Ένας παλιός ανταρτοεπονίτης θυμάται...
Γράφει ο Γιάννης-Λένιν Δαμασκόπουλος, γιος του αξέχαστου και αδικοχαμένου στην διάρκεια της Κατοχής, συνδικαλιστή Παντελή Δαμασκόπουλου:
Γενάρης 1945.
Από την Καρδίτσα, είχαμε πάρει το τραίνο για τα Τρίκαλα, που ζούσε η ορφανεμένη πια οικογένειά μου.
Μέσα στο βαγόνι λαός πολύς, αντάρτες, παιδιά του ΕΛΑΣ της Αθήνας, οι πιο πολλοί όρθιοι κι αρκετοί τραυματίες από τις μάχες του Δεκέμβρη.
Δίπλα, τρεις νέες Ελασίτισες όρθιες, ταλαιπωρημένες κι η μια τραυματισμένη στο χέρι, με κόπο κρατιόταν.
Προσφέρθηκα να τη βοηθήσω, γιατί ήταν φανερό πως υπέφερε κάθε φορά που το τραίνο χοροπηδούσε (συνήθεια που δεν έχασε ακόμα ο θεσσαλικός σιδηρόδρομος!)
Φυσικά, τη ρώτησα από πού ήταν κι έμαθα πως ήταν απ’ τη Χαλκίδα.
Στα Τρίκαλα τις βοήθησα να βρουν κάπου να κοιμηθούν. Τις δυο δεν τις ξαναείδα από τότε, όχι όμως και την τρίτη και να πώς:
Είχαν περάσει πολλά χρόνια, όταν, σε μια εφημερίδα διάβασα για μια μεγάλη τραγουδίστρια της εποχής που καταγόταν από τη Χαλκίδα κι είχε τραυματισθεί σε μάχη το 1944.
Τότε θυμήθηκα το πληγωμένο κορίτσι του τραίνου κι ο πειρασμός ήταν μεγάλος να εξακριβώσω αν ήταν η ίδια.
Ένα βράδυ με φιλική συντροφιά πήγα στο κέντρο που τραγουδούσε τότε με τον αξέχαστο Βασίλη Τσιτσάνη, στην Καισαριανή, την παλιά αγαπημένη γειτονιά..
Είχα πραγματικά μεγάλο τρακ όταν τη συνάντησα και τη ρώτησα αν θυμάται την σκηνή στο κλυδωνιζόμενο βαγόνι του θεσσαλικού, πριν 32 χρόνια και με πραγματική συγκίνηση άκουσα να μου λέει πως ήταν εκείνη και δεν τόχε ξεχάσει. Τώρα όμως το τραυματισμένο μελαχρινό κορίτσι του τραίνου, ήταν η μεγάλη κυρία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, η αγαπημένη τραγουδίστρια των απλών ανθρώπων του λαού και του μόχθου, η ασύγκριτη Σωτηρία Μπέλλου.
Περίεργη που είναι η ζωή καμιά φορά ποιος να το φανταζόταν αυτό, το Γενάρη του 1945;
Πηγή, περιοδικό ΤΟΤΕ, τεύχος 35 (8ο), Ιούνιος 1988.
«Σαν απόκληρος γυρίζω», τραγούδι του 1949. Στίχοι και μουσικοί Βασίλη Τσιτσάνη, τραγουδάει η Σωτηρία Μπέλλου, αφιερωμένο στους οικονομικούς μετανάστες κάθε εθνικότητας, Έλληνες και ξένους:
Γράφει ο Γιάννης-Λένιν Δαμασκόπουλος, γιος του αξέχαστου και αδικοχαμένου στην διάρκεια της Κατοχής, συνδικαλιστή Παντελή Δαμασκόπουλου:
Γενάρης 1945.
Από την Καρδίτσα, είχαμε πάρει το τραίνο για τα Τρίκαλα, που ζούσε η ορφανεμένη πια οικογένειά μου.
Μέσα στο βαγόνι λαός πολύς, αντάρτες, παιδιά του ΕΛΑΣ της Αθήνας, οι πιο πολλοί όρθιοι κι αρκετοί τραυματίες από τις μάχες του Δεκέμβρη.
Δίπλα, τρεις νέες Ελασίτισες όρθιες, ταλαιπωρημένες κι η μια τραυματισμένη στο χέρι, με κόπο κρατιόταν.
Προσφέρθηκα να τη βοηθήσω, γιατί ήταν φανερό πως υπέφερε κάθε φορά που το τραίνο χοροπηδούσε (συνήθεια που δεν έχασε ακόμα ο θεσσαλικός σιδηρόδρομος!)
Φυσικά, τη ρώτησα από πού ήταν κι έμαθα πως ήταν απ’ τη Χαλκίδα.
Στα Τρίκαλα τις βοήθησα να βρουν κάπου να κοιμηθούν. Τις δυο δεν τις ξαναείδα από τότε, όχι όμως και την τρίτη και να πώς:
Είχαν περάσει πολλά χρόνια, όταν, σε μια εφημερίδα διάβασα για μια μεγάλη τραγουδίστρια της εποχής που καταγόταν από τη Χαλκίδα κι είχε τραυματισθεί σε μάχη το 1944.
Τότε θυμήθηκα το πληγωμένο κορίτσι του τραίνου κι ο πειρασμός ήταν μεγάλος να εξακριβώσω αν ήταν η ίδια.
Ένα βράδυ με φιλική συντροφιά πήγα στο κέντρο που τραγουδούσε τότε με τον αξέχαστο Βασίλη Τσιτσάνη, στην Καισαριανή, την παλιά αγαπημένη γειτονιά..
Είχα πραγματικά μεγάλο τρακ όταν τη συνάντησα και τη ρώτησα αν θυμάται την σκηνή στο κλυδωνιζόμενο βαγόνι του θεσσαλικού, πριν 32 χρόνια και με πραγματική συγκίνηση άκουσα να μου λέει πως ήταν εκείνη και δεν τόχε ξεχάσει. Τώρα όμως το τραυματισμένο μελαχρινό κορίτσι του τραίνου, ήταν η μεγάλη κυρία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, η αγαπημένη τραγουδίστρια των απλών ανθρώπων του λαού και του μόχθου, η ασύγκριτη Σωτηρία Μπέλλου.
Περίεργη που είναι η ζωή καμιά φορά ποιος να το φανταζόταν αυτό, το Γενάρη του 1945;
Πηγή, περιοδικό ΤΟΤΕ, τεύχος 35 (8ο), Ιούνιος 1988.
«Σαν απόκληρος γυρίζω», τραγούδι του 1949. Στίχοι και μουσικοί Βασίλη Τσιτσάνη, τραγουδάει η Σωτηρία Μπέλλου, αφιερωμένο στους οικονομικούς μετανάστες κάθε εθνικότητας, Έλληνες και ξένους:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου