Αρετάκης Γιώργης (Καπετάν Σφακιανός)

Ο Σπηλιανός Αντάρτης πού άφησε ίχνη ανδρείας μεγαλύτερα από το μπόι του. Ένας αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης που έχασε την ζωή του από σφαίρες ταγματασφαλιτών. Ένας ικανότατος αξιωματικός με ιδιαίτερες διοικητικές και οργανωτικές ικανότητες καθώς και άριστος γνώστης της πολεμικής τέχνης με πλούσια εμπειρία .

Ακολούθησε παράλληλη πορεία με τον Άρη Βελουχιώτη και είχε το ίδιο τέλος. Αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα μετά την συμφωνία της Βάρκιζας και ανέβηκε στο βουνό όπου σκοτώθηκε προδομένος σε μια σπηλιά στην Πελοπόννησο.

«Όσοι τον γνώρισαν να τον θυμηθούν όσοι δεν τον γνώρισαν να μάθουν ότι έσβησε στην πάλη των δυο κόσμων… Σ.Ι.Κ.»

Τα διακριτικά του αριστερού βραχίονα μαρτυρούν ότι μέχρι την λήψη της φωτογραφίας είχε υπηρετήσει δώδεκα εξάμηνα στην πρώτη γραμμή (Πηγή φώτο βιβλίο Δροσουλίτες)

Γεννήθηκε το 1900 στο Σπήλι Δήμου Λάμπης.

Παντρεύτηκε την Αντιγόνη Γιακουμογιαννάκη και απέκτησαν μια κόρη την Αικατερίνη.

Σε ηλικία 16 ετών κατετάγη στον στρατό εθελοντής όπου πήρε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία όπου αν και νέος ακόμα πήρε παράσημο ανδρείας. Το 1935 πήρε μέρος στο κίνημα Βενιζέλου και αποτάχτηκε από το στρατό με το βαθμό τον λοχαγού. Ανακλήθηκε στο στράτευμα το 1940 και πήγε στο Αλβανικό μέτωπο. Παρασημοφορήθηκε για την ανδρεία που επέδειξε στις μάχες και προβιβάστηκε στο βαθμό του ταγματάρχη επ’ ανδραγαθία.

Μετά την κατάρρευση του Αλβανικού μετώπου βρέθηκε με τα υπολείμματα της θρυλικής V Μεραρχίας Κρητών στην Πάτρα, τραυματισμένος με εννιά τραύματα στο αριστερό πόδι. Προσπάθησε αλλά απέτυχε να φτάσει στην Κρήτη και αναγκαστικά έμεινε στην Πελοπόννησο, αρχικά στην Πάτρα και τελικά στη Λακωνία. Οργανώνεται στο Ε.Α.Μ. και το Μάη του 43 κατατάσσεται στον Ε.Λ.Α.Σ. Υπηρέτησε ως διοικητής Τάγματος του 12ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ (Αχαΐας) και αργότερα διοικητής Τάγματος του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ (Λακωνίας).

Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του Ε.Λ.Α.Σ. ο Αρετάκης αρνείται να παραδώσει τα όπλα και το Μάρτη του 45 μπαίνει στην παρανομία όπου και άρχισε ο Γολγοθάς του. Κατέφυγε αρχικά στον Ταΰγετο και αργότερα στον Πάρνωνα, όπου πρωτοστάτησε στην δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού, στον οποίο υπηρέτησε ως διοικητής του Αρχηγείου Αχαΐας και Ηλείας αρχικά και ως Προϊστάμενος των Επιτελικών Γραφείων της θρυλικής 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Το Σεπτέμβρη του 1948 με διαταγή του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ πήρε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη.

Ήταν επικεφαλής στην επιτυχημένη επίθεση κατά της Σπάρτης, τη νύχτα της 12ης προς 13η του Φλεβάρη του 1947, όπου απελευθέρωσε 224 πολιτικούς κρατούμενους από τις φυλακές.

Ήταν διοικητής ισχυρών δυνάμεων ανταρτών μαζί με τους καπετάνιους Γιάννη. Κατσικόπουλο (Βελιάς) και ο Νίκο Πολυκράτη (Νικήτας) στις 24 Φλεβάρη του 1948, όταν σε μια θεαματική και επιτυχή επιχείρηση μπήκαν από τρία σημεία μέσα στην πόλη του Αιγίου. Ο Πατραϊκός τύπος τότε αποσιώπησε την ήττα των κυβερνητικών δυνάμεων, η οποία όμως φαίνεται από σχετικό τηλεγράφημα του περιοδεύοντα διοικητή Χωροφυλακής Μπουγάνη προς την ανώτερη διοίκηση του σώματος .

Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις η «Πατρίδα» ανακάλυψε ότι ο Αρετάκης δεν ήταν άξιος να είναι Έλληνας πολίτης και τον καταδίκασε σε ισόβια ως δοσίλογο και προδότη, σε μια δίκη που κράτησε από τον Απρίλη μέχρι τον Μάη του 46 στην οποία δικάστηκε σχεδόν όλο το τάγμα των Καλαβρύτων που είχε πάρει μέρος στην μάχη της Κερπινής. (Μίχος,Ανδρικόπουλος,Κωνσταντίνου,Πολυκράτης,Κατσικόπουλος,

Μαντέλης,Παπούας,Δήμος,Ψύλλας κ.α.)

Δημήτριος Μίχος(Γέρο Μίχος) Διοικητής του ΕΛΑΣ Β Πελοποννήσου. Μόνιμος αξιωματικός(ε.α) της Βασιλικής τότε Αεροπορίας.

Μάχη Κερπινής & Επιχείρηση Καλάβρυτα

Στις 15/10/1943 ο λόχος 5-749 της 117 Μεραρχίας Ορεινών καταδρομών με επικεφαλή τον αυστριακό λοχαγό Σόμπερ και 105 άνδρες ανέλαβε μια αναγνωριστική επιχείρηση στην περιοχή και την επιχείρηση για απαγωγή του Γέρο Μίχου (Δημήτρης Μίχου, Σμήναρχος, ηγέτης του ΕΛΑΣ Β. Πελοποννήσου) τον οποίο είχαν προσπαθήσει να παγιδεύσουν και άλλη φορά. Από το πρωί της 16/10/1943 όταν έγινε αντιληπτή η κίνηση των γερμανών κινητοποιήθηκε το εφεδρικό ΕΛΑΣ των χωριών και συγκεντρώθηκαν οι διάφορες ομάδες του Β Τάγματος Αιγιαλείας – Καλαβρύτων του ΕΛΑΣ. Διοικητής ήταν ο Αρετάκης (Σφακιανός) με καπετάνιους τους Κατσικόπουλο (Βελιά) και Νικολόπουλο (Νικήτα). Οι δυνάμεις των ανταρτών κύκλωσαν τους Γερμανούς στα υψώματα μεταξύ Ρωγών και Κερπινής. Η επιχείρηση κράτησε 24 ώρες μέχρι αργά το απόγευμα στις 17-10-1943,όπου πιάστηκαν περίπου 80 γερμανοί αιχμάλωτοι οι οποίοι οδηγήθηκαν στα Καλάβρυτα. Να σημειώσω εδώ ότι οι αντάρτες δεν κρατούσαν αιχμαλώτους διότι δεν υπήρχαν στρατόπεδα αιχμαλώτων αλλά δεν ήθελαν και να τους εκτελούν. Παρ όλα αυτά κρατούν ένα σύνολο 80 (88 ή 92) αιχμαλώτων , προκειμένου να διαπραγματευτούν την απελευθέρωση δύο στελεχών του ΚΚΕ στην Πάτρα (Γαμβέτα,Παπαδόπουλο και ενδεχομένως τον Νίκο Ζαχαριάδη, που την εποχή εκείνη κρατούνταν στο Νταχάου). Αρχίζουν λοιπόν οι διαπραγματεύσεις των Γερμανών με τον Ε.Λ.Α.Σ. για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων, στις οποίες οι αντάρτες απαιτούν κατά μια άλλη εκδοχή την απελευθέρωση 50 Ελλήνων για κάθε Γερμανό αιχμάλωτο. Οι αρχικές προσπάθειες γίνονται μέσω του Σουηδικού Ερυθρού Σταυρού αλλά ναυαγούν. Θέμα αιχμαλώτων θέτει και ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Θεόκλητος πιστεύοντας λανθασμένα ότι θα κατευνάσει την αγριότητα των Γερμανών η ότι θα μπορούσε να αποτρέψει το τι θα ακολουθούσε. Η συζήτηση για τους αιχμαλώτους σταμάτησε 29/11/1943 (βομβαρδισμός Βυσωκάς – Σκεπαστού). Οι Γερμανοί απέρριψαν τις συγκεκριμένες προτάσεις και στις αρχές του Δεκεμβρίου εξαπέλυσαν μια προαποφασισμένη από καιρό μεγάλη επιχείρηση με σκοπό δήθεν τον εντοπισμό των αιχμαλώτων. Τελικά οι αιχμάλωτοι (άγνωστο πότε) εκτελούνται μετά από προτροπή Άγγλων στρατιωτικών συνδέσμων .Η συνέχεια είναι γνωστή ως «Επιχείρηση Καλάβρυτα» («Unternehmen Kalawrita»), από 5 έως 15 Δεκεμβρίου 1943 με τις γνωστές τραγικές συνέπειες:1104 εκτελεσμένους στην ευρύτερη περιοχή και δεκάδες κατεστραμμένα χωριά.

Αποκαλυπτικό στοιχείο αυτής της θηριωδίας είναι το απόρρητο γερμανικό ραδιογράφημα της 117 Jager Division (Αρ.1595/43), όπου καταγράφεται ο τελικός απολογισμός της Επιχείρησης Καλάβρυτα: “… Κατεστράφησαν ολοκληρωτικά τα χωριά: Ρογοί, Κερπινή, Στάση Κερπινής, Άνω Ζαχλωρού, Κάτω Ζαχλωρού, Σούβαρδο, Βραχνί, Καλάβρυτα, Μοναστήρια Μεγάλου Σπηλαίου και Αγίας Λαύρας, Αγία Κυριακή, Αυλές, Βυσωκά, Φτέρη, Πλατανιώτισσα, Πυργάκι, Βάλτσα, Μελίσσια, Μοναστήρι Ομπλού, Λαπαναγοί, Μάζι, Μαζέικα, Παγκράτι, Μορόχωβα, Δερβένι, Βάλτος, Πλανητέρου, Καλύβια. …“.

117 Jager Division οι αιχμάλωτοι του Λόχου Σόμπερ σε φωτογραφία στις 28.10.1943.Είναι περίφημα στην υγεία τους σε αντίθεση με τους αντάρτες που όταν συλλαμβάνονταν, ακόμη και ως τραυματίες εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες. Ο ρόλος των Άγγλων στρατιωτικών συνδέσμων ήταν καταλυτικός για την εκτέλεση τους και αυτή είναι μια πλευρά που θα πρέπει να απασχολήσει τους σύγχρονους έλληνες ιστορικούς για τις “ξένες” παρεμβάσεις και τις “συνέπειες τους” (Πηγή φωτο: http://www.pseed.gr)

Τα καλά παιδιά της 117 Μεραρχίας Ορεινών καταδρομών

Το μεγαλύτερο μέρος των φρικιαστικών εγκλημάτων στα Καλάβρυτα πραγματοποίησε ο 9ος Λόχος του Ι τάγματος του 749 συντάγματος που είχε επικεφαλής τον ανθυπολοχαγό (Williband Akamphuber), μια εγκληματική φυσιογνωμία, φανατικό ναζί που είχε παρασημοφορηθεί από τον ίδιο τον Χίτλερ σαν «αγωνιστής της πρώτης γραμμής» για τις εγκληματικές του πράξεις εναντίον Εβραίων και κομμουνιστών στην προπολεμική Αυστρία. Τον λόχο του Ακαχούμπερ αποτελούσαν «εγκληματικά αντικείμενα» όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της συγκρότησης, δηλαδή στρατιώτες που είχαν μαζέψει από τις φυλακές όπου εξέτιαν ποινές για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου και αφού τους εκπαίδευσε ο Ακαχούμπερ ο οποίος είχε περάσει όλη την εκπαίδευση των SS, ώστε να χρησιμοποιούνται σε «ειδικές αποστολές», δηλαδή δολοφονίες αμάχων, εκτελέσεις αντιποίνων, λεηλασίες, συλλήψεις και εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Οι πρώτες «ανδραγαθίες» του λόχου Ακαχούμπερ έγιναν στην Σερβία κατά την διέλευση της 117 Μεραρχίας προς το νότο, συνεχίστηκαν στην Ελλάδα και αμέσως μετά στο Ρωσικό μέτωπο όπου το μεγαλύτερο μέρος του λόχου ξεκληρίστηκε. Η ομάδα Ακαχούμπερ είχε εκτελέσει στη Σερβία στις πόλεις Κράλγεβο και Κραγκούγεβακ 2.300 πολίτες, που η θανάτωση τους διήρκεσε σύμφωνα με ημερήσια διαταγή «7 ολόκληρες ώρες»… Τον Σεπτέμβριο του 1943 ο Ακαχούμπερ με διαταγή του Λε Σουίρ ανέλαβε την εν λευκώ αρχηγία του λόχου των δολοφόνων με αποκλειστική εντολή την εκτέλεση ομήρων και «μάλιστα την ολοκλήρωση των εκτελέσεων» όπως αναφέρει ρητά η διαταγή, δηλαδή την χαριστική βολή .Ο λόχος Ακαχούμπερ ανέβηκε στα Καλάβρυτα με το τάγμα του Έμπεσμπεργκ και τέθηκε υπό τις διαταγές του, έστησε τα πολυβόλα στου Καπή, εκτέλεσε τους Καλαβρυτινούς, πλιατσικολόγησε τα πτώματα, έκαψε χωριά, λεηλάτησε περιουσίες, επέστρεψε στο Αίγιο και στην Πάτρα και συνέχισε την εγκληματική του δράση σ’ όλη την διάρκεια της παραμονής της 117 Μεραρχίας στην Ελλάδα. Το ίδιο έκανε και στο Λόφο του Καπή στις 13/12/1943 με ωμή βία, κτηνωδία, πρωτοφανή αγριότητα. Ο ψυχρός δολοφόνος Ακαχούμπερ, αυτό το βουτηγμένο στην ναζιστική ιδεολογία κτήνος, γύρισε σώος μετά τον πόλεμο στην Γερμανία, δεν ενοχλήθηκε από καμία Δικαιοσύνη, συμμετείχε μάλιστα και στη Λέσχη των απομάχων της 117 Μεραρχίας που καταθέτουν στεφάνια στο μνημείο των νεκρών τους και διοργανώνουν συνεστιάσεις. Πέθανε από καρκίνο το 1967 στη Βιέννη.

Δυστυχώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν ορισμένοι αμετανόητοι που παραποιούν σκόπιμα την ιστορία με στόχο να αγιοποιήσουν τον ναζισμό και να βγάλουν λάδι τους Γερμανούς υποστηρίζοντας ότι η περιοχή κάηκε δικαιολογημένα επειδή οι αντάρτες σκότωσαν τους αιχμαλώτους. Γερμανοί ιστορικοί και δημοσιογράφοι αλλά και Έλληνες, όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια συμμερίζονται την άποψη περί Γερμανικών αντιποίνων. Κάποιοι άλλοι φτάνουν στο σημείο να δικαιολογούν όχι μόνο την σφαγή των Καλαβρυτινών αλλά και την δράση των ταγματασφαλιτών. Η προσπάθεια όλων αυτών( αν και των Γερμανών είναι κατανοητή ), συμβάλλει σαφώς στην τάση των καιρών να εξισώνονται, να κρίνονται με τα ίδια μέτρα και σταθμά, ο θύτης και το θύμα, αμυνόμενος με τον επιτιθέμενο στη λογική ότι ο εισβολέας έχει ίδια δικαιώματα με τον αμυνόμενο. Το ίδιο έργο παίχτηκε στην Κύπρο ,στην Παλαιστίνη, στην Σερβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν….. Να δούμε που θα συνεχιστεί στο μέλλον !!

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αυτοί που συνδέονται με το έγκλημα των Καλαβρύτων είναι η Αγγλική αποστολή Συνταγματάρχης Στήβενς και Ταγματάρχης Αντριους, οι «Έλληνες» συνεργάτες των Γερμανών, ο Πρωθυπουργός Ράλλης και τα Τάγματα ασφαλείας .

Ο Σφαγέας της Πελοποννήσου Karl von le Suire Υποστράτηγος, Διοικητής της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών . Δεν δικάστηκε ποτέ, πέθανε αιχμάλωτος των Σοβιετικών το 1955. .(Πηγή φωτο: http://www.pseed.gr)

Η προδοσία και το τέλος του Σφακιανού στη σπηλιά «Βαγιολάγκαδο»

Στις 10 Μάρτη 1949, στη διάρκεια των «Εκκαθαριστικών Επιχειρήσεων», όταν τα τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού είχαν διασπαστεί σε μικροομάδες λόγω εξάντλησης των πυρομαχικών τους ο Σφακιανός έφτασε υποχωρώντας μαχόμενος στον Ταΰγετο. Στην προσπάθεια του να επιβιβαστεί σε καΐκι με προορισμό την Κρήτη κατευθύνθηκε νότια επικεφαλής τετραμελούς ομάδας η οποία αποτελούνταν από τους Δημήτρη Τσιριγώτη και την σύζυγο του Νικολέτα, Μιχάλη Τσιριγώτη ,Γιάννη Καρυδόγιαννη .

Στις 26 Απρίλη 1949 δύναμη 150 ανδρών Μ.Ε.Α. από τα χωριά Κότρωνα και Νύφι και ένα απόσπασμα Χωροφυλακής κύκλωσε την περιοχή. Ένα κάτοικος του χωριού Κότρωνας πρόδωσε την σπηλιά «Βαγιολάγκαδο» στην οποία κρυβόταν ο καπετάν Σφακιανός με τους συντρόφους του, όπου μετά από σκληρή μάχη σκοτώθηκαν και οι πέντε αντάρτες.

Το κεφάλι του Σφακιανού και των άλλων ανταρτών τα έκοψαν οι Χωροφύλακες του αποσπάσματος και τα περιέφεραν ως τρόπαια στα γύρω χωριά.

«Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝ ΣΦΑΚΙΑΝΟ»

Αναδημοσιεύω την αφήγηση του Στυλιανού Ι. Κονσολάκη (Ψιλικατζής) από το Σπήλι. (Κρητική Επιθεώρηση19-3-1996)

«Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο των αναμνήσεων βρέθηκα στην ημερομηνία 25 Μαρτίου 1941!

Πόλεμος… Γενική επιστράτευση.

Όλα τα νιάτα της Ελλάδας και τον χωριού μου επιστρατευμένα στην πρώτη γραμμή, παλεύουν με το χάρο μέρα νύχτα στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας.

Σήμερα εθνική γιορτή. Κτυπά πρωί-πρωί n καμπάνα στο Πάνω χωριό, στην Παναγία. Μας καλούν στη χάρη της όλα τ’ απομεινάρια. Παιδιά και γέροντες. Ένας-ένας προσέρχεται στη χάρη της και με ευλάβεια και συγκίνηση πλησιάζει, ανάβει ξεχωριστό κεράκι, κάθε γονιός για τον γιό του, κάθε γυναίκα για τον άνδρα της, κάθε παιδί για τον πατέρα του και παρακαλούν την Παναγία με δακρυσμένα μάτια «προστάτη και οδηγό» στον αγαπημένο τους πρόσωπο που πολεμά εκεί ψηλά για την λευτεριά. H λειτουργία συνεχίζεται, ο παπά Χαράλαμπος με τους ψαλτάδες προσπαθούν δια της ψαλμωδίας να δώσουν κάποια ζωντάνια εις αυτήν την θλιβερή ατμόσφαιρα… Τη στιγμή που εψάλετο το «Σώσον Κύριε το λαόν σον» κτλ. βλέπουμε και μπαίνει στην εκκλησία ένας Έλληνας αξιωματικός από το Μέτωπο, πού κρατούσε στο ένα του χέρι μια λαμπάδα ωσάν το μπόι του και να στηρίζεται σε μια κατσούνα. Φαινόταν τραυματίας, το μαρτυρούν τα πόδια του όπως ήτο τυλιγμένα με τους επιδέσμους, φαινόταν πιο χονδρά από τη μέση του… Αμέσως ακούστηκε ένας ψίθυρος από το εκκλησίασμα (ο Αρετάκης…) Να ήτο το παλικάρι, ο χωριανός μας, πού από πολύ μικρός ονειρευόταν να γίνει αξιωματικός, είχε καταταχθεί εθελοντής στον στρατό από τα δεκαεπτά τον χρόνια;

Τα αστέρια τον αξιωματικού επλήθυναν αλλά και πολύ νωρίς εβαπτίσθη στα πυρά του πολέμου, ήτο πολύ τολμηρός. Ριψοκίνδυνος. το μαρτυρούν τα παράσημα πού είχε στο στήθος του, τα διακριτικά των τραυμάτων πού είχε στο ένα του μανίκι, δεν ήταν και λίγα και πάλι τα διακριτικά που. είχε στο άλλο του μανίκι πού συμβόλιζαν τα εμπόλεμα εξάμηνά του. Απο τούς Βαλκανικούς πέρασε στη Μ. Ασία, έζησε όλο το εκεί δράμα από την απόβασιν μέχρι και στο Σαγγάριον ποταμό.. Εγεύθη όλη την πίκρα της αιχμαλωσίας… ‘Ελαβε μέρος στο αποτυχόν κίνημα των Βενιζελικών το 1935. Τώρα τον βλέπουμε για τελευταία φορά από την Αλβανία τραυματία

Πλησιάζει στην εικόνα ανάβει τη λαμπάδα, μετά με το βλέμμα του μας κοιτάζει με λαχτάρα έναν προς ένα. Μετά τη Θεία Λειτουργία πλήθος φίλοι και συγγενείς τον συνόδεψαν στο σπίτι του. Εκεί άκουσαν να διηγείται αναμνηστικάς ιστορίας από τούς συμπολεμιστές του της Μ. Ασίας το Σωμαρά, το Ντούρο, τον Κονδύλη κλπ…. που θα μείνουν στη μνήμη μου αιωνίως χαραγμένες, όπως και ορισμένα παρατράγουδα σαν μοιρολόι όπως Σαγκάρι συρματόπλεκτο και συρματοπλεγμένο… Και Σμύρνη δεν ήσουν Τούρκισσα κλπ Και τελείωσαν με το Κορόιδο Μουσολίνι…

Μας αποχαιρέτησε με συγκίνηση όλους μικρούς μεγάλους και με την ευχή: «Μη χάσετε το θάρρος σας, n Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά. H νίκη δαφνοστεφανωμένη μας περιμένει και έφυγε για το Αλβανικό Μέτωπο…

Μετά την κατάληψη της πατρίδας μας από τούς Γερμανοιταλούς ωσάν γνήσιος Έλληνας αξιωματικός, το τουφέκι του δεν το παράδωσε στον εχθρό, το πήρε και βγήκε στ’ άγρια βουνά της Πελοποννήσου. Εκεί έστησε το λημέρι του ηγήθη μιας πολυμελούς ομάδας από επίλεκτους πολεμιστάς και πατριώτας και ως καπετάνιος συνέχισε τον αγώνα μέχρι την απελευθέρωση. Έγραψε χρυσές σελίδες στην Εθνική Αντίσταση.

Αυτός ήτο ο λοχαγός Γεώργιος Αρετάκης από το Σπήλι, ο καπετάν Σφακιανός.H ζωή του πορεύτηκε μέσα στα μεγαλύτερα μαύρα γεγονότα που πέρασε n Ελλάδα τα τελευταία χρόνια…

Όσοι τον γνώρισαν να τον θυμηθούν όσοι δεν τον γνώρισαν να μάθουν ότι έσβησε στην πάλη των δυο κόσμων…

Αντί μνημοσύνου αυτά τα ολίγα»

Συμπερασματικά

Επειδή δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα επίσημα η αντιστασιακή δράση του Αρετάκη (Γιατί άραγε τόση σιωπή ???). Ελπίζω ότι κάποιος φορέας (Ενώσεις Αντιστασιακών -Δήμος Λάμπης-Πολιτιστικός Σπηλίου κτλ) θα αναλάβει πρωτοβουλία ώστε να αναγνωρισθεί και να τιμηθεί ο αντιστασιακός από το Σπήλι γιατί στα κιτάπια του επίσημου κράτους μετά τη δίκη του 46 φαίνεται ως δοσίλογος και προδότης μέχρι και σήμερα.

Επειδή υπάρχουν στοιχεία τα οποία δεν έχω προσεγγίσει για την σύνταξη αυτής της μονογραφίας, αναφέρω για κάθε ενδιαφερόμενο και για πληρέστερη έρευνα, ότι υπάρχει αρκετό υλικό στα βιβλία και κυρίως στα αρχεία του δικηγόρου και ιστοριογράφου Ηλία Παπαστεργιόπουλου , τα οποία βρίσκονται ταξινομημένα στο Ε.Λ.Ι.Α. (Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο) του Μ.Ι.Ε.Τ (Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης)

Το άρθρο αυτό το αφιερώνεται στην μνήμη

Του Στέλιου Κονσολάκη (Ψιλικατζή)

Του Λευτέρη Μιαούλη του οποίου η αντιστασιακή δράση και ολόκληρης της οικογένειας έχει μείνει επίσης στην αφάνεια . (Γιατί άραγε ?)

Του πατέρα μου Νίκου Λουλούδη από τον οποίο είχα ακούσει αρκετές αναφορές για τον καπετάν Σφακιανό.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ρέθεμνος 21-3-2010»

Βιβλιογραφία- Πηγές

1. Βιβλίο «Οι Δροσουλίτες» Νίκου Μ.Περακάκη Αθήνα 1976
2. Βιβλίο «Η Κατοχή δεν μας λύγισε» Μανόλης Παντινάκης Ρέθυμνο 2005
3. Εφημερίδα «Κρητική Επιθεώρηση19-3-1996»
4. Εφημερίδα «Ριζοσπάστης»
   1. I. Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων 9-12-2001
   2. II. Η σύνθεση της ηρωικής 3ης Μεραρχίας11-6-2002
   3. III. Το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων και οι ψευδολογίες 25-12-2004
   4. IV. Οι επιχειρήσεις του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου 4-1-2009
5. Ιστοσελίδα «Η μάχη της Κερπινής» http://www.kerpini.gr/maxi_kerpini/maxi.htm
6. Ιστοσελίδα Άρθρο του δημοσιογράφου Φάνη Ζουρόπουλου, Προέδρου της ένωσης ιδιοκτητών επαρχιακού τύπου στην εφημερίδα ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ http://www.eiet2.gr/content/view/479/183/
7. Ιστοσελίδα «Αφιέρωμα στον Δ.Σ.Ε». http://politikokafeneio.com/dse/dse57.htm
8. Ιστολόγιο «Μέτωπο Ιστορίας» αφιέρωμα «Γιώργος Αρετάκης Σφακιανός» http://metwpoistorias.blogspot.com/2009/01/blog-post_09.html
9. Ιστολόγιο «Καλάβρυτα -13/12/1943» http://katotokerdos.blogspot.com/2009/12/13121943.html

----

Το αφιέρωμα είναι αναδημοσίευση από το Ιστολόγιο "Άγονη Γραμμή",και γράφτηκε από τον κύριο Λουλούδη Ηλία.Τον ευχαριστούμε για την δημοσίευση στο blog του "Μετώπου Ιστορίας".