνια, θα είναι ισοδύναμα με μία «γενική και μη αναστρέψιμη μιζέρια», γεγονός που θα το οδηγήσει σχεδόν στην εξαφάνιση στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Το ΚΚ ΗΠΑ, μετά την άνοδό του κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και την οργανωτική του ακμή στην περίοδο του «αντιφασιστικού αγώνα» με τα γνωστά λαϊκομετωπικά σχήματα, θα αποτελέσει τον μεγάλο ηττημένο του «Ψυχρού Πολέμου».
Η πράκτορας θα ξεχαστεί σύντομα και εννοείται, δεν θα μπορέσει ποτέ πια να δουλέψει ως φωτογράφος, ακόμα και σε mainstream συντηρητικά media. Θα αναγκαστεί να μετακομίσει στη Μασαχουσέτη, όπου θα ανοίξει ένα πανδοχείο. Πέθανε στις 30 Ιανουαρίου 1995 στο San Miguel de Allende του Μεξικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου