Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Για τον Κώστα Σπέρα

Το σενάριο είναι ακριβώς το ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις. Η αστική διανόηση συγκινημένη από τον ηρωικό αγώνα των Ισπανών αναρχικών στον Εμφύλιο (κανένας δεν συζητάει βέβαια ότι ο αγώνας αυτός θα τελείωνε το 1936 με την κατάληψη της Μαδρίτης από τους εθνικιστές, αν δεν ήταν η ΕΣΣΔ να δώσει βοήθεια σε όπλα και άντρες στην Ισπανική Δημοκρατία). Ένας αγώνας, (μια κοινωνική επανάσταση καλύτερα), που δεν είχε αίσιο τέλος γιατί προδόθηκε από το σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα. Κάποτε ήταν και στη μόδα ο κατσαπλιάς Μάχνο και οι συμμορίτες του στην Ουκρανία κατά την διάρκεια του τρομακτικού εμφύλιου που ακολούθησε τη ρωσική επανάσταση.

Στην Ελλάδα, μπορεί να μην είχαμε ποτέ σπουδαία αναρχική ή αναρχοσυνδικαλιστική παράδοση (τουλάχιστον ανάλογη με αυτήν της Ιταλίας, Ισπανίας ή των χωρών της Λατινικής Αμερικής), αλλά έχουμε τον ηρωικό Κώστα Σπέρα που δολοφονήθηκε από το σταλινικό ΚΚΕ, (τον ΕΛΑΣ ή την ΟΠΛΑ ανάλογα με τα γούστα και τις διαθέσεις του καθενός).

Μια πλοήγηση στο διαδίκτυο, με την εκτενή αναφορά και διαφήμιση του βιβλίου του για την εξέγερση των μεταλλωρύχων της Σερίφου το 1916, θα μας πείσει για το αληθές του λόγου. Και μια εντυπωσιακή σε μέγεθος και ανάλυση βιογραφία του στην Wikipedia, που συμπληρώνει την εικόνα και την προσπάθεια αγιοποίησης του Έλληνα «αναρχοσυνδικαλιστή». (Διάβολε, γιατί δεν υπάρχει κάτι ανάλογο για τον Κώστα Θέο ή τον Μήτσο Παπαρήγα ; ).

Δεν έχω βέβαια σκοπό να γράψω κάποια εκτενή ιστορική μελέτη για την πολιτική δράση του Κώστα Σπέρα ειδικά στη μετα-ΣΕΚΕ εποχή, γιατί απλά έχω να κάνω σημαντικότερα και πιο εποικοδομητικά πράγματα. Αλλά επειδή γράφτηκαν διάφορα για «ενορχηστρωμένες συκοφαντικές κατηγορίες», για «λάσπη των σταλινοζαχαριαδικών ενάντια σε έναν από τους ηγέτες της εργατικής τάξης» και άλλα παρόμοια φαιδρά, θα πρέπει να δοθούν - ειδικά στους φίλους που δεν έχουν άποψη ή δεν έχουν ασχοληθεί καθόλου με την ιστορία του ελληνικού εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος - κάποιες απαντήσεις για το ρόλο του Κώστα Σπέρα στο κίνημα μετά το 1921.

Η πολιτική ασυνέπεια, οι αδιάκοπες ταλαντεύσεις από τα δεξιά στα αριστερά χαρακτήριζαν την πολιτική δράση και τον λόγο τον Κώστα Σπέρα κατά το σύντομο διάστημα της παραμονής του στο Σοσιαλεργατικό Κόμμα της Ελλάδας. (Δεν αμφισβητεί κανένας την προσφορά του στην δημιουργία της ΓΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας τα προηγούμενα χρόνια. Επίσης δεν θα ασχοληθούμε με την σχετικά ύποπτη και παράξενη στάση του στην μεγάλη απεργία της Σερίφου, μέσα στο 1916 - ενώ μαινόταν σε όλη του την ένταση ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος - όταν κάλεσε τις δυνάμεις της Αντάντ και τον γαλλικό στόλο για να έρθουν να προστατεύσουν τους εξεγερμένους απεργούς. Αυτά είναι άλλη ιστορία).

Ο Σπέρας όπως όλοι οι σύγχρονοί του μαρτυρούν, ήταν δεινός ρήτορας. Ήταν επίσης θερμόαιμος, μαχητικός, ορμητικός - μιλώντας απλά και κατανοητά γινόταν γρήγορα αγαπητός στους εργάτες, επηρεάζοντας ταυτόχρονα και πολλά συνδικαλιστικά στελέχη.

Στις αρχές του 1920 και ενώ ο πόλεμος στη Μικρασία ξεκινούσε, ο Σπέρας, παρέα με έναν δικηγόρο με το όνομα Ευάγγελο Παπαναστασίου, ασκούσαν αριστερή αντιπολίτευση στο ΣΕΚΕ και χρησιμοπιώντας ένα αδιάλλακτο, υπερκομουνιστικό λόγο σχολίαζαν με βαριές εκφράσεις μέσα από τα έντυπά τους την τακτική του Κόμματος. Με τις ιερεμιάδες τους κατάφερναν να παρασύρουν και εργάτες που δεν ήταν όπως γράφει ο Γιάνης Κορδάτος «αναρχούμενοι», με τον άμεσο κίνδυνο την διάπραξη τυχοδιωκτικών και εξτρεμιστικών ενεργειών που θα έθεταν σε τρομερό κίνδυνο το κίνημα μέσα σε μια δύσκολη πολεμική περίοδο.

Γράφει ο Γιάνης Κορδάτος για την ομάδα αυτή:

Το περίεργο είναι, πως ενώ ο Ευάγγελος Παπαναστασίου και η παρέα του κάνανε φανερά τον υπερεπαναστάτη, η αστυνομία δεν τους πείραζε. Αντίθετα ο Γάσπαρης έπιανε τα στελέχη που δεν έδειχναν υπερκομμουνιστικές τάσεις.

Και παρακάτω,

Αργότερα ο Κώστας Σπέρας έγινε όργανο της Αστυνομίας. Ο Παπαναστασίου όμως ήταν όργανο μυστικό από το 1918, από τότε που μπήκε στο κόμμα.
(Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, τόμος Ε’ 1900-1924, σελίδα 614).

Ο βασικός στόχος του Σπέρα εκείνη την περίοδο ήταν η αποδοχή από το ΣΕΚΕ των 21 σημείων της 3ης Διεθνούς και η ένταξή του σε αυτήν, στόχος που λίγα χρόνια μετά θα αντιστραφεί εντελώς με έναν απίθανα εντυπωσιακό τρόπο.

Ο Κώστας Σπέρας θα διαγραφεί από το ΣΕΚΕ τον Μάρτιο του 1920, για να συνεχίσει την δράση του μέσα από την ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας. Ένα μήνα μετά, τον Απρίλιο του 1920, στο Γ’ Έκτακτο Συνέδριο, το ΣΕΚΕ αποφασίζει να ενταχθεί στην Κομιντέρν, αποδεχόμενο τους όρους ένταξης και να προσθέσει στον τίτλο του τη λέξη «κομμουνιστικό» σε αγκύλες.

Το Σεπτέμβριο του 1920, αρχίζει το Β’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Αθήνα. Συνέδριο, στο οποίο η εργατική τάξη αντιπροσωπεύτηκε με 137 σωματεία, με 30000 μέλη. Τον ίδιο μήνα, στον Πειραιά, είχε συγκληθεί συνέδριο από την επιτροπή του Μαχαίρα, η τελευταία ίσως αναλαμπή του βενιζελικού συνδικαλισμού – ουδέποτε αναγνωρίστηκε ως επίσημο συνέδριο, λόγω της φτωχής αντιπροσώπευσης της εργατικής τάξης.

Η στάση του Κώστα Σπέρα στο Β’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ, ήταν συνεπής και δεν μπορεί να επισύρει καμία μομφή. Μιλάμε για ξεκάθαρες αναρχοσυνδικαλιστικές θέσεις σε όλα τα ζητήματα που μπήκαν.

Ο Σπέρας και οι εργάτες που επηρέαζε, δεν αρνούνται σε βάση αρχής την οργανική σύνδεση της ΓΣΕΕ με το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), κάτι που τελικά αποφασίστηκε στο Συνέδριο. Αλλά, για την σύνδεση αυτή, θέτουν ως απαραίτητη προϋπόθεση την ένταξη της ΓΣΕΕ στην Τρίτη Διεθνή, πρόταση η οποία δεν έγινε αποδεκτή. (Ανάλογες κινήσεις ένταξης εργατικών συνδικαλιστικών ενώσεων στην Κομιντέρν είχαν γίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και μάλιστα με την καθοδήγηση αναρχικών διοικήσεων).

Αξίζει να διαβάσει κανείς το σκεπτικό της θέσης του:

Στο ζήτημα της οργανικής σύνδεσης, υπήρξε καθολική συναίνεση στο Συνέδριο. Στην κατ’ αρχήν ψηφοφορία, 131 αντιπρόσωποι ψήφισαν υπέρ και κανένας κατά, μετά από παρουσίαση των αρχών του Κόμματος από τον γραμματέα του Ν. Δημητράτο. Διαφωνίες υπήρξαν για τους όρους της συνεργασίας, με ηγέτη της μειοψηφίας τον Κ. Σπέρα, που είχε πρόσφατα διαγραφεί από το ΣΕΚΕ(Κ).
Ο Κ. Σπέρας ζήτησε από την αρχή την προσχώρηση της ΓΣΕΕ στην Γ’ Διεθνή και έθετε ως όρο συνεργασίας με το Κόμμα την πιστή εφαρμογή των ψηφισθέντων στο Β’ Συνέδριό του, εννοώντας την προσχώρησή του στην Κομιντέρν. Η οργανωτική επιτροπή του Συνεδρίου δεν θεώρησε απαραίτητη αυτή την προσθήκη και στην ψηφοφορία που ακολούθησε, επί 157 αντιπροσώπων, η επιτροπή έλαβε 102, η πρόταση Σπέρα 54 και 1 λευκό. Έπειτα, συζητήθηκαν οι όροι της συνεργασίας. Η φόρμουλα της πλειοψηφίας ήταν συνεργασία των δύο οργανισμών σε όλες τις δράσεις του εργατικού κινήματος, με το Κόμμα να έχει την πρωτοβουλία στα πολιτικά ζητήματα και την Συνομοσπονδία στα επαγγελματικά.
Ο Σπέρας επικαλέστηκε τις αποφάσεις της Γ’ Διεθνούς, κατά τις οποίες τα συνδικάτα μπορούν και οφείλουν να κάνουν πολιτική, αλλά δεν απάλειψε τον διαχωρισμό στη διατύπωση και της δικής του πρότασης, που ήταν η εξής: ενώ για τα επαγγελματικά η ΓΣΕΕ διατηρούσε τον πρώτο λόγο και το Κόμμα όφειλε να υποτάσσεται στις αποφάσεις της, στα πολιτικά ζητήματα το ΣΕΚΕ(Κ) χρειαζόταν απαραίτητη συγκατάθεση της Συνομοσπονδίας. «Εν περιπτώσει διαφωνίας της Γενικής Συνομοσπονδίας, η πολιτική ενέργεια του Κόμματος ματαιούται». Η πρόταση αυτή τέθηκε σε ψηφοφορία, 107 τάχθηκαν με την οργανωτική επιτροπή και 40 με τον Σπέρα. Όταν τελείωσε η συζήτηση κατ’ άρθρο, είχαν διαμορφωθεί δύο συνολικές προτάσεις, επί των οποίων έγινε μυστική ψηφοφορία: 95 ψήφισαν υπέρ της πρότασης της επιτροπής, 48 υπέρ της πρότασης Σπέρα και 6 λευκά.
.

(Θανάση Καμπαγιάννη, «Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, 1918-1926», εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, σελίδα 88-89).

Τα χρόνια που ακολούθησαν το Β’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ, είναι πού δύσκολα για την εργατική τάξη στη χώρα μας. Διωγμοί από την αντιβενιζελική παράταξη, μικρασιατική καταστροφή, προσφυγιά, εξαθλίωση απόλυτη και σχετική των λαϊκών μαζών. Η παλιά ηγεσία του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ, σιγά σιγά, χάνεται από το προσκήνιο, ενώ νέες πολιτικές δυνάμεις εκφράζοντας νέες πιο ριζοσπαστικές θέσεις παίρνουν την θέση της στο Κόμμα.

Ο Κώστας Σπέρας, έξω πια από το ΣΕΚΕ, αλλά μέσα στη ΓΣΕΕ, οδηγείται στην ίδρυση ενός νέου αριστερού κόμματος, με τίτλο Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα (ΑΕΚ). Δημοσιογραφικά, εκδίδει την εφημερίδα; «Νέα Ζωή». Οι θέσεις του γίνονται ολοένα και πιο συντηρητικές, παρά την επιμένουσα υπεραριστερή φρασεολογία. Η βασική αρχή του Σπέρα, αρχή η οποία όπως φαίνεται ακουγόταν όμορφα από την (οργανωμένη πια) εργοδοσία, ήταν ότι η εργατική τάξη οφείλει να κάνει επαγγελματικό και μόνο αγώνα.

Πιθανά, η σύνδεση του Σπέρα με την Αστυνομία και ίσως το Α’ Σώμα Στρατού, να έγινε το 1924.

Η κεφαλαιοκρατία, σε ανοιχτή συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, επιτίθεται σε κάθε εργατική διεκδίκηση και σε κάθε απεργία με μαζικές απολύσεις και τρομοκρατία. Για πρώτη όμως φορά, από το 1924 και μετά, εφαρμόζεται και ένα νέο σύστημα ενάντια στις επαγγελματικές οργανώσεις, χρησιμοποιώντας άτομα που είχαν άμεση ή έμμεση σύνδεση με τις κρατικές υπηρεσίες.
Αλήτικα και τριτοκοσμικά στοιχεία, λούμπεν προλετάριοι, βλαχαδερά και παλληκαρίσκοι της οκάς, χρησιμοποιούνται ευρύτατα από την εργοδοσία για να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας το 1925, όπου ρόλος του Κώστα Σπέρα φαίνεται πια καθαρά (όπως καθαρά φαίνονται και οι καινούργιοι εργοδότες του).

Ας δούμε τι γράφει ο σπουδαίος ιστορικός του συνδικαλιστικού κινήματος της Ελλάδας, Δ. Λιβιεράτος (ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του για την επίπονη αυτή εργασία), για τα γεγονότα του ΕΚΑ το 1925:

10-2-1925. Αποχώρησαν μερικές διοικήσεις σωματείων από το ΕΚΑ γιατί διαφωνούν με την κομμουνιστική πολιτική. Το ΕΚΑ τους αποκήρυξε.
12-2 – 1925. Οι αποχωρήσαντες υπέγραψαν πρωτόκολλο με το οποίο καταφέρονται κατά της διοίκησης που διατηρεί σχέσεις με το ΚΚΕ. Θα αγωνιστούν για την απομάκρυνση των σωματείων από πολιτικούς σκοπούς και κόμματα. Υπογράφουν: Νικ. Αποστόλου, Μ. Ροδογιάννης, Ευάγ. Ίσαρης, Κ. Σπέρας, Τάκης Καρύδης, Νικηφ. Καίσαρ, Τρυφ. Παρασκευόπουλος, Ανασ. Χαρακτινός. Λέων. Ζέρβας

8-4–1925. Συνήλθε το σωματείο σιδηροδρομικών Θεσσαλονίκης. Αποδοκίμασε το συμβούλιο για την αποτυχία της απεργίας.

27-4- 1925. Αρχίζει στον Πειραιά το 7ο Παναυτικό συνέδριο. Θα συζητήσει απολογισμό και την απαλλαγή από κομμουνιστική επιρροή.
16-5-1925. Ενώ συνεδρίαζε το ΕΚΑ μπήκαν οι συντηρητικοί και αποδοκίμασαν το Προεδρείο. Πέταξαν έξω τη διοίκηση με ρόπαλα και ξύλα και ανέλαβαν τα γραφεία. Έβγαλαν δική τους επιτροπή από τους Σπέρα, Στρουζάκη, Παναγιωτόπουλο, Μωραΐτη, Τσάκωνα και παρέλαβαν το αρχείο του Κέντρου. Το ΕΚΑ θα μείνει κλειστό μέχρι να διευθετηθεί το ζήτημα.

10-8- 1925 Το υπουργείο Εθν. Οικονομίας κατάργησε τη διοίκηση του ΕΚΑ και διέταξε να παραδώσει στη νέα "εκλεγμένη" διοίκηση των συντηρητικών. Οι παλαιοί αρνήθηκαν να παραδώσουν και συνελήφθησαν οι Λεβέντης πρόεδρος, Ευγενόπουλος Γεν. Γραμματέας, Σταυρόπουλος Ειδ. Γραμματέας. Η αστυνομία παρέδωσε το κέντρο στους συντηρητικούς τους οποίους και φυλάει με τη δύναμη της. Απαγορεύτηκε η συγκέντρωση της καθαιρεμένης διοίκησης

Η νέα διορισμένη διοίκηση την επομένη έβγαλε ανακοίνωση με την οποία καταφέρεται κατά των πολιτικών απεργιών και της σύνδεσης ΓΣΕΕ και ΚΚΕ.

Η τακτική αυτή της διάσπασης θα εφαρμοστεί πάμπολλες φορές στο μέλλον και μέχρι τις μέρες μας ακόμα.

Τις ημέρες που είχε να κάνει με τους σιδηροδρομικούς, η κυβέρνηση αντιμετώπιζε και τους Δημοσίους Υπαλλήλους που αγωνιζόντουσαν για το μισθολογικό τους κυρίως. Όπως είδαμε παραπάνω, στις 7 Μαρτίου ο Μιχαλακόπουλος είχε δημιουργήσει επεισόδιο με την Επιτροπή των Δημοσίων Υπαλλήλων που τον είχε επισκεφθεί για να υποβάλλει τα αιτήματα τους. Ύστερα από 2 μέρες και ενώ συνεδρίαζε το Συμβούλιο της Λέσχης τους, στέλνουν περιπόλους του φρουραρχείου και τους διαλύει με το πρόσχημα ότι δεν μπορούν να κάνουν συγκέντρωση πάνω από επτά άτομα, ανεξάρτητα αν είναι συμβούλιο ή όχι. Η αναταραχή συνεχίστηκε χειρότερη. Πίεση εξασκήθηκε πάνω στους δημ. υπαλλήλους και τελικά ύστερα από μερικές μέρες αναγκάστηκε το συμβούλιο της Λέσχης τους να παραιτηθεί και να μπει άλλο που θα δεχόταν αυτά που ήθελε η κυβέρνηση.

(Δημήτρης Λιβιεράτος, «Κοινωνικοί Αγώνες στην Ελλάδα, 1923-1927 – Επαναστατικές εξαγγελίες», εκδόσεις Κομμούνα, σελίδα 131-132).

Στο ίδιο βιβλίο γράφει ο συγγραφέας συνοψίζοντας την πολιτική πορεία του Σπέρα:

Ο Κώστας Σπέρας, ξεκίνησε από μια μικρή εξτρεμιστική αντικοινοβουλευτική ομάδα του ΣΕΚΕ το 1919, για να καταλήξει μπράβος και εργατοπατέρας με το ζόρι.

Το ΚΚΕ και ο Ριζοσπάστης, σε όλη αυτήν την αναταραχή. δεν σταματά να κατηγορεί το Σπέρα ότι είναι «χαφιέδικο» υποκείμενο, «πράκτορας» του Στρατού και της Αστυνομίας κλπ. Ας μην βιαστεί να μιλήσει κανείς για «σταλινικό» ΚΚΕ, μιας που βρισκόμαστε ακόμα στο 1925 και στην ηγεσία του Κόμματος βρίσκονται οι εκπρόσωποι του παλαιοπολεμικού κινήματος, οι περισσότεροι από τους οποίους θα περάσουν αργότερα στην Αριστερή Αντιπολίτευση και στον τροτσκισμό.

Το Εργατικό Κέντρο Αθήνας θα περάσει λίγο αργότερα στα χέρια του σοσιαλφασίστα Καλύβα, του γνωστού εργατοπατέρα που θα αναλάβει τα υφυπουργεία εργασίας των δωσιλογικών κατοχικών κυβερνήσεων.

Υπό το βάρος των γεγονότων στο ΕΚΑ, την Κυριακή 28 Μαρτίου άρχισε το Γ’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ στον Πειραιά. Μέσα σε όλα τα ζητήματα που συζητήθηκαν μπήκε και το θέμα του Σπέρα. Ανοιχτά κατηγορήθηκε ως συνδικαλιστικός πράκτορας, ως δημιουργός ψευτοσωματείων και ως «εχθρός της εργατικής τάξης». Η απόφαση αποπομπής του από τη ΓΣΕΕ ήταν ομόφωνη και δεν στηρίχθηκε μόνο από τους κομουνιστές όπως ψευδώς έχει γραφεί, αλλά και από τους ρεφορμιστές και τις άλλες εργατικές παρατάξεις.

Από την απόφαση του Συνεδρίου:

Το Γ’ Πανελλαδικό Συνέδριο, λαβόν υπ’ όψιν την στάσιν την οποίαν ετήρησεν ο Κ. Σπέρας εις όλους τους αγώνας της εργατικής τάξεως, την δήλωσιν του ιδίου ότι έλαβεν εκ μέρους των αστών χρήματα δια την δημιουργία αντεργατικού κόμματος και τας γενομένας επί του ζητήματος τούτου συζητήσεις αποφασίζει τον αποκλεισμό του Κ. Σπέρα εκ του Συνεδρίου και τον στιγματίζει ως εχθρό της εργατικής τάξεως. Ψηφίστηκε δι’ ανατάσεως των χειρών όλων.

Αξίζει να δούμε τι γράφει ο βετεράνος του εργατικού μας κινήματος Αβραάμ Μπεναρόγια για το ζήτημα αυτό στα απομνημονεύματά του που εκδόθηκαν το 1975. Ας μην μπει κάποιος στον πειρασμό να κατατάξει τον Μπεναρόγια – σαν ιστορικό πρόσωπο είχε πολλές ευθύνες – απλά ας δούνε τα γραπτά του ως μία μαρτυρία και ας δούνε τους αφορισμούς του με κριτικό μάτι, αν και στην περίπτωση του Σπέρα, φοβάμαι ότι αυτό είναι αδύνατο.

"Το Συνέδριον αυτό αποτελεί τον αντίποδα του Α' (1918). Ό,τι επετελέσθη εις το Α' κατεστρέφη εις το Γ'.
Μετά μίαν οκταετιαν υπάρξεως η Συνομοσπονδία εδέχθη εις τους κόλπους της Σωματεία που δεν υπήρχαν ή εις την φαντασίαν.
Οι αντιπρόσωποι της ήλθον κατ’ εντολήν των εν Πειραιεί οργανωμένων αντιδραστικών, οι οποίοι κατώρθωσαν να εισπράξουν από τον Δήμον Πειραιώς ποσά σημαντικά δια την πληρωμήν των εξόδων των. Εις το Συνέδριον ενεφανίσθησαν ισχυροί και οργανωμένοι όλοι οι χρεωκοπήσαντες άλλοτε, Καλαμαράς, Σπέρας, Θειόπουλος και όλοι οι Πειραιείς και Αθηναίοι οπαδοί της αστικής επιρροής. Το Κόμμα διευθυνόμενον υπό τον Σταυρίδη και τον Ευαγγέλου έκαμεν εις το Συνέδριον οικτράν εμφάνισιν.

Παρά τας προειδοποιήσεις του 1923/24 το Κόμμα παρέμεινεν αδιάλλακτο με την άποψιν περί συνεργασίας των δύο οργανισμών, έστω και με κίνδυνον της διασπάσεως. Η ενότης και η υποταγή, εις την πλειοψηφίαν δεν απετέλεσαν βάσιν των συζητήσεων και το αποτέλεσμα υπήρξε καταστρεπτικόν. Δια να επιβληθή η αντίδρασις συνελήφθησαν ένδεκα αντιπρόσωποι και απομονώθηκαν μέχρι της "καταψηφίσεως" της συνεργασίας.
Ο άλλοτε ασυγκράτητος επαναστάτης Σπέρας επί κεφαλής των αστυνομικών συλλαμβάνει τους οπαδούς του Κόμματος."


(Αβραάμ Μπεναρόγια, «Η Πρώτη Σταδιοδρομία του Ελληνικού Προλεταριάτου», εκδόσεις Ολκός, Αθήνα 1975, σελίδα 179).

Ο Άγις Στίνας, στις «Αναμνήσεις» του, γράφει ψέματα ότι μετά την διαγραφή του από το ΣΕΚΕ και τη ΓΣΕΕ θα αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική δράση (δεν είναι βέβαια και η μοναδική φορά που θα γράψει ψέματα ο ντεφαιτιστής Στίνας, στην προσπάθειά του να βγάλει το ΚΚΕ ως την πιο εγκληματική οργάνωση που γνώρισε η Ελλάδα στην ιστορία της).

Σκότωσαν τον Κ. Σπέρα αναρχικό τσιγάρα, στέλεχος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, πριν από την ίδρυση της ΓΣΕΕ και αρχηγό της εξέγερσης των μεταλλωρύχων της Σερίφου τον Αύγουστο του 1917. Είχε πάρει μέρος στο 1ο και 2ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ως εκπρόσωπος των αναρχοσυνδικαλιστών εργατών, των οποίων τις ιδέες υποστήριξε σε αυτά τα συνέδρια. Κατόπιν, με την πλήρη επικράτηση του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, παραιτήθηκε από κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δράση.
Η μπροσούρα που έγραψε στη φυλακή για την απεργία και τα φονικά γεγονότα της Σερίφου είναι ίσως το σημαντικώτερο ντοκουμέντο για την πραγματική ιστορία του εργατικού κινήματος.


Θα τον ξαναδούμε τον Σπέρα πολλές φορές μέχρι το 1943. Θα τον ξαναδούμε ως μέλος διορισμένων διοικήσεων σωματείων, ως αρχηγό απεργοσπαστικών μηχανισμών. Θα τον δούμε ξανά στην δίκη της «Εργατικής Βοήθειας», να καταθέτει ως μάρτυρας κατηγορίας, μαζί με το μετέπειτα αστυνομικό στέλεχος της 4ης Αυγούστου Λαμπρινόπουλο, προκειμένου να κλείσει η «Εργατική Βοήθεια», γιατί «αποτελεί οργάνωση προθάλαμο στο ΚΚΕ». Θα τον δούμε ξανά ως μέλος της «Εθνικής Συντηρητικής Ενώσεως», μαζί με τον Κανελλόπουλος και τον διατελέσαντα στο παρελθόν «εργατοκτόνο» υπουργό Χατζηκυριάκο. Θα τον ξαναδούμε να καλεί τα αστικά κόμματα να ομονοήσουν προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας και η πιθανότητα «εξέγερσης του προλεταριάτου των πόλεων». Θα τον ξαναδούμε και στην 4η Αυγούστου και στην Κατοχή ...

Δεν αξίζει να παρακολουθήσουμε από κοντά έναν θλιβερό κατήφορο χωρίς τέλος.



Ευχαριστούμε τον karhergr

17 σχόλια:

  1. Ωραία όλα αυτά και χρήσιμα για την αντιμετώπιση της αναθεώρησης της ιστορίας του κινήματος,

    αλλά φίλε karhergr κάνεις ένα βασικό λάθος στην αρχή του κειμένου σου.

    Δεν κάθονταν όλοι οι αναρχικοι στα μετώπισθεν στην Βαρκελώνη να τρομοκρατούνε άοπλους μεσοαστούς και να απεργάζονται καπετανάτα και ανταρσίες εις βέρος του μετώπου ενάντια στο φασισμό,

    ο Ντουρούτι αφού συνέτριψε τους πραξικοπηματίες στην Βαρκελώνη,
    πήρε όσους περισσότερους εργάτες μπορούσε και τους έφερε ΣΤΗΝ ΜΑΔΡΙΤΗ. Στο βασικό μέτωπο του εμφυλίου.
    Κι αυτή την σκηνή δεν την περιγράφει καμία σύγχρονη αστική προπαγάνδα.

    και ο Μάχνο δεν ήταν... κατσαπλιάς. Συνεργαζόταν με τους μπολσεβίκους.

    Να προσέχουμε λίγο τις διατυπώσεις μας και τις κρίσεις μας για το παρελθόν, και να μην υιοθετούμε άκριτα και αβίαστα χαρακτηρισμούς που εκτοξεύτηκαν κάποτε στα πλαίσια μιας πολεμικής.

    Τα γεγονότα να τα βλέπουμε αποστασιωποιημένα, για να μπορούμε να τα κρίνουμε και να βγάζουμε και τα κατάλληλα πολιτικά συμπεράσματα για το χθες και για το σήμερα.

    Ορθό, λοιπόν, να μην πέφτουμε στην κνίτικη και πλέον εντελώς φασίζουσα λούμπα της αναρχοφοβίας.

    Λυσιέν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. http://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/metafiles/speras.gif

    O Κώστας Σπέρας μάρτυρας κατηγορίας του ΚΚΕ,για την θέση του ΚΚΕ στο Μακεδονικο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 1 μαρτυρια για την αντεργατική συμμορία του Κώστα Σπέρα και τις "υπηρεσίες" που αυτη προσέφερε,από έναν πραγματικό Αρχειομαρξιστή,που όταν ο Κώστας Σπέρας συμμετείχε σε αστικά(φιλοφασιστικα)κόμματα,αυτός πολεμούσε ως εθελοντής στον Ισπανικο Εμφύλιο.

    http://www.politikokafeneio.com/tr/tr13.htm

    Ένα δείγμα
    "Μολονότι είχε αποκατασταθεί η λεγόμενη "ελευθερία του Τύπου", οι ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΕΣ δεν είχαν ακόμη αρχίσει την επανέκδοση του μεταφραστικού του περιοδικού οπού είχε διακόψει η Δικτατορία Παγκάλου, Σπέρα, Φεσόπουλου. ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. όχι απλός μάρτυρας κατηγορίας ο Σπέρας,
    ρουφιάνος και μάρτυρας κατηγορίας.
    Στο στρατοδικείο προσέρχεται για να δώσει τα φώτα του ως πρώην στέλεχος που... γνωρίζει υποτίθεται λεπτομέρειες για τη γραμμή της Διεθνούς.

    Μιλάμε δηλαδή για μεγάλο κάθαρμα.

    Λυσιέν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. κι όλα αυτά το... 28
    επί Μανιαδάκη τι έκανε ο Σπέρας ρε παιδιά;
    επί Κατοχής;


    Λυσιέν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Από παραδρομή, στο αρχικό post, έγραψα ότι ο Σπέρας συμμετείχε στην "Εθνική Συντηρητική Ένωση". Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος του κόμματος που προσπάθησε να ιδρύσει ο Αντρέας Χατζηκυριάκος ήταν "Εθνική Συντηρητική Οργάνωσις", με συμμετέχοντα όχι βέβαια τον (συντηρητικό μεν αλλά δημοκρατικό πολιτικό) Παναγιώτη Κανελλόπουλο, αλλά τον βιομήχανο Άγγελο Κανελλόπουλο και άλλα αστέρια της ντόπιας εργοδοσίας.

    Καλό θα ήταν να γίνει η διόρθωση.

    Επίσης, ο Σπέρας δεν εξορίστηκε επί 4ης Αυγούστου για πολιτικούς λόγους όπως οι φίλοι αναρχικοί θέλουν να πιστεύουν και όπως γράφει η Wiki, αλλά για ποινικά αδικήματα. Αν δεν με πιστεύουν οι αναρχικοί, ας διαβάσουν τον ίδιον τον Στίνα.

    "Το 1938 τον βρήκα στο τμήμα Μεταγωγών Πειραιώς. [b]Ήταν μέσα για κοινό ποινικό αδίκημα.[/b] Μιλήσαμε και οι δύο με συγκίνηση για την ηρωική εποχή του κινήματος."
    (Α. Στίνας "Αναμνήσεις", ύψιλον βιβλία, δεύτερη έκδοση Αθήνα 1987, σελίδα 30).

    Είχε καταχραστεί κάποια χρήματα από το ταμείο του ΣΑΠ, όπου δούλευε από πολλά χρόνια. (Πολύ καλή θέση, αντάλλαγμα για την προσφορά του στην εργοδοσία).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Αναστασόπουλο

    Οκ,οκ καταλάβαμε όλοι τι θες να πεις "Ο Σπέρας ήταν μεγάλος και τρανός αγωνιστής αλλά πήγαινε και μάρτυρας σε δίκες εναντίον λαικών αγωνιστών (μάλλον από κομπλεξ που δεν έπαιζαν μαζί του, εεε;)" αλλά αυτά τα σεντόνια έχουν καταντήσει κουραστικά.

    @kathergr

    Να σε συγχαρώ για την πολύ καλή δουλειά που έκανες. Μια παρατήρηση μόνο. Τον Κανελλόπουλο δεν τον λές και δημοκράτη! Είχε χρηματίσει υπουργός σε τόσες και τόσες μοναρχοφασιστικές κυβερνήσεις.

    Έχει πει και το κορυφαίο:

    "Είμαι ευτυχής ως εκπρόσωπος του στρατού διοτι και των παραπλανηθέντων ιδιωτών η εθνική αναμόρφωσις ανατίθεται εις τας τόσον επιτυχούσας εις το έργον τούτο στρατιωτικάς αρχάς. Πιστεύω ότι τα αποτελέσματα τα οποία θα έχει και επί των συνειδήσεων των ιδιωτών το Σχολείον της Μακρονήσου θα είναι εξ' ίσου επιτυχή."

    Και δεν είναι το μόνο εγκώμιο που έπλεξε στο κολλαστήρο της Μακρονήσου ο Κανελλόπουλος.

    Θα άξιζε να κάναμε ένα αφιέρωμα εδώ για αυτό κάποια στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. http://img4.imageshack.us/img4/3804/sperasmartiraskatigoria.jpg

    Η κατάθεση του μάρτυρα κατηγορίας Σπέρα,στην δική των "αυτονομιστών" του ΚΚΕ,σε αυτήν την δίκη,οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δειτε και το παλαίοτερο δημοσιεύμα μας,παρακαλώ διαβάστε και την συμπλήρωση στα σχόλια
    http://metwpoistorias.blogspot.com/2009/01/blog-post_21.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. o Σπέρας ως απεργοσπάστης μετέχει στον απεργοσπαστικό μηχανισμό "επιτροπη ανεργιας",
    http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=41818&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=&CropPDF=0
    δε θα πειράξει η απεργία,γιατί αν επιταχθούν οι κλίβανοι με τους ΑΝΕΡΓΟΥΣ αρτεργάρτες θα συνεχιστεί η προμήθεια τροφίμων.

    Αξιος ο μισθός του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. O Σπέρας καταγγέλνει απόπειρα δολοφονίας του,στην αστυνομία από Κομμουνιστή λόγω οτι προισταται των ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΩΝ εργατών
    http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=48559&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=&CropPDF=0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=41818&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=&CropPDF=0
    σελ 5 πάνω δεξιά

    http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=48559&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=&CropPDF=0
    σελ 2 κέντρο δεξιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. To άρθρο ειχε δημοσιευτεί στο Ιντιμίντια και διαγράφηκε χθές με την εξής επεξήγηση(;;;)

    """Το αρχικό άρθρο κρύφτηκε γιατί αποτελεί ένα λιβελλογράφημα και πραγματική παραχάραξη της ιστορίας και της δράσης αγωνιστών. Οι ειρωνείες, τα ψέματα και οι συκοφαντίες, μπορεί για κάποιους να θεωρούνται κατάθεση της "ιστορίας" δεν είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα."""

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το παρακάτω σχόλιο δημοσιεύτηκε στο Ιντιμιντια(και επειδή η συζήτηση διαγράφηκε και απο τα κρυμμένα,αναδημοσιεύται).
    Το σχολιο γράφτηκε απο τον Ν.Π
    Αξίζει να του ρίξετε μια ματια

    "Ως ιστορικός δεν έχω ασχοληθεί ειδικά με το εργατικό κίνημα της περιόδου και δεν ξέρω καθόλου τι έκανε ο Σπέρας μετά το 1922 από δικές μου έρευνες, μπορώ όμως να διαβεβαιώσω όποιον αναζητά την αλήθεια κι όχι κάποιου είδους αυτοεπιβεβαίωση για ορισμένα πράγματα:
    α) Ο Σπέρας ήδη από το 1920 δεν είχε κανένα δισταγμό να συνεργαστεί με τους συντηρητικούς συνδικαλιστές ενάντια στο ΣΕΚΕ (που τον διέγραψε και τους μισούσε, ΟΚ, αλλά πόσοι αναρχικοί συνεργάζονται σήμερα με τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ ενάντια στο ΠΑΜΕWink. Στην εφημερίδα Άμυνα, που κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1920 από τους βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς συνδικαλιστές που έλεγχαν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μετά από την πρώτη κόντρα των σοσιαλιστών με τους αντι-σοσιαλιστές, προβάλλει καθαρά ως σύμμαχος δικός τους, με οξύτατη επίθεση ενάντια στο ΣΕΚΕ, και συνεργάζεται μαζί τους για τη διοργάνωση συνεδρίου της ΓΣΕΕ (που τελικά απέτυχε) στο οποίο οι σοσιαλιστές συνδικαλιστές δεν θα συμμετείχαν. Η Άμυνα υπάρχει στη βιβλιοθήκη της βουλής -και συγκεκριμένα στο αναγνωστήριό της στη Λένορμαν, στο παλιό καπνεργοστάσιο. Εκεί θα βρει κανείς και όλες τις παλιές εφημερίδες που σώζονται σε μικροφίλμ. Ανοιχτή 9-2.30.

    β) Μη διαβάζετε μόνο κομματικές ιστορίες (ή αναρχικές ιστορίες), έχουν γράψει και οι ιστορικοί. Συγκεκριμένα υπάρχει το πολύ καλό βιβλίο του Λιάκου για την Εργασία και πολιτική στον μεσοπόλεμο, όπου επισημαίνει (αν θυμάμαι καλά, δεν το έχω πρόχειρο) την ομοιότητα ορισμένων μοτίβων της "Άμυνας" και γενικά του συντηρητικού συνδικαλισμού με μοτίβα του γαλλικού "επαναστατικού συνδικαλισμού". Για όποιον δεν το ξέρει, ο "επαναστατικός συνδικαλισμός" συνέχιζε τη σταδιοδρομία του μεταλλαγμένος και με σαφή δεξιά χαρακτηριστικά, πλέον, χωρίς αναφορές σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς και με μόνη μέριμνα τον οικονομικό αγώνα του προλεταριάτου. Αναρωτιέμαι μήπως ο Σπέρας αποτελούσε ένα ελληνικό αντίστοιχο. Πάντως ξεσπάθωνε ενάντια στην πολιτικοποίηση των εργατικών σωματείων, τη σχέση με το ΣΕΚΕ κλπ με έναν τρόπο όχι ιδιαίτερα διαφορετικό από αυτόν των συντηρητικών. Κατά πόσο λοιπόν επρόκειτο για "αναρχοσυνδικαλιστές" το 1924-25 που έγραψε κάποιος ότι στρέφονταν ενάντια στην πολιτική και τα κόμματα; Πρέπει ντε και καλά ο αναρχικός του 2009 να έχει κάποιο πρόγονο στο εργατικό κίνημα εκείνης της εποχής; Κι ο πρόγονος να έχει τα χαρακτηριστικά που επιθυμεί ο απόγονος;

