Ο Ρίζος και οι μπινέδες της εξουσίας

Αθήνα, Αύγουστος 1931. Το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, σε γενικές γραμμές γνωστό: Στην εξουσία από το 1928, η κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου. Μια κυβέρνηση, που ενώ είχε στην αρχή, μεγάλες φιλοδοξίες προκειμένου να προχωρήσει σε αστικές μεταρρυθμίσεις, θα καταλήξει λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929, να διαχειρίζεται την ανέχεια και να προσπαθεί να περισώσει ότι μπορεί. Το 1929, εγκαινιάζονται και οι πρώτες επίσημες διώξεις κατά της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών αγώνων, με το περίφημο Ιδιώνυμο. Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο και ασταθές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, αποκαλύπτεται και μια σειρά από σκάνδαλα κυρίως οικονομικής φύσεως (μπάζες, κόλπα, λοβιτούρες), που περιπλέκουν και επιτείνουν την ήδη κακή κατάσταση της χώρας.

Στις 11 Αυγούστου, ο Ριζοσπάστης, αποκαλύπτει ένα σκάνδαλο σεξουαλικής φύσεως, που αφορούσε υπουργό της κυβέρνησης, αλλά και έναν βουλευτή. Το άρθρο ξεικινούσε έτσι:
«Οι ανήθικοι αυτοί που έχουν λερωμένη τιμή, μιλάν για ηθική και συκοφαντούν του κομμουνιστές πώς θα χαλάσουν την οικογένεια. Ξεσκίζουμε τον οχετό της ανηθικότητας, της λέρας των εκμεταλλευτών της φτωχολογιάς.,

για να καταλήξει στα ονόματα και στα γεγονότα.  

Οι "αξιότιμοι" και "αξιοσέβαστοι" αυτοί κύριοι, "προμαχώνες της αστικής ηθικής" σύμφωνα με την εφημερίδα, διατηρούσαν παράνομη γκαρσονιέρα, ενώ σύχναζαν και σε σεπαρέ, έχοντας συντροφιά νέους καλών οικογενειών, αλλά και απλούς ναύτες ... Συντάκτης του άρθρου, ο μετέπειτα καπετάνιος του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης, δημοσιογράφος τότε του Ριζοσπάστη, Θανάσης Κλάρας, που φαίνεται να είχε κάνει σοβαρή έρευνα, ώστε να δημοσιεύσει ατράνταχτες αποδείξεις, με ονόματα, διευθύνσεις, αλλά και ... φωτογραφίες. Στο άρθρο του, ο Κλάρας, αποκαλεί τους συγκεκριμένους πολιτικούς κίναιδους ή αλλιώς, για να εκφραστεί σε πιο απλή και κατανοητή από τον λαό γλώσσα, μπινέδες.

Η αντίδραση ήταν άμεση. Ο βενιζελικός τύπος αποκάλυψε το "ποιον", δηλαδή το ποινικό μητρώο του Θανάση Κλάρα (κλοπές, χαρτοπαιξία), ενώ ο υπουργός κινήθηκε νομικά ενάντια στην εφημερίδα, εκμεταλλευόμενος τον νεοψηφισθέντα νόμο "Περί Τύπου", κατηγορώντας την για συκοφαντική δυσφήμηση. Ο τύπος της Δεξιάς, θα κρατήσει μετριοπαθέστερη και μάλλον ουδέτερη στάση. Η "Καθημερινή", θα γράψει ότι είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει ότι θέλει στην προσωπική του ζωή, αλλά ... ο κύριος υπουργός θα πρέπει να προσέξει, γιατί η δίκη μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον του, υπονοώντας ότι οι καταγγελίες του Ριζοσπάστη ήταν αληθινές και το σκάνδαλο υπαρκτό.

Ο Ριζοσπάστης θα κλείσει βίαια από τις αστυνομικές αρχές, για να κυκλοφορήσει λίγες ημέρες αργότερα ως "Νέος Ριζοσπάστης", με το ίδιο δημοσιογραφικό επιτελείο και τον Θανάση Κλάρα, να συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό και με την ίδια βιαιότητα τις καταγγελίες του. Θα απαντήσει και στις κατηγορίες εναντίον του, αποδεχόμενος το αλήτικο παρελθόν του, αλλά δηλώνοντας την ηθική εξύψωση που υπέστη, μετά την ένταξή του στο ΚΚΕ και τη στράτευσή του στην απελευθέρωση του προλεταριάτου.





Νέος Ριζοσπαστης 9.9.1931, ο Θανάσης Κλάρας, ομολογεί την "αλήτικη" ζωή που έκανε πριν την ένταξή του στο ΚΚΕ:

Γιατί έκλεψα; Γεννημένος μέσα στο καθεστώς αυτό της ληστείας, της διαφθοράς, του πνευματικού σκότους και της διαστρέβλωσης της πνευματικής, έχοντας για σύμβουλο τον διεφθαρμένο αστικό πολιτισμό, έφτασα στο σημείο να κλέψω. Όχι αυτό μόνο. Ρωτήστε τον τόπο της καταγωγής μου: Θα μάθετε πως στα μικρά μου χρόνια χαρτόπαιζα, μεθούσα, πιστόλιζα για το τίποτε και τον τυχόντα μέσα στα καφενεία. Αυτά ως το 1924, ακόμα και το ’25 σχεδόν, όταν επί τέλους άρχισα με τη βοήθεια κομμουνιστών εργατών και διανοουμένων να βλέπω όχι θολά, μα με κάποια καθαρότητα.

Η στράτευση, ως αλλαγή στάσης και αξιών ζωής, σενάριο που θα επαναλαμβάνεται στον κομματικό τύπο, ακόμα και μετά το 1974. Πχ. σε κάποιον Ριζοσπάστη του 1975, μια σχετικά παρόμοια ιστορία, σε άλλες όμως, πιο λάιτ διαστάσεις:




Μπινές, κίναιδος, ή απλά πούστης ο υπουργός, δεν έχει σημασία η λέξη. Αυτό που έχει σημασία, είναι η ιδέα, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα:

Η ιδέα της καταγγελίας της υποκρισίας του ομοφυλόφιλου της εξουσίας.

Την πρωτιά σε αυτού του είδους τις καταγγελίες, την έχει η Γερμανία. Το 1907, δημοσιογράφος Maximilian Harden, κατήγγειλε τον Φίλιππο, πρίγκηπα του Όιλενμπουργκ, στενό φίλο και πολιτικό σύμβουλο του Κάιζερ Γουλιέλμου ΙΙ, για "παρά φύσιν" δραστηριότητες, μαζί και τον στρατιωτικό διοικητή του Βερολίνου στρατηγό Κούνο Μόλτκε.

Η Γερμανία θα συγκλονιστεί από μία σειρά δικών, όπου θα καταδικαστούν δεκάδες ομοφυλόφιλοι, στην ανώτερη διοίκηση, αλλά και στο ίδιο το στράτευμα. Ειδικά για το τελευταίο, θα αποκαλυφτούν θυελλώδεις ερωτικές - εκπληκτικές θα έλεγα - σχέσεις, μεταξύ των στρατιωτών και των αξιωματικών. Ο παγκόσμιος τύπος, θα ασχοληθεί με απερίγραπτη ηδονή, με την υπόθεση αυτή. Ο γερμανικός στρατός, θα περιγραφτεί ως ένας στρατός ομοφυλόφιλων, ένας στρατός ταγμένος στο ιεραρχικό ξεκώλιασμα, με τις καρικατούρες να ασχολούνται με σκατολογική εμμονή, με τις κωλοτρυπίδες των Πρώσσων στρατιωτών.





Η επιθεώρηση του στρατηγού: Ο Στρατός είναι μια μεγάλη οικογένεια. Είστε όλοι σας, ανίψια μου !!! Γελοιογραφία του Α. Ρουμπύγ (Le Rire 9 Νοεμβρίου)

Τελικά, ακριβώς όπως και στη Γερμανία του 1907, έτσι και στην Ελλάδα του 1931, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο:
Η καταγγελία της υποκρισίας των ομοφυλόφιλων της εξουσίας, γρήγορα, πολύ γρήγορα, με μαθηματική ακρίβεια, θα μετατραπεί σε καταγγελία της ίδιας της ομοφυλοφιλίας.