    γ) προφανώς ο Σπέρας δεν γίενται και να ήταν αναρχικός και να συμμετείχε σε κόμματα. Το ανεξάρτητο εργατικό κόμμα, αν θυμάμαι καλά, ήταν να συμμετάσχει στις εκλογές του 1923 σε συνεργασία με ένα εξίσου σκιώδες κόμμα που είχαν ιδρύσει στελέχη της ΓΣΕΒΕ (επαγγελματοβιοτέχνες) αλλά τελικά προτίμησαν να απέχουν -όπως και οι αντιβενιζελικοί, και με αιτιολογία που στρεφόταν ενάντια στους πρόσφυγες (νόθευση των εκλογικών καταλόγων επειδή γράφτηκαν σε αυτούς οι πρόσφυγες, και δεν ορίστηκε ιδιαίτερος "εκλογικός σύλλογος" γι' αυτούς -δηλαδή μια ιδιαίτερη εκλογική περιφέρεια όπου θα ψήφιζαν μόνο πρόσφυγες, όπως γινόταν με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης). Ίσως σε κάποια λεπτομέρεια της παραγράφου αυτής να σφάλλω γιατί δεν έχω μπροστά μου τις σημειώσεις μου, από βδομάδα το τσεκάρω, όποιος βιάζεται ας αναζητήσει την εφημερίδα "Δημοκρατία" (της Δημοκρατικής Ένωσης) του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου του 1923. Την έχει η βιβλιοθήκη της Βουλής. Εν πάση περιπτώσει, το 1923 έχει σαφώς συντηρητικοποιηθεί και με τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί αναρχοσυνδικαλιστής, εάν όντως συμμετείχε σ' αυτό το κόμμα.

    δ) Η διπλωματική του Καμπαγιάννη είναι αξιόλογη -για την ακρίβεια είναι από τις λίγες αξιόλογες μελέτες που έχουν γραφτεί την τελευταία δεκαετία για την ιστορία του σοσιαλισμού στην Ελλάδα

    ε) Επί Κατοχής το να ζητάς συσσίτια και συνεταιρισμούς από το κράτος/τοπική αυτοδιοίκηση και όχι "ανεύθυνους ιδιώτες" στρεφόταν 100% ενάντια στο ΕΑΜ. Και οπωσδήποτε δεν ήταν και πολύ αναρχικό... Στην τοπική αυτοδιοίκηση δήμαρχοι και κοινοτάρχες ήταν διορισμένοι από τις δοσιλογικές κυβερνήσεις. Κι αν είχε μείνει κάποιος από παλιότερα, ήταν διορισμένος από τη δικτατορία του Μεταξά. Για την επίβλεψη των αστυνομικών και δικαστικών αρχών μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο.

    στ) Ο Μεταξάς δεν εξόρισε μόνο αριστερούς αλλά και σημαντικούς αστούς πολιτικούς. πχ ο Μιχαλακόπουλος πέθανε στην εξορία επειδή έκανε κινήσεις προς βασιλιά και Άγγλους για να γίνει αυτός δικτάτορας στη θέση του Μεταξά. Ο Σπέρας θα μπορούσε να έχει εξοριστεί για κάτι τέτοιο (βλ και τη συμμετοχή του στο κόμμα του Κανελλόπουλου: κινούνταν σαφώς πια σ' ένα συντηρητικό φάσμα), ή γιατί ήταν αριστερός, δημοκράτης ή αναρχικός αγωνιστής. Δεν γνωρίζω, ξέρει κανείς κάτι πιο συγκεκριμένο;

    ζ) Η Εθνική Συντηρητική Ένωσις (στην οποία διαβάζουμε ότι προσχώρησε ο Σπέρας) ήταν ένα κόμμα που ίδρυσε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος το 1935-36 και κήρυσσε την υπέρβαση του διχασμού ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς και την ένωση των αστών ενάντια στον κομμουνιστικό κίνδυνο. Ο Χατζηκυριάκος που συμμετείχε σ' αυτό ήταν μεγαλοβιομήχανος, πρόεδρος του ΣΕΒ για πολλά χρόνια στον μεσοπόλεμο, υπουργός της δικτατορίας του Μεταξά το 1936-37 και υπουργός εθνικής οικονομίας της "επανάστασης" του 1922: ήταν αυτός που ενορχήστρωσε την εργοδοτική και κρατική επίθεση το καλοκαίρι του 1923 για την μείωση 30% των εργατικών ημερομισθίων, και επεδίωξε την σύγκρουση -όπως και έγινε: η απεργία του Αυγούστου 1923 πνίγηκε στο αίμα (7 νεκροί νομίζω, στον Πειραιά), στρατός παντού, διάλυση όλων των εργατικών σωματείων και κατάσχεση των αρχείων και των χρημάτων τους.

    Εν ολίγοις: όσο αβάσιμη κι αν είναι η χαφιεδολογία (που συνήθως είναι -αλλά χαφιέδες υπήρχαν και υπάρχουν και δεν έχουν κέρατα για να τους καταλαβαίνουμε) σχετικά με τον Σπέρο, στοιχεία της διαδρομής του πείθουν ότι συντηρητικοποιείται και δεν έχει και πολλή σχέση με τον αγωνιστή του 1916. Ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος; Νομίζω ότι ζητούμενο της ιστορίας είναι η γνώση και όχι μια αυτιστική καλλιέργεια ταυτότητας (αναρχικής ή κομμουνιστικής. Οι κουκουέδικες ιστορίες του ΚΚΕ είναι άθλιες), η λατρεία ηρώων του παρελθόντος κλπ. Πιο χρήσιμο είναι να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το κίνημα και η ένταξη σ' αυτό. Ερώτημα: ο τρόπος λειτουργίας των τριτοδιεθνιστικών κομμάτων δεν διώχνει κόσμο και κοσμάκη, τελικά; Και η πολιτική κουλτούρα του ΚΚΕ (και όχι μόνο, δυστυχώς) εξόντωσης του εσωκομματικού/δίπλα-στο-κίνημα αντίπαλου δεν οξύνει τις συγκρούσεις σε σημείο που να χάνεται κάθε συντροφικότητα και ψυχική επαφή; Χωρίς προφανώς αυτά να δικαιολογούν όποιον προσχωρεί στον αντίπαλο και γίνεται μάρτυρας κατηγορίας των πρώην συντρόφων του..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο Ριζοσπάστης καταγγέλνει το Σπέρα το 1936 οτι μετέχει σε φιλοφασιστικό κόμμα

    http://img266.imageshack.us/img266/6213/193606rizospastis.jpg


    Οι αναφορές του(δεξιου)ιστοριογράφου Κούκουνα είναι μέχρι στιγμής 2.

    Στο 1 ιστορία της Κατοχής έχει μια δημοσιεύση του Σπέρα,σε μια εφημερίδα(την ποιά;)να καλεί τον κόσμο να συσπειρωθεί στις τοπικές αρχές για συσίτια.

    http://1.bp.blogspot.com/_-o8UOkTY1FY/SfUy7Ftdt-I/AAAAAAAAAPw/C5UPMX-rsCA/s1600/imerologiokatohis_92.jpg

    Και στην Ιστορια Κατοχής 3(που μολις κυκλοφόρησε)

    στο λήμμα για τον "Ανδρέα Κονδάκη"
    σελ 322-323
    ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΔΑΚΗΣ.
    Επρόκειτο για αξιωματικό σε π.δ., ο οποίος ήταν πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών.Εθεωρείτο μάλλον ιταλόφιλος,παρά γερμανόφιλος,και επιζήτησε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της κατοχής,με τη θερμή σύσταση της Ιταλικής πρεσβείας,να γίνει υπουργός ΕΡΓΑΣΙΑΣ.Για να το επιτύχει αυτό αρθρογραφούσε συχνά επι εργατικών και παλαιοπολεμικών θεμάτων,κυρίως στην Εφημερίδα "Ακροπολη" ,με τον διευθυντή της οποίας Θεοφ.Βουσινά είχε στενό προσωπικό σύνδεσμο,καθώς και ο στο "Κουαδριβιο".Γύρω του είχε δημιουργήσει έναν κύκλο συνδικαλιστών (Ν.Καλύβας,Ε.Ευαγγέλου,Κ.Σπέρας),δημοσιογράφων(Θ.Μεταξάς,Σ.Κωνσταντόπουλος,Π.Δημητρακαρέας)κ.α Ο Κονδάκης που στις πρώτες μέρες της κατοχής είχε εμφανισθεί με το Εθνικοσοσσιαλιστικο Εργατικό Κόμμα του Γιάνναρου δε θα κατορθώσει να πάρει το υπουργικό χαρτοφυλάκιο που τόσο επίμονο ειχε επιδιωξει.
    Μεταπολεμικά,υπόδικος ων ως δοσιλογος θα βρει τραγικό θάνατο την παραμονή της δίκης του,πιθανόν δολοφονημένςο στις φυλακές-μια υπόθεση που τότε προκάλεσε ερωτηματικά.



    Ειναι προφανές οτι ο Κούκουνας,έχει και άλλα στοιχεία.Πιθανότατα να τα βγάλει στα επόμενα τεύχη του.Θα μας ξεπενταριάσει.Τα στοιχεία του,πρέπει να διασταυρωθούν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Απο "Κιλκιςς" στο ιντιμιντια

    Πλάι στα παραπάνω, ο αναγνώστης ας συνεκτιμήσει και την παρακάτω ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε στον ημερήσιο Τύπο την Κυριακή 17 Μαΐου του 1925, την οποία προσυπογράφει πρώτος (για λογαριασμό της Προσωρινής Επιτροπής του Εργατικού Κέντρου Αθηνών), ο Κώστας Σπέρας.

    «Από μακρού χρόνου, το εργατικόν κέντρον Αθηνών, λόγω του ελλιπούς οργανισμού του και δια πλαστών αντιπροσωπειών περιήλθεν εις χείρας ανθρώπων ανηκόντων εις το κομμουνιστικόν κόμμα.



    Οι άνθρωποι αυτοί, αναλαβόντες την διοίκησιν του Κέντρου δια των ως άνω μεθόδων εμονιμοποίησαν τρόπον τινά την κατάστασιν ούτε δε το Ε.Κ.Α. από καθαρώς επαγγελματική οργάνωσις, μετετράπη εις πολιτικόν παράρτημα του κομμουνιστικού κόμματος. Ενώ δε οι εργάται των Αθηνών κατ’ απόλυτον πλειοψηφίαν είνε συντηρητικοί, δια της μεθόδου των πλαστών αντιπροσώπων κατωρθώθη να εμφανίζωνται ως οπαδοί της Γ’ Διεθνούς και έτοιμοι να ανατρέψουν το κοινωνικό καθεστώς επιβάλλοντες την Σοβιετικήν Πολιτείαν.



    Οι συντηρητικοί εργάται διεμαρτύροντο εις εκάστην πραξικοπηματική ενέργειαν των κομμουνιστών, αλλά μη διαθέτοντες τα μέσα της εκδηλώσεως, η φωνή των επνίγετο, ενώ οι κομμουνισταί έχοντος ένα ημερήσιον δημοσιογραφικόν όργανον διελάλουν προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος ότι ολόκληρος η εργατική τάξις της Ελλάδος, είνε κομμουνιστικόν τσιφλίκι.



    Αλλ’ η κατάστασις αυτή δεν ήτο δυνατόν να εξακολουθήση επ’ άπειρον. Κατόπιν της εγκληματικής προσπαθείας των κομμουνιστών να μετατρέψουν την δι’ εργατικά επαγγελματικά ζητήματα εκκραγείσαν απεργίαν εις πολιτικήν τοιαύτην, με τον σκοπόν να ρίψουν την Κυβέρνησιν της χώρας και να δημιουργήσουν πολιτικήν αδιέξοδον, τα εργατικά σωματεία, συναισθανθέντα τον κίνδυνον συνήρχοντο και προητοιμάζοντο δια την εκκαθάρισίν των από τα κομμουνιστικά στοιχεία.



    Τούτο αντιληφθέντες οι κομμουνισταί και μη θέλοντες να χάσουν εκ των χειρών των το Ε.Κ.Α, άνευ του οποίου θα απεκαλύπτετο η πολιτική των γυμνότης, συνήλθον πραξικοπηματικώς την 27ην Απριλίου και εν τη απουσία των συντηρητικών εργατών και δια των γνωστών μεθόδων των πλαστών αντιπροσωπειών, προέβησαν εις την εκλογήν διοικήσεων εκ μελών του κόμματός των.



    Ήδη οι αντιπρόσωποι των συντηρητικών εργατών κατόπιν και της τελευταίας αυτής κακοήθους ενέργειας των κομμουνιστών, συνήλθον σήμερον και απεκήρυξαν μετ’ αγανακτήσεως αυτούς, προέβησαν δε εις την εκλογήν προσωρινής διοικητικής επιτροπής με την εντολήν να εκκαθαρίση το Εργατικόν Κέντρον Αθηνών από τα κακοήθη αυτά στοιχεία.



    Εντολή των αντιπροσώπων



    Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ



    Κ. ΣΠΕΡΑΣ, Γ. ΣΤΡΟΥΤΖΑΚΗΣ, Ν. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Ν. ΜΩΡΑΪΤΗΣ, Χ. ΤΣΑΚΩΝΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. http://img199.imageshack.us/img199/5906/oanarxikossperasstelexo.jpg

    O Σπέρας μέλος φασιστικών κομμάτων με αρχηγούς του μεγαλοεκμεταλλευτές της εποχής του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή